De Jantjes (1934)
Regie: Jaap Speyer | 91 minuten | drama, musical | Acteurs: Willy Castello, Amsy Moina, Johan Kaart, Jan van Es, Fien de la Mar, Susie Klein, Cissy van Bennekom, Marie van Westerhoven, Aaf Bouber, Rika Hopper, Oscar Tourniaire, Flor la Roche, Jan Blok, Henri Eerens, Heintje Davids. Sylvain Poons, Cor Hermus, Joan Remmelts, Louis Davids
Hoewel de film ‘De Jantjes’ is uitgebracht in 1934 en er veel filmkenners en liefhebbers in dat jaar nog niet geboren waren, is deze film bij iedereen bekend. Wellicht heeft de musical die Joop van den Ende in 2005 uitbracht daar ook aan meegewerkt. Want die paar mensen die nog nooit gehoord hadden van nummers als ‘Omdat ik zoveel van je hou’ zijn door deze musical wellicht ook aangestoken door het Jantjes-virus.
Het verhaal vertelt over De Jantjes, oftewel Dolle Dries, Blauwe Toon en Schele Manus. Dolle Dries heeft een relatie met Blonde Greet. Hij heeft echter wel een concurrent. Leendert heeft zijn oog laten vallen op Blonde Greet, hoewel hij eigenlijk getrouwd is met Bleke Doortje. De moeder van Leendert besluit haar zoon te helpen en vertelt Dolle Dries de leugen dat zijn vriendin niet eerbaar meer is. Oftewel in het huidige Nederlands; ze is vreemdgegaan. Schele Manus heeft ook weinig geluk in de liefde. Hij is door zijn vriendin Jans aan de kant gezet. Uit verdriet besluiten de Jantjes te tekenen om voor zes jaar naar Indië te gaan. Maar dan komt het weer goed tussen Jans en Manus. En ook Dolle Dries komt erachter dat de verhalen over zijn ‘fijne meid’ alleen geroddel waren. De verliefde mannen moeten hun meisjes nu achterlaten voor zes jaar.
Het verhaal is maar matig en weet niet de hele film te boeien. Het acteerwerk is ronduit slecht, soms zo slecht dat het weer grappig wordt om naar te kijken. Je krijgt het gevoel dat er een bord naast de camera hangt waarvan de acteurs hun teksten oplezen. Gelukkig laten Fien de la Mar als Jans en Sylvain Poons als De Mop zien dat er toch nog goed geacteerd kon worden in die tijd.
Ondanks het voorspelbare verhaal en het over het algemeen zwakke acteerwerk blijft de film interessant om naar te kijken omdat het erg mooi wordt gebracht. Het is nostalgie. Het is een klassieker. Het is herkenbaar. En de mooie beelden van het oude Jordaan in zwart/wit zijn ook de moeite waard om naar te kijken.
Kijken naar een film uit 1934 is een ervaring op zich. De kwaliteit is erg slecht, de scènes lopen niet in elkaar over maar zijn aan elkaar geplakt. Je moet er ook genoegen mee nemen dat er soms te snel geknipt is en je de laatste paar woorden van een zin net niet meer hoort omdat de volgende scène begint. Jammer, maar zulke dingen horen erbij als je een oude filmklassieker wilt zien. En eigenlijk is dat ook meteen de reden waarom je een oude film wilt zien en niet wilt wachten op de remake die ongetwijfeld ooit zal komen: de nostalgie van zwart/wit en van het barslechte acteerwerk. Het geruis op de achtergrond en de strepen die af en toe door het beeld lopen. Zo hoort een filmklassieker te zijn.
Eveliene Sanders
Waardering: 3
Bioscooprelease: 9 februari 1934