Daylight Robbery (2008)

Regie: Paris Leonti | 92 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Geoff Bell, Vas Blackwood, Max Brown, Leo Gregory, Johnny Harris, Robert Boulter, Antonio Gil, Leo Gregory, Anya Lahiri, Rhys Meredith, Tiffany Mulheron

Paris Leonti neemt in een interview bewust afstand van de films van Guy Ritchie (onder andere ‘Snatch’; 2000), die in hetzelfde genre passen, maar, inderdaad, van een heel ander kaliber zijn. En dat valt helaas voor Leonti niet in zijn voordeel uit. Het is natuurlijk prijzenswaardig dat hij bewust niet hetzelfde ‘kunstje’ vertoont, maar om de gangsterfilms van Ritchie als “van plastic” af te doen, zoals hij doet in datzelfde interview, getuigt van misplaatste arrogantie. Temeer omdat de debuterende regisseur Leonti, die zijn carrière begon als chauffeur bij ‘Saving Private Ryan’ (1998) en ‘Shakespeare in Love’ (1998), bepaald geen betere film heeft afgeleverd.

Het is ook wel een beetje appels met peren vergelijken, omdat Leonti’s sobere stijl nogal verschilt van het hippe snelle idioom van Ritchie, vol met bizarre types, ingenieuze cameraposities en snelle montage. Opsmuk waarvan Leonti zich niet bedient, een prijzenswaardig en kennelijk bewust idee. Het maakt zijn film iets realistischer, maar ook iets minder boeiend en bijzonder.

‘Daylight Robbery’ is okay, het heeft een beetje de sfeer van die klassieke heistfilms uit de jaren zeventig, zowel in tempo als in soberheid. Hoewel de film wel echt van nu is, getuige de aard van de karakters en de dialogen. Toch zit het verhaal net iets te simpel in elkaar. In het begin worden er in de onderlinge verhoudingen lijnen uitgezet die nergens naartoe gaan en dus uiteindelijk niets toevoegen aan de opbouw van spanning en de ontwikkeling van het plot. Zo blijft de film een beetje steken in het eenvoudige gegeven van een bankroof, die mislukt, of toch niet? Geen al te diep verborgen dubbele bodems en geen spanning om te snijden, geen boodschap en geen mega einde, hoewel er nog een kleine verrassing in zit.

Dit is een geslaagd misdaadverhaal, maar wel net iets te vlak, net niet spannend genoeg, net iets te sober. Het is dan ook de vraag of het niet beter was geweest wanneer Leonti – die zelf het script voor zijn rekening nam – tóch iets van Ritchie’s stijl had gebruikt, ofwel iets meer de psychologische diepte was ingedoken, zoals in ‘Dog Day Afternoon’ (1975). Zijn grote verdienste is dat hij de misdaad niet romantiseert, noch persifleert. Maar zijn makke is dat zijn film, zowel in script als regie – en wellicht een te mager acteursensemble – net een randje mist dat hem uit de middelmaat tilt.

Niet slecht Leonti, maar deze film rechtvaardigt absoluut niet je grote mond tegenover Guy Ritchie, die zich toch een stuk inventiever toont en zijn films, voornamelijk het geniale ‘Snatch’ en het vernieuwende ‘Lock, Stock and Two Smoking Barrels’ (1998) de flair én visie meegeeft die ‘Daylight Robbery’ ontberen.

Arjen Dijkstra