Daydream (2006)

Regie: Joe Lawlor, Christine Molloy | 29 minuten | korte film | Acteurs: 150 Liverpudlians

De naar Engeland uitgeweken Ieren Joe Lawlor en Christine Molloy vormen al zo’n vijftien jaar het kunstenaarskoppel Desperate Optimists. Nadat ze zich aanvankelijk bezighielden met performances, online-kunst en luisterspelen, richtten ze zich vanaf het begin van het nieuwe millennium op het medium film. Dat deze overstap geen doorsneefilms zou opleveren spreekt bij zulke artistiekelingen dan haast vanzelf.

Zoals alle korte films van het duo, valt ook ‘Daydream’ op door het gebruik van het cinemascopeformaat (breedbeeld op zijn allerbreedst) en lange, lange takes. Inhoudelijk focust het koppel zich op de relatie tussen de mens en zijn omgeving, waarbij in dit geval de stad Liverpool als achtergrond dient. De acteurs zijn dan ook niet voor niets van de straat geplukte Liverpudlians.

Wie op basis hiervan een highbrow werkje verwacht waarin alleen doorgewinterde cinefielen nog iets kunnen ontdekken, komt bedrogen uit. Hoewel in ‘Daydream’ geen echte plot is te bekennen – we springen van losstaande scène naar losstaande scène – kent de film een overkoepelend thema en steeds terugkerende motieven om de boel bij elkaar te houden. Terwijl de film soms oogt als een documentaire is ‘Daydream’ een echte speelfilm, met personages, een script en een heuse afronding.

Het thema van de film wordt gevormd door het Engelse woordje ‘lost’ dat hier vooral wordt gebruikt in de betekenis van verdwaald. Zo zien we een groot aantal personages op voor hen vreemde locaties. Een orkest van Chinese kinderen, repeterend in de Eldonians’ Village Hall; een Poolse immigrante tijdens een cirkelgesprek van een buurtvereniging; drie jongeren, verdwaald in een bos, waar ze twee mysterieuze zusjes ontmoeten; een metalband die zijn grafherrie probeert te perfectioneren in de statige Saint George’s Hall Concert Room. Ook ontmoeten we een aantal personages dat verdwaald is in een dagdroom, waarbij de gedachten, enigszins literair geformuleerd, via een voice-over tot ons komen.

Dat levert uiteindelijk een film op waarvan de som de toch al niet misselijke delen ruim overstijgt. Een film waarin de kijker soms net zo hard verdwaalt als de personages, maar net als de personages steeds weer aanknopingspunten vindt om verder te gaan. Het vervreemdende gebruik van cinemascope, de licht mysterieuze sfeer, de bedachtzame mijmeringen van de dagdromers en de esthetische beelden maken van ‘Daydream’ een filmische reis die van begin tot eind intrigeert, overtuigt en bevredigt. Bijzondere film van een bijzonder koppel.

Henny Wouters

Waardering: 4

Speciale vertoning: IFFR 2007