Despicable Me 2 – Verschrikkelijke ikke 2 (2013)

Regie: Pierre Coffin, Chris Renaud | 98 minuten | animatie, komedie, familie | Originele stemmencast: Steve Carell, Ken Jeong, Kristen Wiig, Russell Brand, Miranda Cosgrove, Moises Arias, Benjamin Bratt, Steve Coogan, Elsie Kate Fisher, Dana Gaier, April Winchell, Bailey Gambertoglio, Jan Rabson, Andre Robinson, Georgia Cook, Óscar de Brito | Nederlandse stemmencast: Jon van Eerd, Javier Guzman, Pip Pellens, Frank Lammers, Kim van Kooten, Beau van Erven Dorens, Prem Radhakishun, Geza Weisz, Brit Dekker, Ymke Wieringa, Marijke Helwegen

Toen tijdens de aftiteling van het originele ‘Despicable Me’ (2010) de rare gele minions nog één keer de kijkers op een toegift trakteerden, zullen velen het gevoel hebben gehad dat het verhaal wel afgerond was. Immers, de wereld was gered, hoofdpersoon Gru had het goede in zichzelf ontdekt en zich als een heuse huisvader ontfermd over de drie kinderen Agnes, Margo en Edith. Zijn tijd als schurk die niets liever deed dan mensen treiteren had hij voorgoed afgesloten. Toch betekende dit ‘eind goed al goed’ slot van het eerste deel niet ook het einde van deze karakters die de harten van menig bioscoopganger veroverden.

Eigenlijk was er nog maar één aspect dat ontbrak aan ‘Despicable Me’: de liefde. In de openingsscène van deel 2 wordt dan ook meteen duidelijk dat het nu aan Gru (wederom op meesterlijke wijze van stem voorzien door Steve Carell) is om zijn hart te verliezen. De koppige Gru, zelf nooit gelukkig in de liefde geweest, moet hier niks van weten. Dit verandert wanneer hij door de knappe Lucy (stem van Kristen Wiig) ontvoerd wordt. Lucy blijkt lid van het anti-schurken instituut. Gru, uiteraard bekend geworden door het stelen van de maan, is geen vreemde van dit instituut. Nu hebben ze hem echter nodig om een nog grotere boef op te sporen. Eigenlijk voelt Gru hier weinig voor, maar diep van binnen blijkt hij toch te hunkeren naar wat spanning en sensatie in zijn leven en besluit hij uiteindelijk mee te doen.

Het succes van ‘Despicable Me’ zat hem in het kolderieke verhaal, de heerlijke gevarieerde karakters waar je stuk voor stuk verliefd op werd en de humor die door de gele minions veroorzaakt werd. Voor ‘Despicable Me 2’ hebben de mannen en vrouwen van Illumination Entertainment helaas de klassieke fout gemaakt door zich te veel te focussen op de succesvolle en verrassende ingrediënten uit het eerste deel. Dit uit zich voornamelijk in de minions, die te pas en te onpas door het scherm lopen. ‘Despicable Me 2’ zit boordevol scènes die (vrijwel) geheel los van het verhaal staan waarin deze wezentjes centraal staan. Uiteraard levert dit bij vlagen hilarische taferelen op, maar evenzo vaak leidt het echter de aandacht van het verhaal af. In het voor 2014 aangekondigde ‘Minions’ mogen Gru’s handlangertjes de hoofdrol opeisen, voor ‘Despicable Me 2’ was het beter geweest als ze wat meer op de achtergrond hadden gestaan zoals dat in het origineel ook het geval was.

Het verfrissende van het eerste deel is in dit vervolg helaas zelden aanwezig en het hoge niveau van de voorganger weet ‘Despicable Me 2’ niet te evenaren. Het is nog steeds een film met genoeg komische momenten. Zo werd de slechterik van het verhaal vroeger dood gewaand nadat hij zich, hoe kan het ook anders, met kilo’s dynamiet om zich gebonden op de rug van een haai in een actieve vulkaan gooide. Daarnaast steelt de oh zo schattige Agnes weer regelmatig de show. En daar heeft ze ditmaal geen pluizige eenhoorn voor nodig. Ook ziet alles er zeer fraai en lekker kleurrijk uit, hoewel de echte 3D effecten wederom tot tijdens de aftiteling worden bewaard. Toch is dit niet genoeg om van ‘Despicable Me 2’ meer te maken dan een bij vlagen vermakelijke film. De creativiteit en het vernuft die in het origineel in ruime mate aanwezig waren, schitteren hier in afwezigheid. De talloze gele minions kunnen dit gemis niet verbloemen.

Martijn Scheepers

Waardering: 3

Bioscooprelease: 26 juni 2013
DVD- en blu-ray-release: 30 oktober 2013