Die Hard 2 (1990)

Regie: Renny Harlin | 124 minuten | actie, avontuur, thriller | Acteurs: Bruce Willis, Bonnie Bedelia, William Atherton, William Sadler, Reginald VelJohnson, Franco Nero, John Amos, Dennis Franz, Art Evans, Fred Dalton Thompson, Tom Bower, Sheila McCarthy, Don Harvey, Tony Ganios, Peter Nelson, Robert Patrick, Michael Cunningham, John Leguizamo, Tom Verica, John Costelloe, Vondie Curtis-Hall, Mark Boone Junior, Ken Baldwin, Michael Francis Clarke, Steve Pershing, Tom Everett, Sherry Bilsing, Karla Tamburrelli, Jeanne Bates, Colm Meaney, Stephen Gregory Foster, James Lancaster, Amanda Hillwood, Felicity Waterman, Robert Costanzo    

Na het grote succes van ‘Die Hard’ in 1988 kon een vervolg eigenlijk niet uitblijven. Regisseur Renny Harlin verving de regisseur van deel 1 (en 3) John McTiernan, toen deze zich had vastgelegd om ‘The Hunt for Red October’ te verfilmen. Wat de uit Finland afkomstige Harlin doet, is onvermijdelijk voor vervolgdelen van actiefilms: alles moet spectaculairder, met meer explosies en meer en nog bloediger schietpartijen. In dat opzicht is de ondertitel “Die Harder” zeker toepasselijk, want er komen een hoop bad guys (en helaas ook onschuldige slachtoffers) gruwelijk om het leven.  Eén van de sterkste punten van de film is opnieuw de aanwezigheid van Bruce Willis als agent John McClane. Ondanks het feit dat hij de held van de film is heeft hij tegelijkertijd de uitstraling van een anti-held. Het is zijn kwetsbaarheid die de kijker aanspreekt, ook al neemt die ogenschijnlijke kwetsbaarheid bij elk volgend deel wel af, omdat de meest gevaarlijke situaties zonder al te veel kleerscheuren weet te overleven. Willis kreeg weer de ruimte om te improviseren en hij gooit er weer de nodige one-liners uit, waarbij ook de standaard kreet “Yippie-kay-yay… ” niet mag ontbreken.

McClane komt onbedoeld in de knoei, als hij zijn vrouw Holly (Bonnie Bedelia) van het vliegveld komt ophalen en hij tegen een stel verdachte figuren aanloopt. Een schietpartij en een dode later wordt duidelijk wat er aan de hand is. Een stel ex-militairen onder leiding van een kolonel van het Pentagon genaamd Stuart (William Sadler) wil een gevangen genomen drugsdealer en ex-dictator generaal Esperanza (Franco Nero) bevrijden. Hiertoe nemen zij de controle van de verkeerstoren over, om het vliegtuig van Esperanza ongestoord te laten landen. McClane moet alle zeilen bijzetten om honderden vliegtuigpassasiers, zijn vrouw en zichzelf in leven te houden. De aankomst van een anti-terreurgroep onder leiding van majoor Grant (John Amos), die het tegen Stuarts mannen op moeten nemen, lijkt op een veldslag uit te draaien.

Ondanks alle spectaculaire actie en de gevatte opmerkingen van Willis, mist ‘Die Hard 2’ iets van het vernuft van het eerste deel, die inmiddels de status van klassieker heeft. Deels is dat verklaarbaar door de opzet van beide films. Waar deel 1 vooral de (paradoxale) beperkte ruimte in een nieuwe wolkenkrabber benadrukte door die als een afgesloten ruimte te maken en McClane (Bruce Willis) door allerlei gangen, liftschachten en ventilatiekanalen te laten kruipen, is er hier sprake van een veel groter oppervlak, met verschillende grote sets en veel ontploffingen. Het andere minpuntje is de slechterik. William Sadler ziet er vervaarlijk uit als de corrupte kolonel Stuart, maar hij komt niet in de buurt van Alan Rickman als Hans Gruber in deel 1. Sadler mist het charisma van Rickman, die zijn sluwe plannen met zoveel genoegen uitte met zijn welluidende, snerende stem. Hoewel Sadlers stijve en afgetrainde militair in het gevecht zijn mannetje staat en bepaald meedogenloos is, wordt zijn rol nergens echt memorabel.

Hoewel de plot grootser van opzet is dan in het vorige deel, zitten er hier en daar toch wat gaten in, die door de voortdenderende actie misschien niet meteen opvallen, maar toch een loopje nemen met de intelligentie van de kijker. De meest in het oog springende weeffout in het plot, is om generaal Esperanza maar door één soldaat te laten bewaken. Deze kunstgreep is wel heel doorzichtig en amateuristisch en had eigenlijk niet gemaakt mogen worden.  Afgezien daarvan, is ‘Die Hard 2’ topentertainment en een prima actiefilm, al kan de film niet helemaal tippen aan zijn voorganger. Wel leuk om verschillende bekende gezichten, zoals Al Powell (Reginald VelJohnson) en verslaggever Richard Thornburg (William Atherthon) weer terug te zien. Let ook op John Leguizamo en Robert Patrick in kleine rolletjes – en oud-senator en Republikeins presidentskandidaat Fred Dalton Thompson als de manager van het vliegveld.

Hans Geurts

Waardering: 4

Bioscooprelease: 28 september 1990