Danny Collins (2015)

Regie: Dan Fogelman | 107 minuten | komedie, drama, muziek | Acteurs: Al Pacino, Jennifer Garner, Bobby Cannavale, Josh Peck, Christopher Plummer, Annette Bening, Aarti Mann, Anne McDaniels, Katarina Cas, Eric Lange, Cassandra Starr, Brian Smith, Giselle Eisenberg, Michael Patrick McGill, Scott Lawrence,

Het jaar is 1971. Folkmuzikant Danny Collins (Al Pacino) heeft net zijn eerste plaat uitgebracht. Een grote toekomst ligt hem in het verschiet. Een interviewer van een klein muziektijdschrift houdt hem hetzelfde voor. De journalist doet dat met grote woorden, een zekere arrogantie en een grote zelfoverschatting. Collins zelf krijgt het Spaans benauwd van die opmerkingen. Vanuit het niets is hij een ster geworden. Dat blijkt ook uit het camerawerk. In de gehele openingsscène is de muzikant op de rug te zien. Totdat hij in het laatste shot frontaal in beeld komt. Al zwetend vraagt hij zich of hij wel uitgerust is om de verlokkingen van het sterrendom te weerstaan.

45 jaar later blijkt Collins inderdaad gezwicht voor de valkuilen van het artiestenschap. Hoewel hij de respectabele leeftijd van 64 gehaald heeft, gelooft hij nog steeds met volle overtuiging in de heilige drie-eenheid van seks, drugs en rock ’n roll. Al die jaren teert hij op zijn oude hits. Bejaarde vrouwen bevolken de eerste rijen van zijn concerten. Zijn veel te jonge vriendin gaat vreemd bij de vleet. Zijn holle ketting bevat altijd een voorraadje coke. Uitgeblust en moegestreden verloopt elke dag volgens ditzelfde patroon.

Het leven vol drugs en drank heeft zijn weerslag op de beeldvoering. Debuterend regisseur Dan Fogelman zoekt het in een passende overdrijving. Alsof de toeschouwer mee gaat in de roes van verdovende middelen. Personages acteren allen lichtelijk over de top. De dialogen zijn zonderling. Het camerawerk en de montage zitten er net naast. Een hoop cocaïne en whiskey maken de bedwelming af. Pacino is daarbij uitermate geschikt voor de rol. Want ook de acteur heeft zijn beste dagen achter zich. Hij is nog steeds geen kleine jongen, maar de films waar hij tegenwoordig in speelt zijn niet meer van het statuur van voorheen. Dat kan ook over ‘Danny Collins’ gezegd worden.

Want hoewel het begin van de film niet onaangenaam is, ontstijgt ook ‘Danny Collins’ nergens de middelmaat. Het rocksterrenbacchanaal gaat nog even door, totdat Collins van zijn manager een verloren gewaande brief van John Lennon ontvangt. Een brief die aan hem, Danny Collins, gericht is. Wat blijkt, Lennon was zo geroerd door het interview dat Collins al die jaren ervoor gegeven heeft, dat de beroemde zanger hem een hart onder de riem besloot te steken. De Beatles-zanger sloot af met de mededeling dat Collins zich vooral niet moest laten corrumperen door de roem en rijkdom.

De brief verandert Collins’ leven. Hij besluit zijn leven te beteren. Hij stopt voorgoed met de drugs, mindert met de alcohol en verlaat zijn vriendin. Het meest belangrijk is echter zijn toenadering tot zijn verloren zoon Tom (Bobby Cannavale), die een normaal burgerlijk leven leidt met zijn vrouw Samantha (Jennifer Garner) en dochter Hope (Giselle Eisenberg). De handreiking wordt echter niet geapprecieerd. Maar de ADHD van Hope, de zwangerschap van Samantha en de dodelijke leukemie van Tom zorgen er toch voor dat vader en zoon nader tot elkaar komen.

Dat doet de film nog steeds met diezelfde beeldvoering. Dat is het grootste beletsel van ‘Danny Collins’. De beschonken manier van filmen, de merkwaardige dialogen en het dubieuze acteerwerk. Er verandert niets aan. Het lijkt een doelbewuste keuze om sentimentaliteit te voorkomen, maar het werkt volkomen averechts. Het zijn concluderend gezien mankementen die op het conto komen van de incapabele regie.

Wouter Los

Waardering: 2

Bioscooprelease: 25 juni 2015
DVD- en blu-ray-release: 18 november 2015