De fazantenmoordenaars – Fasandræberne (2014)

Regie: Mikkel Nørgaard | 119 minuten | misdaad, thriller | Acteurs: Fares Fares, Nikolaj Lie Kaas, David Dencik, Pilou Asbæk, Sarah-Sofie Boussnina, Danica Curcic, Nikolaj Groth, Søren Pilmark, Ole Dupont, Adam Ild Rohweder, Henning Valin Jakobsen, Beate Bille

Hoe doen die Scandinaviërs dat toch in hun thrillers? In twee à drie scènes wordt een sfeer neergezet, ligt het mysterie op tafel en zit je als kijker middenin het verhaal. In ‘De fazantenmoordenaars’- de verfilming van het tweede boek van de Deen Jussi Adler-Olsen – is dat niet anders.

Scène 1: een rechercheur wordt ’s avonds aangesproken door een verwarde man die hem vraagt waarom hij zijn dossier niet heeft bekeken. Scène 2: die man is dood en zijn dossier blijkt te gaan om de dood van twee kinderen, 20 jaar eerder. Scène 3: de dader van die moorden heeft al bekend en zijn straf uitgezeten. Waarom bleef die man dan op een dader jagen?

Die paar scènes voldoen aan de eenvoudige, haast clichématige voorwaarden voor een detective, maar het is genoeg om ‘De fazantenmoordenaars’ met een heerlijke vaart te laten vertrekken. De nukkige rechercheur Carl Mørck duikt met zijn collega, goedzak Assad, toch in de zaak en stuit al snel op betrokkenheid van een oldboysnetwork van een elitekostschool. Met een simpele visuele ingreep – kleur, licht en zonnig ten opzichte van grauw, donker en bewolkt in de rest van de film – wordt vervolgens soepel teruggeblikt op die schooltijd. Daarin staat de tienerrelatie centraal tussen succesondernemer Ditlev Pram (Pilou Asbaek, spindoctor Kasper Juul uit ‘Borgen’) en de mysterieuze en vermiste Kimmie.

Regisseur Mikkel Nørgaard houdt de hoge snelheid lang vol. Niet door actie, maar door de onophoudelijke stroom aan informatie: elke scène staat in het teken van het verhaal en bevat een plotwending of een nieuwe aanwijzing. ‘De fazantenmoordenaars’ is daarom het best te vergelijken met een pageturner à la Dan Brown.

Net als in die boeken gaat de vaart wel ten koste van de diepgang, want er is weinig aandacht aan de karakters geschonken. In vluchtige schetsen wordt een vrouw neergezet als zielig of een man als een robuuste klootzak, maar het blijft vaak eendimensionaal. Dat stoort gek genoeg niet, al doet het afbreuk aan de intensiteit van de film. Zo is het jammer dat de twee rechercheurs geen fijn duo vormen. Hun houterige interactie voegt niks toe en voorkomt dat je met ze mee kunt leven.

In de tweede helft van de film blijkt bovendien dat de plot niet lekker in elkaar valt. De opbouwde spanning slibt langzaam weg en de flashbacks lijken soms een eigen leven te leiden. Ze komen op willekeurige momenten langs en sluiten vaak niet aan op de aanwijzingen die door de rechercheurs worden gevonden. Het is vooral te danken aan de nieuwsgierig makende eerste scènes dat ‘De fazantenmoordenaars’, ondanks zijn zwakke punten, toch een lekkerwegkijk filmervaring is.

Bart Boersma

Waardering: 3

Bioscooprelease: 6 augustus 2015