Dancing Dreams (2011)

Regie: Anne Linsel, Rainer Hoffman | 92 minuten | documentaire | Met: Pina Bausch

Tieners. Het is niet makkelijk om er een te zijn. Ze worstelen met gevoelens en volwassen verantwoordelijkheden, verwachtingspatronen van familie, vrienden en school, maar voelen zich eigenlijk soms nog kind. ‘Dancing Dreams’ (‘Tanzträume’) van Anne Linsel en Rainer Hoffmann laat de kijker kennismaken met een groep tieners (in de leeftijdscategorie 14-18 jaar) die meedoen aan een experiment van Pina Bausch, het beroemde Duitse balleticoon, die op 30 juni 2009, enige tijd na de opnamen van deze film, stierf. De legendarische balletdanseres/choreografe wilde dat haar emotionele dansstuk Kontakthof opnieuw opgevoerd zou worden, dit keer niet, zoals in 2000 met mensen vanaf 65 jaar (waarvan in 2002 al een documentaire verscheen van de hand van Lilo Mangelsdorff), maar met pubers, die elk nog nooit eerder op een podium hebben gestaan en zelfs bij aanvang van het project nog nooit van de beroemdheid gehoord hadden. De film volgt de groep, die onder leiding van Bausch-danseressen Jo-Ann Endicott en Bénédicte Billiet tot grootse prestaties komen, vanaf het begin van het project tot aan de uitvoering.

Het is een gemêleerd gezelschap: van een meisje uit Servië, die vertelt hoe haar grootvader levend verbrand werd tot een moslim Roma, die laat weten wat zijn kijk is op de verhouding tussen mannen en vrouwen. Het meisje Joy maakt de meeste indruk; je moet wel een hart van steen hebben wil je niet geraakt worden door haar eenvoudige, maar hartverscheurende verhaal over haar vader die enige jaren geleden bij een gasexplosie omkwam. Er is echter ook ruimte voor humor, wanneer de tieners vertellen over hun stappen op het liefdespad horen we hoe een van de jongens in het donker een meisje wilde kussen, en hoe dat uiteindelijk afliep.

Elke zaterdag komt de groep bij elkaar, leren zij zich te uiten, hun schaamte te overwinnen en hoe zij moeten om te gaan met fysiek contact met leeftijdsgenoten. Langzamerhand beseffen de tieners in wat voor een voorkeurspositie zij zich bevinden en hun commitment groeit met de tijd. Dat levert fascinerende beelden op. De filmmakers hebben hun documentaire volgens het fly-on-the-wall (en soms het plafond) principe geschoten en laten de jongeren, de twee leraressen en Pina spreken. Ook krijgen we een impressie van de stad, Wuppertal, waar het project plaatsvond, met de onvermijdelijke monorail. De film is niet flitsend of innovatief gemaakt, maar het onderwerp heeft dat ook niet nodig.

‘Dancing Dreams’ is veel meer dan een ‘dansfilm’, niet alleen is het een boeiend en inzichtelijk verslag van hoe een kunstwerk tot stand komt, het is een ode aan Pina Bausch en haar expressieve moderne danskunst, maar ook een mooi en ontroerend portret van tieners; hun angsten, gevoelens en dromen.

Monica Meijer

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 21 april 2011