Django Unchained (2012)

Regie: Quentin Tarantino | 165 minuten | actie, drama, western | Acteurs: Jamie Foxx, Christoph Waltz, Leonardo DiCaprio, Kerry Washington, Samuel L. Jackson, Walton Goggins, Dennis Christopher, James Remar, David Steen, Dana Michelle Gourrier, Nichole Galicia, Laura Cayouette, Ato Essandoh, Sammi Rotibi, Clay Donahue Fontenot, Escalante Lundy, Miriam F. Glover, Don Johnson, Franco Nero, James Russo, Tom Wopat, Don Stroud, Russ Tamblyn, Amber Tamblyn, Bruce Dern, Zoë Bell, Robert Carradine, Tom Savini, Quentin Tarantino, Kinetic, Jamal Duff, Carl Singleton

Natuurlijk houden vrijwel alle regisseurs zelf ook van het medium film. Geen van hen – of het moet Martin Scorsese zijn – is echter zo lyrisch over zijn eigen vak als Quentin Tarantino. Het lijkt wel of hij elke film die ooit gemaakt is meerdere malen gezien heeft, uit zijn hoofd heeft geleerd en heeft geanalyseerd. De meest obscure genres als grindhouse en blaxploitation worden dankzij zijn enthousiasme weer in de spotlights gezet. Met ‘Django Unchained’ (2013) brengt Tarantino een ode aan de spaghettiwesterns uit de jaren zestig en zeventig. Maar Tarantino zou Tarantino niet zijn als hij daar niet zijn geheel eigen draai aan zou geven. En dus zien we hier niet alleen blanken op paarden door stoffige en verlaten dorpjes gaan, maar ook een Afro-Amerikaan. Geheel naar recept van vrijwel alle Tarantino-films is de bevrijde slaaf Django (Jamie Foxx) uit op wraak op zijn blanke overheersers. Hij krijgt daarbij steun uit onverwachte hoek…

‘Django Unchained’ speelt zich af in 1858, op een plantage in het zuiden van de Verenigde Staten. Van de Civil Rights Movement heeft nog niemand gehoord; zwarten worden als beesten behandeld. Zo ook Django, die apart van zijn vrouw Broomhilda (Kerry Washington) verkocht wordt aan een slavendrijver. Hij heeft het geluk dat de excentrieke Duitse premiejager Dr. King Schultz (Christoph Waltz) zijn pad kruist en hem vrijkoopt. Daar heeft hij zo zijn eigen redenen voor, omdat Django hem kan helpen bij het opsporen van de gebroeders Brittle. Als ware ‘partners in crime’ storten ze zich vervolgens op een volgende zoektocht. Django weet zijn kersverse vriend namelijk over te halen samen naar Mississippi te gaan om Broomhilda te bevrijden uit handen van de gemene plantagehouder Calvin Candie (Leonardo DiCaprio).

Het zal vreemd zijn geweest voor Tarantino om ‘Django Unchained’ te maken zonder zijn vaste editor Sally Menke aan zijn zijde. Menke overleed eind september 2010 op 56-jarige leeftijd na een val in een ravijn. Sinds het prilste begin van zijn regisseurscarrière werkte Tarantino met haar samen. Het gemis van Menke is merkbaar: ‘Django Unchained’ had heel wat economischer gemonteerd kunnen worden. Het zijn vooral de flashbacks naar de plantage waarop beknibbeld had kunnen worden. Desondanks is dit onmiskenbaar Tarantino op zijn best. Met messcherpe dialogen (uiteraard weer met een enorm ‘quotable’-gehalte), geweldsscènes die door merg en been gaan en een heerlijke bijdrage van Samuel L. Jackson. Referenties naar andere films (waaronder de oorspronkelijke ‘Django’ uit 1966) zijn uiteraard ook volop aanwezig. Zoals meestal in Tarantino-films gaan de meest gruwelijke en expliciete geweldsscènes hand in hand met hilarische parodieën. Net als bij ‘Inglourious Basterds’ (2009) buit de regisseur een controversieel thema uit – was het toen de Holocaust, nu is het de slavernij – en hij komt ermee weg omdat hij partij kiest voor de underdog, die hij op niet mis te verstane wijze wraak laat nemen. En wat smaakt die wraak zoet – ook voor het publiek.

Smullen is het ook van het acteerwerk. Christoph Waltz zou er zomaar weer met een Oscar vandoor kunnen gaan, want de Oostenrijkse acteur is op dreef als de innemende Dr. Schultz. Ook al is dit personage minder memorabel dan Hans Landa, het is wederom een feest om naar Waltz te kijken. Maar ook Foxx en DiCaprio zetten fantastische rollen neer. Mocht Landa de Oscar voor beste mannelijke bijrol niet winnen, dan zal DiCaprio toch zeker met de eer mogen gaan strijken. Als de schurk Candie mag hij zich eens lekker laten gaan en daar geniet de acteur – die met de jaren eigenlijk steeds beter wordt – zichtbaar van. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Jackson, die weliswaar een kleine rol is, maar niet minder memorabel. Alleen al voor het voortreffelijke acteerwerk (en de geweldig uitgewerkte personages) is ‘Django Unchained’ meer dan de moeite waard. Ondanks het gemis van Sally Menke heeft Tarantino toch weer een daverend nieuw hoofdstuk aan zijn toch al imposante oeuvre weten toe te voegen.

Patricia Smagge

Waardering: 4

Bioscooprelease: 17 januari 2013
DVD- en blu-ray-release: 16 mei 2013