Dark Places (2015)

Regie: Gilles Paquet-Brenner | 104 minuten | drama, thriller | Acteurs: Charlize Theron, Nicholas Hoult, Christina Hendricks, Chloë Grace Moretz, Drea de Matteo, Corey Stoll, Tye Sheridan, Laura Cayouette, Andrea Roth, Glenn Morshower, Richard Gunn, Denise Williamson, Sterling Jerins, Jeff Chase, Sean Bridgers

Nadat David Fincher met ‘Gone Girl’ liet zien dat de romans van Gillian Flynn het goed doen op het witte doek, was opvolging min of meer onvermijdelijk. En sneller dan verwacht is het daar al: de verfilming van ‘Dark Places’, Flynns mystery thriller uit 2009. Regisseur Gilles Paquet-Brenner, die we kennen van onder andere ‘Haar naam was Sarah’, gaat voor de tweede keer aan de slag met een raadsel-oplossende heldin in de hoofdrol.

Het format van ‘Dark Places’ is vergelijkbaar met dat van ‘Gone Girl’: een misdaad wordt gepleegd, een al dan niet vals beschuldigde dader wordt aangewezen, een typische whodunnit maar dan griezeliger. Libby Day (Charlize Theron) besluit dertig jaar na de moord op haar moeder en twee zusjes, de zaak opnieuw te onderzoeken. De beschuldigde van de moord is de enige andere overlevende: Libby’s tienerbroer Ben (Ben (Tye Sheridan in de flashbacks, Corey Stoll in het heden).

Hoewel Libby zelf geen directe getuige was, liet zij zich als achtjarig meisje toch manipuleren om een statement te maken die Ben als de dader aanwees. Drie decennia later leeft Libby van donaties die medelevende vreemden haar geven en het geld dat ze met haar memoires verdiende (de sneren die Flynn in deze roman naar mediahysterie uitdeelt zijn een voorbode van wat in het latere ‘Gone Girl’ zou komen). Ze is er nog altijd van overtuigd dat haar broer de moordenaar is. Wanneer haar inkomsten op een laag pitje komen te staan, nodigt een man genaamd Lyle (Nicholas Hoult) haar uit op de jaarlijkse bijeenkomst van de Kill Club, een groepje engerds dat geobsedeerd is door onopgeloste moordzaken. Zij zijn ervan overtuigd dat Ben onschuldig is en moedigen Libby tegen betaling aan opnieuw op zoek te gaan naar de moordenaar.

Theron houdt gedurende de hele film min of meer dezelfde gezichtsuitdrukking aan: die van iemand die al heel jong met zoveel geweld geconfronteerd is dat al het vertrouwen in de mensheid weggevaagd is en bij wie emoties nog zelden aan de oppervlakte komen drijven. Hoewel haar personage één van de weinige in de film is die een beetje diepgang heeft, speelt Theron het toch met bitter weinig overtuiging.

Gilles Paquet-Brenner heeft zelf de adaptatie geschreven, met instemming van Flynn weliswaar, en is daar toch niet helemaal in geslaagd. De ironische ondertoon die Flynn aanhoudt is in dit script weggelaten, wat het verhaal niet ten goede komt. De logische vergelijking met Finchers ‘Gone Girl’ laat zien dat het wel degelijk mogelijk is om Flynns boeken, die precies vanwege die ironie maar ook vanwege de gecondenseerde hoeveelheid aan informatie moeilijk te verfilmen lijken, op een mooie manier in beeld te brengen. Het is jammer voor Paquet-Brenner, maar ‘Dark Places’ verbleekt helaas bij zijn voorganger.

Esca van Blarikom

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 6 augustus 2015
DVD- en blu-ray-release: 25 maart 2016