Dread (2009)
Regie: Anthony DiBlasi | 91 minuten | horror, thriller, fantasie | Acteurs: Jackson Rathbone, Shaun Evans, Hanne Steen, Laura Donnelly, Jonathan Readwin, Vivian Gray, Carl McCrystal
Sinds het bescheiden succes van ‘The Midnight Meat Train’ is Clive Barker weer helemaal hot. De auteur met doorrookte stem staat garant voor fantasievolle horrorsprookjes die niet mikken op gemakzuchtig bloed verspillen. Barker is vooral gespecialiseerd in geestelijke terreur. De angst voor het onbekende en het ongrijpbare. Hoe gewelddadig films als ‘Hellraiser’ of ‘Candyman’ ook mogen zijn, Barker richt zich vooral op de dreiging die van de schurken uitgaat. Zo ook in ‘Dread’, waarin geen bovennatuurlijke monsters, maar juist heel ‘normale’ personages rondlopen. Toch is de mysterieuze Quaid een van de boeiendste en engste boeven die het witte doek sinds lange tijd heeft gezien.
‘Dread’ gaat over de introverte Stephen Grace (Rathbone). Deze ietwat warrige jongen (met dito haardracht) is in zichzelf gekeerd na de dood van zijn broer. De student leunt op de zekerheden die zijn leven hem bieden en sluit elk risico uit. Als de jongen de geheimzinnige en enigmatische Quaid (Evans) ontmoet, verandert zijn leven op slag. Quaid stelt voor om een scriptie over angst te maken, waar Grace in het begin lacherig op reageert. Maar als het schuddebuiken is afgelopen, ziet de student wel iets in het voorstel. Het duo schakelt de hulp in van Grace’s medestudente en het trio gaat direct aan de slag. In een korte tijd weet het drietal een hoop mensen voor hun camera te krijgen die vertellen over hun diepste angsten. Quaid wordt steeds fanatieker en dat schrikt zijn collega’s af. Dan gebeurt er iets dat niemand ooit had kunnen vermoeden…
Een groot publiek zal ‘Dread’ nooit aanboren, want daarvoor is de film te traag en te mat. In een tijd waar ‘Saw’ en ‘Hostel’ de grenzen van het genre flink hebben opgerekt, komt ‘Dread’ behoorlijk braaf over. De film moet het vooral hebben van de sfeer. En die is beklemmend. Door middel van kleurfilters en veel donkere tinten, wordt een onbehaaglijk gevoel opgewekt. Ook de achtergronden van de personages worden goed uitgediept. Als je nagaat dat het merendeel van de hoofdpersonen een hoop bagage met zich meeslepen, begrijp je dat ‘Dread’ geen zonnig filmpje is geworden. Barker graaft diep in de menselijke geest met al zijn tekortkomingen.
Quaid wordt voortreffelijk vertolkt door Evans, die met zijn priemende ogen wel duidelijk maakt dat er iets niet klopt met hem, maar nooit over de top gaat. Ook de ingetogen vertolking van Rathbone maakt indruk. De mooiste rol is voor Donnelly die de getormenteerde Abby neerzet. Een jonge vrouw die gebukt gaat onder haar uiterlijk en wanhopig zoekt naar aansluiting.
De problemen waarmee de personages kampen zijn aannemelijk en worden realistisch in beeld gebracht. Kortom: je hoeft niet bang te zijn dat je een miskleun in handen hebt als je ‘Dread’ koopt of huurt.
Frank v.d. Ven