Dogging: A Love Story (2009)

Regie: Simon Ellis | 103 minuten | drama, komedie | Acteurs: Luke Treadaway, Richard Riddell, Matthew Baker, Sammy T. Dobson, Sean Francis, Justine Glenton, Michael Groom, Kate Heppell, Terry A. Johnson, Rebecca Kirby, Allen Mechen, Shaun Mechen, Anne Orwin, Dirk Smith, Michael Socha, Norman Felton, Scott Johnson, Ken Mood, Tom Turley

Met nog relatief weinig films op zijn naam brengt regisseur Simon Ellis met ‘Dogging: A Love Story’ een Britse nuchtere, maar enigszins oppervlakkige filmproductie. Ellis waagt zich daarmee aan de moeilijk realiseerbare combinatie van humor, romantiek en drama. En alhoewel alle facetten op enig moment wel aan bod komen blijft het geheel te weinig uitgesproken. En dus, komt de opwinding die het scenario doet vermoeden helaas te weinig uit de verf.

Toch duidt ‘Dogging’ meer op een ruwe ongeslepen diamant dan op een misproductie met rammelend basisgegeven. Met een Britse ingetogen cast, realistisch en menselijk acteerwerk en een uitstekende bron van mogelijke hilarische scènes, is het dan ook een tikkeltje frustrerend deze film onopvallend te zien doorkabbelen. Misschien is het wel de videoclip-achtige opzet (harde muziek en beschouwende, afstandelijke shots) die tijdens cruciale scènes een mogelijke focus en betrokkenheid van de kijker tegenwerkt. ‘Dogging’ is daarmee ondanks haar potentie te vrijblijvend en te weinig prikkelend. Het fenomeen ‘dogging’ is dit overigens allerminst. In Groot Brittannië is de term een eufemisme voor seksueel contact op openbare plekken waarbij paren of groepen elkaar toestaan te kijken. Ellis was zich ongetwijfeld bewust van dit intrigerende filmfundament. Want triggeren, dat doet het.

De jonge regisseur Ellis was eerder verantwoordelijk voor een reeks van korte films. Hij heeft er nooit doekjes om gewonden dat daarin zijn passie ligt. Of zoals hij zelf in een interview liet vallen: ‘Als ik ervan kon leven, zou ik alleen maar korte films maken.’ Het verklaart ongetwijfeld de fragmentarische manier van film maken in ‘Dogging’, die al met al voor te weinig cohesie zorgt in deze relatief lange film.

De productie van ‘Dogging’ zag Ellis meer als een zijstap dan als een stap voorwaarts. Het mag duidelijk zijn dat Ellis het soort filmmaker is die kwaliteit ver boven kassucces plaatst. En dat staat in ‘Dogging’ dan ook als een paal boven water. Het is overduidelijk dat aan elke scene de grootste zorg is besteed met een grote filmische degelijkheid als resultaat. ‘Dogging: A Love Story’ is daarom geen tijdverspilling en toch wel de moeite waard om eens te kijken.

Tjeerd Kooistra