D-Tox (2002)

Regie: Jim Gillespie | 96 minuten | horror, misdaad | Acteurs: Sylvester Stallone, Charles S. Dutton, Polly Walker, Kris Kristofferson, Mif, Christopher Fulford, Jeffrey Wright, Tom Berenger, Stephen Lang, Alan C. Peterson, Hrothgar Mathews, Angela Alvarado, Robert Prosky, Robert Patrick, Courtney B. Vance, Sean Patrick Flanery, Tim Henry, Dina Meyer, Rance Howard, Frank Pellegrino, James Kidnie, Yves Cameron, Harrison Coe, Peter Flemming, Chris Nelson Norris, Bill Mackenzie, Ian Gschwind, David Lewis

‘Good old’ Sylvester Stallone kruipt in ‘D-Tox’ in de huid van de plichtsbewuste FBI-agent Jake Malloy. Malloy bevindt zich op het spoor van een seriemoordenaar, een onguur type dat zijn moorddadige lusten hoofdzakelijk botviert op politieagenten. De dode agenten worden bij voorkeur van dichtbij door het hoofd geschoten en vervolgens opgehangen. Maar de klopjacht van Malloy krijgt een tragische wending als de in het nauw gedreven dader ook de vriendin van de FBI’er te grazen neemt. Het verlies van zijn vriendin hakt er stevig in bij Malloy, waarna hij al snel zijn toevlucht neemt tot de fles om de dagelijkse pijn te verdoven. Na een zelfmoordpoging en op advies van een collega neemt Malloy uiteindelijk zijn intrek in een Spartaans ogend afkickoord voor politieagenten. Maar het duurt niet lang voordat ook daar de moorden hun aanvang nemen.

‘D-Tox’ is een film die vrij geruisloos de bioscopen inkwam en ook weer verliet. Financieel en publicitair wist de film weinig potten te breken. En dat terwijl de hoofdrol toch vertolkt wordt door Sylvester Stallone, niet altijd de man van de meest fijnbesnaarde optredens, maar toch een contemporaine grootheid in Hollywood. Bovendien is ‘D-Tox’ niet eens zo’n beroerde prent. De setting, een bunkerachtig, kil afkickcomplex in een door bomen, ijs en sneeuwstormen gedomineerd niemandsland, is uitstekend gekozen voor een film die het midden houdt tussen een psychologisch steekspel en een rauwe misdaadthriller. Bovendien is Sly overtuigend als de door innerlijke demonen en schuldgevoelens verscheurde agent Jake Malloy. Stoer en bikkelhard, maar tegelijkertijd vaak verrassend menselijk en breekbaar. Ook de identiteit van de moordenaar wordt lang genoeg in het midden gehouden om de film tot het eind toe van voldoende spanning te voorzien.

Toch benut regisseur Jim Gillespie de potentie die in ‘D-Tox’ schuilt niet ten volle. Dat heeft deels te maken met de wat beperkte tijdsduur van de rolprent, waardoor indringende psychologische schetsen van de patiënten in de afkickkliniek achterwege blijven. Jammer, want dit had de film meer diepgang kunnen verschaffen en het psychologische steekspel omtrent de identiteit van de geheimzinnige moordenaar interessanter en zenuwslopender kunnen maken. Kijk maar eens naar een film als ‘The Thing’ om te zien hoe je menselijk wantrouwen optimaal uitbuit als spanningselement. Nu hebben de ondersteunende personages toch een wat vlak, eendimensionaal karakter en dienen ze vaak vooral als stereotiepe opvulling in een film die het voornamelijk moet hebben van de relatie tussen Malloy en zijn moordende nemesis. Bovendien is het jammer dat gelauwerde karakteracteurs als Tom Berenger en Kris Kristofferson niet echt veel ruimte krijgen om hun acteerkunsten te etaleren, maar het vooral moeten doen met wat kleurloze bijrollen.

Uiteindelijk is ‘D-Tox’ een niet onaardige en vaak best harde misdaadthriller met de nodige schoonheidsfoutjes. Een degelijke film, met weinig opvallende uitschieters in positieve en negatieve zin.

Frank Heinen

Waardering: 3

Bioscooprelease: 17 januari 2002