Dolan’s Cadillac (2009)
Regie: Jeff Beesley | 88 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Christian Slater, Emmanuelle Vaugier, Wes Bentley, Greg Bryk, Aidan Devine, Al Sapienza, Karen LeBlanc, Cory Generoux, Vivian Ng, Patrick Bird, Eugene Clark, Max Keene, Robert Benz, Timothy Allen, Amy Matysio
De verfilmingen van Stephen Kings verhalen hebben in het verleden gezorgd voor zowel intrigerende drama’s als huiveringwekkende thrillers. Net zoals zoveel van Kings werk bevat het korte verhaal ‘Dolan’s Cadillac’ boeiend materiaal dat in potentie een krachtige film zou kunnen worden, uitgaande van een intelligent script, bekwame regie en sterke acteurs. Helaas moet gemeld worden dat de filmversie van Kings verhaal juist op deze vlakken danig te kort schiet.
Een groot probleem van deze film, die slechts een heel karig plot heeft, is dat de psychologische ontwikkeling van Tom Robinson nauwelijks belicht wordt en dat zijn essentiële relatie met zijn vriendin (Emmanuelle Vaugier) al evenmin voldoende gestalte krijgt, waardoor de kijker weinig heeft geïnvesteerd in de menselijkheid van deze personen en zodoende nooit de kans krijgt om persoonlijk mee te leven met de gebeurtenissen op het scherm. Pas in de laatste acte van de film, wanneer Tom Robinson (Wes Bentley) de ultieme confrontatie aangaat met schurk Dolan, wordt de film echt interessant. Dit komt puur door de interessante morele, ethische dilemma’s en de spiegeling van de personages, op wie nu een iets ander licht wordt geworpen. Het is ook in dit gedeelte van de film dat Bentley iets laat zien wat op acteren lijkt.
Hoewel Bentley redelijk effectief was als karikaturale comic book-schurk in ‘Ghost Rider’ – waarschijnlijk vanwege zijn prominente, intimiderende wenkbrauwen – is hij als een sympathieke alledaagse man die zijn leven in een hel ziet veranderen wanneer zijn vrouw wordt vermoord, bijzonder incompetent. Door zijn lege blik en monotone stem lijkt hij elke emotie te ontberen, en hoewel dit begrijpelijk is na de dood van zijn vrouw, zou hij vóór die tijd van geluk en liefde moeten overlopen. Maar nee, hoe lief zijn vrouw Elizabeth (Vaugier) ook naar hem lacht, of hoe gretig ze hem ook bespringt, er is geen greintje passie of levensvreugde in de beste man te ontdekken. Vaugier slaagt er nog redelijk in om haar summiere, slecht geschreven personage nog aansprekend te maken. Vrijwel het enige wat we haar zien doen is op de wc zitten met zwangerschapstesten, maar toch willen we als kijker met haar meegaan in haar nobele strijd om de man die verantwoordelijk is voor de moord op een onschuldige jonge vrouw achter slot en grendel te krijgen. Zij was hiervan getuige en vindt dat, ook al is de vrouw nu dood en loopt Elizabeth levensgevaar door deze zaak, er toch iemand voor haar op moet komen. Krankzinnig, misschien, maar ergens wellicht begrijpelijk, gezien haar opkomende moedergevoelens en noodzakelijk geachte voorbeeldfunctie. De kijker heeft zo dus nog net genoeg aanknopingspunten om emotioneel met dit tweetal mee te gaan in hun kruistocht. Gelukkig maar dat Elizabeth de leiding hierin heeft. Maar juist wanneer dit verhaal van start dreigt te gaan, wordt Elizabeth vermoord en zit de kijker met het zwarte acteergat Bentley opgescheept. Dat is de doodsteek voor de film.
Vanaf dit punt is het een eentonige, tamme rit naar de laatste circa twintig minuten van de film, waar het geheel aan kracht wint. Het wordt al snel duidelijk dat er gewoon veel te weinig materiaal aanwezig is – of gebruikt wordt – om de toch al korte speelduur van anderhalf uur te rechtvaardigen. Wat al snel overblijft na de erg voortijdige dood van Elizabeth, is een simpel wraakverhaal zonder veel pit, spanning, of humor. Hoewel, de foute in mensen (vrouwen) handelende crimineel Dolan wordt hier wel lekker dik aangezet door Christian Slater, die plezier lijkt te hebben met de vertolking van dit schijnbaar gevoelloze personage. Meestal is hij als held te zien – bijvoorbeeld in ‘True Romance’ waar hij tegenover superschurken als Gary Oldman en Christopher Walken kwam te staan – dus het is aardig om hem nu eens aan de andere kant van de tafel te zien opereren. Hij bezorgt de film tenminste nog wat nodige energie.
Met al wat we hier te zien krijgen had het korte verhaal van King ook net zo makkelijk een korte film van een half uur of drie kwartier kunnen worden zonder dat er veel verloren was gegaan. Met een plot die zo weinig om het lijf heeft als hier het geval is, had de oplossing moeten liggen in een interessante blik op de psychologie van Tom Robinson, maar door de gebrekkige inhoudelijke uitwerking en de houterige acteur is dit element het grootste gedeelte van de film afwezig. In het boek schijnt Tom zeven jaar lang naar zijn wraak toe te leven, en is er vanwege de eerste persoonsvertelling goed te zien hoe Tom met zijn obsessie en neerdaling in de hel omgaat; hoe hij langzaam maar zeker zijn menselijkheid verliest en een soort wraakengel wordt. In de film is te zien hoe hij in enkele weken of maanden zijn plannetje voorbereid, tussen eentonige scènes door waarbij hij in de brandende zon met wegwerkzaamheden bezig is.
Uiteindelijk zijn het alleen Robinsons acties in de laatste confrontatiemomenten die voor hem moeten spreken, en gelukkig maken deze wel wat goed. Met Dolan in het nauw, schreeuwend en smekend voor zijn leven, en Robinson als sadistische wreker die nu eindelijk de macht heeft, worden er interessante vragen aan de orde gesteld, met als centrale vraag wie nu eigenlijk de grootste schurk is. Het is een prikkelend einde aan een helaas weinig opzienbarende psychologische thriller.
Bart Rietvink