Doman Seman – Horikawa Nakatachiuri (2009)

Regie: Gô Shibata | 130 minuten | drama, komedie | Acteurs: Motako Ishii, Takeshi Yamamoto, Yusuke Noguchi

Het verschijnen van bizarre films uit Japan is al lang geen verrassing meer. Dit varieert van erg boeiende producties als ‘Love Exposure’, geslaagde sketches als ‘Funky Forest: The First Contact’ en de bekende gore-ongein als ‘Mutant Girls Squad’. Jammer genoeg vallen er ook films onder als ‘Doman Seman’: een typisch Japanse productie waar geen touw aan vast is te knopen.

In eerste instantie volgen we Shinsuke, een niet al levenslustige persoon die dan ook niks anders doet dan op de bank hangen en slapen. Wanneer hij door zijn vriendin het huis wordt uitgegooid omdat hij nooit eens voor geld zorgt, ontmoet hij de mysterieuze Abe die het midden houdt tussen een yakuza en een soort van magiër. Deze geeft hem de opdracht om Terada op te sporen, een man die in het verleden op zestienjarige leeftijd een moord heeft gepleegd. Maar dit doet hij niet alleen, hij moet dit samen doen met de op straat rondzwervende Tsutomu. Dit is slechts een van de vele verhaallijnen die in ‘Doman Seman’ aan bod komen.

Één van de meest interessante verhaallijnen van de film, over een jong meisje dat om mysterieuze redenen overal plastic flessen neerhangt, wordt niet goed uitgewerkt. Jammer, want dit was nu net een intrigerend verhaal. Go Shibata concentreert zich niet op dergelijke beloftevolle scènes maar gaat zich liever te buiten aan het trippen op regenboogkleurige paddestoelen en andere onzin. Zo mag de mysterieuze brug die een portaal naar een andere wereld lijkt niet vergeten worden. Van de tussenstukjes waarbij een presentatrice het heeft over ‘Kato the cat walk Doman Seman’ is ook al weinig te maken.

Meer dan een film met een duidelijk plot lijkt ‘Doman Seman’ een verzameling sketches en doet daarom denken aan ‘Funky Forest: The First Contact’. Helaas haalt Go Shibata’s productie nauwelijks het niveau van die eerdere film. ‘Doman Seman’ zal bedoeld zijn als aanklacht tegen de Japanse kapitalistische maatschappij, maar mist helaas de uitwerking hiervan op de kijker. Het publiek zal zich na de ruim twee uur durende speelduur eens op het hoofd krabben en zich afvragen waar hij of zij nou eigenlijk naar heeft zitten kijken.

Hoewel ‘Doman Seman’ bij vlagen grappig is, is dit te sporadisch het geval en wordt de film nooit echt hilarisch. Hiernaast biedt het verhaal te weinig om de concentratie voor de voor de volle twee uur vast te houden.

Meinte van Egmond