D’Ardennen (2015)

Regie: Robin Pront | 93 minuten | drama | Acteurs: Veerle Baetens, Jan Bijvoet, Eric Godon, Jeroen Perceval, Peter Van den Begin, Kevin Janssens, Sam Louwyck, Viviane de Muynck, Caroline Stas, Bart de Graauw

De basispremisse van ‘D’Ardennen’ is weinig origineel. De broers Dave (Jeroen Perceval) en Kenneth (Kevin Janssens) zijn partners in de misdaad. Wanneer een overval de mist in gaat, wordt Kenneth voor vier jaar achter slot en grendel gezet. Zijn vriendin Sylvie (Veerle Baetens) krijgt in de tussentijd een relatie met broer Dave. Als Kenneth onverhoopt vroegtijdig vrijkomt, houdt Dave de waarheid voor zijn ontvlambaar jaloerse broer verborgen. Maar de straatslimme Kenny, zoals hij liefkozend wordt genoemd, begint te vermoeden dat er iets niet helemaal pluis is. De verhoudingen tussen de twee komt geleidelijk onder grote druk te staan.

Ook visueel doet ‘D’Ardennen’ wat verwacht mag worden van een dergelijke genrefilm. Een rauwe kleurloosheid en beukende house-muziek zorgt voor een stemmige, maar ook conventionele sfeer. Het camerawerk is interessant, door de vele strakke bewegingen en posities. Toch is het in de eerste plaats erg dienstbaar. Dat kan spannender.

Het grootste obstakel zit hem in de ontwikkeling van de personages. Op een gegeven moment verzucht Sylvie dat het leven haar overkomen is. De keuzes die ze heeft willen maken, hebben nergens toe geleid. Hun bestaan loopt derhalve volgens de strikte regels van het lot. Deze passieve wereldopvatting heeft als gevolg dat de handelingen van de personages op afstand blijven. De noodlottigheid die daar uit voortvloeit staat de spanning bovendien erg in de weg. Het verloop van de film laat zich, alles bij elkaar genomen, snel raden. In de eindsequentie laat de film de strakke teugels van het voorafgaande volledig varen. Het komt de betrokkenheid bij de personages niet ten goede. Sterker nog, dat einde komt nogal ridicuul over. Wat excentrieke bijrollen, veel bloedvergieten en een obligaat plottwistje. Erg sterk is het allemaal niet.

Dat is jammer, want de acteurs zetten fraaie prestaties neer. Janssens maakt van Kenneth een ongeleid projectiel, waarvan de testosteronvolle dreiging het beeld af spat. Het personage van Perceval, die de film ook schreef, is op zijn beurt de vleesgeworden vertwijfeling. Hij maakt het gevangenschap tussen het wel of niet vertellen van de waarheid goed voelbaar. Maar ook de worsteling tussen de liefdevolle man van nu en de crimineel van vroeger wordt goed uitgedragen. Hun grove humor maakt ze daarbij nog menselijker. Als toeschouwer zou je ze daarom met alle liefde helpen om ze het goede pad op te brengen. De lange armen van het lot staan echter alle hulp in de weg. Onverschilligheid is het resultaat.

Wouter Los

Waardering: 3

Bioscooprelease: 4 februari 2016