Dark Woods – Villmark (2003)
Regie: Pål Øie | 85 minuten | horror | Acteurs: Kristoffer Joner, Marko Iversen Kanic, Eva Röse, Sampda Sharma, Bjørn Floberg, Andreas Bjorøy, Cecilie DeLange, Bjørn Jenseg, Torstein Løning, Simon Norrthon, Ivar Nørve, Sigbjørn Solheim
‘Dark Woods’ is een erg sterke Scandinavische horrorfilm die eigenlijk ‘Villmark’ heet. Met een voornamelijk Noorse cast (en een verdwaalde Zweedse), een beklemmende sfeer en een compact, goed uitgewerkt verhaal is dit stukken beter te pruimen dan de gemiddelde Hollywood-horror met goed uitziende, maar stomme tieners. De kleine groep acteurs levert prima acteerwerk, geholpen door de door de schrijvers (Christopher Grøndahl en regisseur Pål Øie) uitgewerkte en geloofwaardige karakters. De film bouwt de spanning tot nagelbijtende hoogte op en maakt optimaal gebruik van de afgelegen locatie in de bossen. Het camerawerk weet een griezelige atmosfeer te scheppen, zodat het meer dat een prominente rol heeft in het verhaal, er altijd angstaanjagend uitziet. Doodgewone handelingen bij klusjes in en om het huisje in het bos worden heel spannend om naar te kijken.
Het verhaal, al hierboven beschreven, is bedrieglijk eenvoudig. De crew van het realityprogramma zijn onderling op verschillende manieren verbonden, de jongens Lasse (Kristoffer Joner) en Per (Marko Iversen Kanic) zijn bevriend, producent Gunnar (Bjørn Floberg) is de baas en werkt al langer samen met Elin (Eva Röse). Alleen nieuweling Sara (Sampda Sharma) lijkt enigszins buiten deze connecties te vallen, maar ze klikt met Elin als andere vrouw in het gezelschap en door haar behoefte aan lichamelijke genegenheid weet ze zich snel een plekje binnen de groep te veroveren. Gunnar houdt er nogal wat onconventionele ideeën op na. Sigaretten en mobiele telefoons zijn verboden, om te ervaren wat de toekomstige deelnemers meemaken in het nieuwe realityprogramma dat ze aan het ontwikkelen zijn. Ook heeft hij tirannieke trekjes en heeft hij een thuisvoordeel (het huisje was van zijn opa en hij kent de omgeving) ten opzichte van de rest. Zo ontstaat er een interessante groepsdynamiek en is er ook genoeg psychologische ontwikkeling, los van de schrikmomenten.
Binnen de context handelen de personages geloofwaardig en is het niet moeilijk om met hen mee te leven. Het is zelfs voorstelbaar dat Gunnar gewoon het weekend wil afmaken, nadat er een lijk van een onbekende vrouw wordt ontdekt, al is het op het randje. Vanaf dat moment neemt het onderlinge wantrouwen alleen nog maar verder toe.
Deze debuutfilm van regisseur Pål Øie kruipt vanaf het begin onder je huid en laat je niet meer los tot aan het einde. Doordat niet alle vragen beantwoord worden, blijft de film ook daarna nog hangen. Overigens is dat “open” einde niet een clichématige opening naar een vervolgfilm, maar juist bedoeld om nog verder te discussiëren met anderen of in je eentje nog eens na te denken over de gebeurtenissen in ‘Dark Woods’. En dat is een knappe prestatie.
Hans Geurts