El baño del papa (2005)

Regie: César Charlone, Enrique Fernández | 90 minuten | drama, komedie | Acteurs: César Troncoso, Virginia Méndez, Mario Silva, Virginia Ruíz, Nelson Lence, Henry De Leon, Jose Arce, Rosario Dos Santos, Hugo Blandamuro

Al de ideale ingrediënten voor een wereldcinemafilm zijn in ‘El baño del papa’ aanwezig; de regisseurs leveren een film af die goed binnen het huidige genre past: serieuze thema’s worden niet uit de weg gegaan, maar krijgen niet de overhand doordat de nadruk veel persoonlijker ligt. De film is lichtjes gebaseerd op ware gebeurtenissen uit 1988, toen paus Johannes Paulus II verschillende Zuid-Amerikaanse landen met een bezoek aandeed. De bewoners van het kleine stadje Melo verwachten door voorspellingen van de media duizenden bezoekers en denken hieruit een slaatje te kunnen slaan en zo in één keer van hun geldproblemen verlost te zullen zijn. Dit gegeven spreekt zeer tot de verbeelding, maar in de film is niet genoeg toegevoegd aan slechts dat: een intrigerend gegeven.

Wel is er de setting: het kleine Uruguayaanse Melo, waar de inwoners niet veel geld hebben en vooral lijken te leven van opbrengsten van de smokkel tussen Uruguay en Brazilië. Zo ook Beto (César Troncoso), de belangrijkste hoofdpersoon, die dagelijks te fiets heen en weer rijdt tussen Melo en het naburige Aceguá. Beto is geknipt voor het genre: vader en echtgenoot, arm maar eerlijk en roekeloos maar vol nobele intenties. Dan is er Carmen (Virginia Méndez), de verstandige en bezorgde vrouw van Beto, die haar hart vasthoudt en slechts kan toekijken met welke ideeën haar man nu weer aankomt. Ook is er de mooie tienerdochter Sylvia (Virginia Ruíz), die niets liever wil dan weg uit het dorp en droomt van een carrière als presentatrice bij de televisie. De bijfiguren lijken ook precies volgens het boekje gecreëerd: zo is er de nare, geldbeluste douanier, die Beto en zijn collega’s het leven zuur maakt; de vrolijke vriend en buurman Valvulina, simpelweg ‘Negro’ genoemd en de sympathieke uitbater van de lokale stamkroeg.

Door het beroep van Beto komt nog een belangrijk aspect aan bod: de prachtige landschappen van de Uruguayaanse pampa. Deze vormen een goede afwisseling van de armetierige huisjes waarin de hoofdpersonen hun leven doorbrengen. Hoe schrijnend de situatie eigenlijk is wordt wel in beeld gebracht, maar dringt niet echt door vanwege de luchtige toon van de film. Dit komt natuurlijk ook door de verhaallijn van de wc die Beto wil bouwen voor al die verwachte pelgrims. Dat de duizenden bezoekers uiteindelijk uitblijven was al vroeg te voorspellen, maar de tragiek die het stadje treft is heel mooi in beelden gevat.

Een groot pluspunt aan de film is de keuze aan acteurs, zij vatten precies de goede toon en zorgen voor de juiste dosis emotie bij de kijker. Toch blijft het gevoel knagen dat er meer in de film als geheel had gezeten, als de makers misschien iets minder voorspelbare keuzes hadden gemaakt en de genreconventies was losser hadden benaderd. Hopelijk krijgen we een tweede kans.

Ruby Sanders

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 3 januari 2008