De weg naar Cádiz (2009)

Regie: Jonathan Herzberg, Shariff Korver | 80 minuten | drama | Acteurs: Bart de Vries, Lidewij Benus, Yann le Roux, Bozetine Anissa, Céline Michon, Natale Ninfa, Merel Barends, Mylène Baretto, Tamara Bosma, Basje Bruijn, Hans Schrumpf, Otto Wichers, Stéfhane Budi, Tim Kerbosch, Marine Lachaud, Guusje van Deuren

Stelt u zich eens voor: uw driejarige peuter komt thuis van het kinderdagverblijf met een buitengewoon gedetailleerde, zeer realistische tekening van een boerderij. Dan bent u trots, nietwaar? Of uw achtjarige buurjongen helpt u bij de boekhouding. Ook niet mis. Een soortgelijke situatie deed zich voor bij ‘De weg naar Cádiz’. De makers zijn jong en slagen er in een film neer te zetten die niet alleen zeer volwassen aandoet, maar ook niet onderdoet voor vergelijkbare producties van de zogeheten rotten in het vak. ‘De weg naar Cádiz’ is gemaakt door een groep talentvolle filmmakers tijdens het eerste jaar van de Nederlandse Film en Televisie Academie. Jonathan Herzberg en Shariff Korver deden de regie, het scenario kwam van Merel Barends en Edwin Goldman nam de productie op zich. Alex Wuijts was verantwoordelijk voor het camerawerk en voor de muziek tekende Lucky Fonz III. Allemaal jonge mensen die echter zo gedreven te werk gingen dat het eindresultaat geselecteerd werd voor het Nederlands filmfestival en zelfs een bioscooprelease kreeg. Maar goed, dat hele achtergrondverhaal over de totstandkoming van de film moet u eigenlijk vergeten, want ‘De weg naar Cádiz’ is ook zonder deze trivia meer dan de moeite waard. Het verhaal draait om twee ex-geliefden: Coen en Suzanne. Coen heeft een villa geërfd in Cádiz, een havenstad in het zuiden van Spanje, zo’n 2300 kilometer van Utrecht. Om het huisje wil verkopen, moet hij wel ter plekke zijn, dus gaat hij op een avond goed voorbereid op reis. Vlak voor vertrek belt Suzanne, die net als Coen al weer een nieuwe partner heeft, echter bij hem aan met de mededeling dat ze met hem mee gaat. Zonder aarzelen stemt Coen in, al is hij wel verrast door deze plotselinge beslissing van zijn ex. Wat steekt er achter? Gedurende de reis komen Coen en Suzanne weer wat dichter bij elkaar, maar ook steken oude irritaties weer de kop op. Vooral Suzanne lijkt zich weer te herinneren waarom het fout is gegaan tussen hen. Of is er toch nog een sprankje hoop? Als het leven een taart is, is ‘De weg naar Cádiz’ is een verrukkelijke punt ervan. Met slagroom en een chocolaatje. De dialogen zijn zo natuurlijk geschreven en worden door Lidewij Benus en Bart de Vries zo oprecht gebracht, dat de kijker zich eigenlijk als verstekeling voelt, als iemand die onopgemerkt meereist. De scène aan de ontbijttafel is hiervan een prachtig voorbeeld: omdat Suzanne de avond ervoor min of meer vertelde wat haar dwars zat, pakt Coen haar keihard terug met een gemene opmerking. Onwillekeurig moet je lachen, maar iedereen die wel eens in een hotel aan het ontbijt heeft gezeten zal het gevoel herkennen dat je eigenlijk vindt dat je niet mee mag luisteren. De film kent een prima opbouw en elke vorm van voorspelbaarheid wordt vermeden. De lifter heeft bijvoorbeeld een hele andere functie dan je op basis van de synopsis zou aannemen en is eigenlijk – hoe kort zijn optreden ook is – de persoon die door de kijker het beste te doorgronden is. Coen en Suzanne blijven als personages wat geheimzinnig: alsof het bibliotheekboeken zijn die je terug moet brengen voor je ze uit hebt. En dat werkt in het voordeel van deze mooie arthouseproduktie. Een boeiende schets van twee interessante mensen.

Monica Meijer