De battre mon coeur s’est arrêté (2004)
Regie: Jacques Audiard | 107 minuten | actie, drama, misdaad | Acteurs: Romain Duris, Niels Arestrup, Jonathan Zaccaï, Gilles Cohen, Linh Dan Pham, Aure Atika, Emmanuelle Devos, Anton Yakovlev, Mélanie Laurant, Aignès Aubé, Etienne Dirand, Dennis Falgoux, Serge Boutleroff, Sandy Whitelaw, Emmanuel Finkiel
‘De battre mon coeur s’est arrêté’ is een niet helemaal geslaagde, maar wel intrigerende film. Het begin is overweldigend. Een moordend tempo, loeivette techno, alles klopt, en Romain Duris als Thomas Seyr is fantastisch. Met zijn Mick Jagger-achtige smile is hij innemend en charmant, maar je voelt de onderhuidse agressie. Die agressie voel je niet alleen; de uitingen daarvan worden ook regelmatig onverbloemd en keihard in beeld gebracht. De camera zit Duris daarbij bijna letterlijk op de huid en veel scènes zijn in één shot opgenomen. Dat geeft de film een hoog realiteitsgehalte. Je wordt echt het verhaal ingezogen.
Dan besluit hij zich ook op de piano te storten. Waarom hij dat doet, is niet helemaal duidelijk. Je had juist het idee dat hij zich in zijn huidige werk als een vis in het water voelde. Wellicht wil hij op deze manier ontdekken wat hij van zijn moeder heeft meegekregen, omdat hij die kant van zijn karakter tot nu toe heeft genegeerd.
De verhouding tussen ouders en kinderen is überhaupt een belangrijk thema in deze film. Al in de eerste scène beklaagt een zakenvriend van Tom zich erover, dat zijn vader hem vertelt over zijn buitenechtelijke avontuurtjes. Dat is toch gênant? Tom heeft zelf ook een wat moeizame relatie met zijn vader. Van iemand die voor hem zorgt, wordt zijn vader meer en meer iemand voor wie Tom moet zorgen en voor wie hij vuile karweitjes moet opknappen.
Stof voor conflict en interessante thema’s genoeg, dus. Het rare is, dat als Tom mede voor de muziek kiest, er allerlei vreemde subplotjes opdoemen, die nergens op slaan en het verhaal alleen maar ophouden. Wil de hoofdpersoon iets met de vrouw van zijn beste vriend? Van ons kijkers hoeft het niet en het interesseert ons ook niet. Wij willen alleen maar weten: wordt het wat met die auditie als concertpianist en zo ja: wat gebeurt er daarna ?
Daar moeten we heel lang op wachten, want tot die tijd gaat de film in herhaling. Telkens weer geweld. Telkens weer pianolessen. Het enige interessante daarbij is dat Duris en zijn Chinese lerares elkaar niet woordelijk verstaan, maar wel elkaars intentie begrijpen. De film begint halverwege te lijken op een muziekstuk, waarin de minst interessante themata keer op keer herhaald worden. Op een gegeven moment wordt het gewoon vervelend, want je hebt die pianolessen al dertig keer gezien en hoe boeiend zijn pianolessen?
Het maakt je wel nieuwsgierig naar hoe ze dat gedaan hebben in ‘Fingers’, de Amerikaanse film van ongeveer 25 jaar geleden, waar ‘De battre mon coeur s’est arrêté’ een remake van is.
Zoals gezegd: wel boeiend is de verhouding van Duris met zijn vader. Dat wordt goed uitgewerkt, alhoewel je je geen moment kunt voorstellen dat deze aan lager wal geraakte makelaar ooit een concertpianiste heeft getrouwd.
Toch ben je aan het eind zeer benieuwd hoe Duris zal presteren bij zijn auditie als concertpianist, en dat is dan weer een compliment, want als het een slechte film zou zijn, zou het je niks kunnen schelen. Vanaf dat moment wordt het weer interessant. Er is in ieder geval een onverwacht en abrupt, maar wel goed voorbereid en vrij bevredigend einde.
Hugo Visser
Waardering: 3
Bioscooprelease: 21 juli 2005