El Rey de San Gregorio – The King of San Gregorio (2005)
Regie: Alfonso Gazitúa Gaete | 80 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Pedro Vargas, María José Pargas, Gloria Münchmeyer, Andrés Rillón, José Sosa, Giselle Demelchiore, José Miguel Jiménez
De dertigjarige Pedro is een innemende persoonlijkheid, altijd bereid een handje uit te steken voor zijn buurtgenoten en vrienden in het marktplaatsje San Gregorio. Geen toeval dus dat hij door hen ‘de koning van San Gregorio’ wordt genoemd. Ironie is debuterend filmmaker Alfonso Gazitúa Gaete daarbij vreemd: hij laat zien dat verstandelijk gehandicapten in de sloppenwijken van San Gregorio een natuurlijke plaats innemen; ze zijn geaccepteerd. Af en toe duikt er een agressieve automobilist of een groepje raddraaiers op die het niet zo nauw nemen met de sociale harmonie in het stadje, maar dit alles slechts in de marge van de vredige wereld die ons getoond wordt.
Onderhuids speelt er meer. Pedro – gespeeld door Pedro Vargas, op wiens lotgevallen het verhaal is gebaseerd – wordt verliefd en dat verstoort de statische situatie die ouder en verzorgers voor hem hebben gecreëerd. Gazitúa Gaete stelt zich met nadruk op aan de kant van de gehandicapte man. Pedro vindt een haarspeld in de vorm van een vlinder op een vuilnisbelt en geeft die aan een meisje van de dagbehandeling dat hij steevast ‘princesa’ noemt, de introverte en verlegen Cati, die om het minste en geringste in een huilbui uitbarst. Uitgewerkt drama kun je het niet noemen, want de handelingen van de spontaan acterende Vargas tonen real life oprechtheid en de psychose van Cati wordt goed en geloofwaardig gespeeld. De reactie van Pedro’s moeder op de ontluikende verliefdheid is als vilein en jaloers te omschrijven en Cati’s verzorgende zus Marta houdt het meisje binnen; ook deze verzorgersrollen worden adequaat vertolkt.
De filmmaker grijpt echter wel degelijk in: hij plaatst beide werelden zo nadrukkelijk tegenover elkaar dat van sympathie voor de verzorgers nauwelijks nog sprake kan zijn. Hier staan twee lieve mensen die elkaar gevonden hebben; laat ze toch, lijkt hij te willen zeggen. De enige andere ontwikkeling in het verhaal – Cati raakt kwijt en Pedro ontpopt zich als leider van de zoektocht – voegt daar weinig aan toe. ‘El Rey de San Gregorio’ is een liefdevol pleidooi voor de volwassen rechten van geestelijk gehandicapten door hen in een positief daglicht te stellen, maar Gazitúa Gaete had iets meer moeite moeten doen ons de andere kant van het verhaal te laten zien.
Jan-Kees Verschuure