Emmanuelle’s Love – L’amour d’Emmanuelle (1993)

Regie: Francis Leroi | 89 minuten | drama, komedie, avontuur, romantiek, fantasie | Acteurs: Marcella Walerstein, George Lazenby, Sylvia Kristel, Joel Bui, Jay Hausman, Pham Duc-Tu, Daniel Hung Meas, Vibbe Haugaard, Tony Senegal, Frédéric Fratini, Sénégal Fratini, Natala Sevenants, Jean-Pierre de Varenne

In ‘Emmanuelle’s Love’ hoort de uit ‘On Her Majesty’s Secret Service’ bekende ex-Bond George Lazenby van de oude Emmanuelle (Kristel) hoe ze, toen ze nog jong en strak was en eruitzag als Marcella Walerstein, ooit een oude vriendin uit de brand moest helpen. In haar geval betekent dat vrijwel altijd een vrouw die een seksueel zetje moet krijgen. Emmanuelle heeft namelijk in Tibet een handig drankje gekregen waarmee ze iedere vrouw kan worden die ze maar wil, of in het lichaam kan treden van iedere willekeurige vrouw. In het eerste derde van ‘Love’ komt dit erop neer dat ze zich transformeert tot Niki, haar vriendin in Hong Kong, terwijl het originele exemplaar ook in de rondte loopt. Niki is namelijk verkikkerd op haar baas Nino, maar is te verlegen en klunzig om hem te verleiden. Emmanuelle weet echter wel van wanten, dus even een druppeltje van haar speciale medicijn en: klaar is Niki, uh… Emmanuelle.

Dit hele persoonsverwisselinggedeelte zou zo uit de ingezonden brievensectie kunnen komen van een blootblad als Playboy, in welk geval het een echte tweeling zou betreffen. Echter, waar in dat soort verhalen de opbouw nog prikkelend zou kunnen zijn, slaat deze in dit verhaal compleet dood door het wanstaltige acteerwerk, zowel wat betreft bewegingen als dialoog. De personages doen gewoonweg te debiel, vooral de actrice die Niki speelt, om te kunnen boeien, en belangrijker, opwinden. Wanneer Emmanuelle de kamer van Niki binnenkomt, zien we al wel het mooie naakte lichaam van laatstgenoemde, aangezien ze regelrecht uit de douche stapt, zonder zich (goed) te bedekken – zogenaamd gerechtvaardigd door de verstrooidheid van het personage -, maar daar moeten we als kijker een vrij lange tijd op teren. De echte actie vindt pas plaats na zo’n half uur, wanneer Nino de dubbelgangster in de badkamer aantreft en dan – vooruit dan maar – besluit aan een triootje deel te nemen. Deze scène is smaakvol gefilmd, waarbij de vormen van de naast elkaar liggende dames soms als landschappen overkomen. Maar de vonken spatten er hier ook gelukkig aardig van af. Het werd tijd.

Het volgende segment staat hier volkomen los van, afgezien van de uitleg dat we hier op huwelijksreis zijn in India met Niki en Nino en een groepje vrienden. Ze reizen per trein, welke “The Palace on Wheels” genoemd wordt. Dit doet echter niet ter zake. Het gaat erom dat treincoupés en de groep vrienden zich lenen voor enkele verse seksuele episodes. Centraal staat de relatie tussen de in een auto-ongeluk (bijna) verminkte, en steenrijke, Sara Brooks en de opportunistische rotzak Josh Harris. Het stel heeft voortdurend ruzie, voortkomend uit zijn minachting voor Sara en haar uiterlijk. Maar dit is geen seksuele afknapper voor haar. Al snel na een ruzie in de coupé gaat ze met een glimlach en in naakte toestand op haar buik liggen om hem zijn seksdaad te laten verrichten, die op amusante wijze wordt afgewisseld met beelden van het opstoken van de trein, en in hetzelfde ritme verloopt als deze stoomtrein. Wanneer hij daarna snel de coupé verlaat, snapt ze ineens weer hoe ze zich voelde en roept hem quasi-theatraal na: “klootzak!” en gooit het water uit haar glas tegen de spiegel dat met een beschamend plonsje ervan afspat. Drama ten top! De functie van Emmanuelle is hier om de later vreemd gaande man op zijn nummer te zetten. Ze tovert Sara om tot een andere vrouw, die hem vervolgens op slinkse wijze zijn geld afhandig maakt. De kijker proeft wel enige genoegdoening wanneer Josh net telefonisch zijn geld heeft overgemaakt en ineens zijn Sara in de vreemde vrouw herkent door een bekende gedraging (ze zuigt op haar duim tijdens seks), terwijl zij, heel symbolisch, zichzelf ligt te bevredigen. Een andere interessante scène in dit segment vindt plaats wanneer een hypnotiseur een naakte vrouw in zijn coupé tot grote hoogtes weet te stimuleren door, als een slangenbezweerder, haar met louter handbewegingen laat kronkelen en samentrekken. Een bron van vermaak is af en toe de dialoog, zowel door haar onzinnigheid als gekunsteldheid. Zo leren we dat “a gigolo doesn’t jump off a moving train”, en krijgen we een mooie sfeeromschrijving van Emmanuelle wanneer ze zegt: “The atmsophere is thick, and tempers fly”. Shakespeare is er niets bij.

Omdat er na dit gedeelte pas een uur verstreken is, wat erg kort is voor een speelfilm, moet er nog een manier gevonden worden om een aantal seksscènes toe te voegen. Dus gaat Emmanuelle in het derde deel, jaren later, bij Niki langs in San Francisco, om haar met haar aftakelende huwelijk en seksleven, te helpen. Gek genoeg kiest ze hiervoor als oplossing om zich te veranderen in de vrouw met wie Nino vreemdgaat. Het is wel interessant dat ze hier eens naar haar eigen lustgevoelens luistert en eens niet het juiste doet, al betekent dit wel dat Niki een zelfmoordpoging doet. En het is jammer dat Lazenby aan het einde van de film een bespottelijke uitleg moet geven over de eigenlijke juistheid van Emmanuelle’s acties – want alles komt goed natuurlijk. De seksscènes in dit segment zijn wisselend effectief. Het is in ieder geval leuk dat Walerstein zelf nu ook eens uit de kleren gaat, al doet de manier waarop ze op afstand meevrijt met haar andere lichaam lichtelijk komisch aan.

‘Emmanuelle’s Love’ is een warrig geheel met een saai eerste half uur en, zoals gebruikelijk, abominabel acteerwerk, dat echter door een handvol geslaagde seksscènes en wat onbedoeld komische momenten gelukkig niet al te lang hoeft te vervelen.

Bart Rietvink