Dawn – Yoru ga aketara (2015)

Regie: Kiyoto Kawamura, Wataru Hiranami | 92 minuten | drama, familie, romantiek | Acteurs: Tomo Kasajima, Rina Takeda

De Japanse cultuur kent vele iconen, waarvan de meest curieuze die van het onschuldige schoolmeisje is. Lange kousen, blote benen, kort rokje, wit overhemdje en daarboven een gezicht dat niets dan onschuld uitstraalt. Die onschuld is plausibel zolang het kind de puberteit nog niet heeft bereikt, daarna wordt het schoolmeisje een ongemakkelijke mix van verleiding, onschuld en kwetsbaarheid. Juist door die verwarrende mix leent dit type zich perfect voor seksfilms, horror, thrillers en relatiedrama’s. Want wie kan zo’n ontwrichtende verleidster weerstaan?

In de Japanse speelfilm ‘Dawn’ komen we weer eens zo’n schoolmeisje tegen, zij het eentje die richting volwassene gaat. Deze Siori is de minnares van haar leraar Yuichiro, een man die getrouwd is met zijn oud-leerlinge Haru. Een verkeersongeluk leidt ertoe dat echtgenote en minnares elkaar ontmoeten, niet tot elkaars genoegen. Maar naarmate de tijd verstrijkt komen Siori en Haru erachter dat ze meer delen dan ze hadden gedacht.

Deze weinig originele synopsis is de kern van een film die lastig is te categoriseren. ‘Dawn’ is niet echt een drama, zeker geen misdaadfilm, maar hangt daar een beetje tussenin. Minder lastig is het beoordelen van de kwaliteit, want die is belabberd. ‘Dawn’ laat zien dat niet alles wat de Japanse filmkunst afscheidt van topniveau is. Dat begint al bij die ongemakkelijke genreblend, want de misdaadelementen komen hier uit de lucht vallen (en niet op een goede manier).

Alles aan ‘Dawn’ doet denken aan een slechte soap. Emoties worden niet verbeeld maar uitgeschreeuwd. Gevoelens worden letterlijk verwoord. Het acteren, toch al tamelijk beroerd, laat geen enkele ruimte voor nuance. De dialogen zijn plat en nietszeggend, de personages zijn holle vaten. En dan gaan we het maar niet hebben over de zeurderige muziek, de slechte regiekeuzes, het totale gebrek aan menselijke warmte en het hopeloze verhaal. ‘Dawn’ is alleen de moeite waard voor wie geen genoeg kan krijgen van het eeuwige Japanse schoolmeisje. Maar dan nog.

Henny Wouters