Emmanuelle’s Secret – Le secret d’Emmanuelle (1992)
Regie: Francis Leroi | 90 minuten | romantiek, fantasie | Acteurs: Marcela Walerstein, George Lazenby, Sylvia Kristel, Joel Bui, Jay Hausman, Pham Duc-Tu, Daniel Hung Meas, Vibbe Haugaard, Tony Senegal, Frédéric Fratini, Natala Sevenants, Jean-Pierre de Varenne, Robert Terry Lee, Corinne Mafiodo, Lauren Song
Onvoorstelbaar: ruim zestig Emmanuelle-films of spinoffs zijn er al verschenen. Dit moet toch wel een teken zijn dat er een doelgroep voor is; de vraag is alleen wie? Wie kijkt er naar deze niet zelden matige films, die naast het tenenkrommende acteerwerk en de slappe verhalen ook op seksueel gebied niet zo gek veel te bieden hebben? Dat wil zeggen, sommige scènes zijn best wel smaakvol in beeld gebracht, maar ook in dit genre van soft-erotiek is er ongetwijfeld iets beters te vinden. Een willekeurig “Red Shoe Diaries”-verhaal van Zalman King doet al beter zijn werk. Ook onbegrijpelijk is het dat onze eigen Sylvia Kristel zich keer op keer blijft lenen voor deze franchise. De eerste Emmanuelle was anno 1974 wellicht baanbrekend, en dat ze wel weer wil meedoen aan een paar vervolgen is, al zou het later om financiële overwegingen zijn, ook wel te begrijpen. Maar begin jaren negentig geeft ze nog steeds acte de présence in de vele vervolgfilms, als oude Emmanuelle die terugblikt op haar leven. Nu is haar rol in deze films niet bepaald substantieel, en ze houdt haar kleren aan, maar waarom zou je überhaupt in deze inferieure producten willen verschijnen?
En dan George Lazenby. Wat doet een ex-Bond in hemelsnaam in een Emmanuelle-film? Heiligschennis! Tuurlijk, Bond houdt van de vrouwtjes, zoals we allen weten, en aan boord van het vliegtuig, waar hij met Kristel over vroeger praat, heeft hij meer dan genoeg gelegenheid om Martini’s “shaken, not stirred” tot zich te nemen. Maar… ach nee, hij past eigenlijk prima in dit plaatje. Bond heeft immers ook wel eens dagen dat hij géén misdaad bestrijdt.
Afgezien van de inferioriteit van de Emmanuelle-films in zijn algemeenheid, is ‘Emmanuelle’s Secret’ in het bijzonder wel een erg gemakzuchtig, ongeïnspireerd product geworden. Dit deel lijkt puur gemotiveerd te zijn door de gedachte aan geld, of wellicht door een eis van de producent om zeven films in deze specifieke serie totaal af te krijgen. Er is namelijk nauwelijks een nieuwe gedachte of scène in terug te vinden. Zeker driekwart van de film bestaat uit flashbacks van Emmanuelle (Marcella Walerstein) die bij de psychiater op de bank ligt (binnen de flashbacks die de oude Emmanuelle in het vliegtuig heeft, wanneer ze het verhaal over haar jeugdige avonturen uit de voeten doet). Deze flashbacks bestaan vrijwel uitsluitend uit fragmenten uit andere Emmanuelle-films uit deze serie. Plotseling bevinden we ons middenin een vrijscène uit bijvoorbeeld ‘Emmanuelle’s Love’ of ‘Emmanuelle in Venice’, zonder de opbouw of context die deze scènes nog enige zin geven. Het zien van alleen maar anonieme op en neer gaande, zwetende lichamen te zien, zorgt voor een stuk minder opwinding. Het mes snijdt dus aan twee kanten. Geen verhaal om je voor te interesseren en (mede hierdoor) geen prikkeling bij het publiek. Dit nog afgezien van het feit dat het een erg luie methode is van de filmmakers. Af en toe zien we Emmanuelle bij een Freud-achtige professor op de bank liggen, die tamelijk grappig is zijn stereotypering en de obsessies die hij zelf ten toon spreidt – hij fantaseert van een roodharige, rondborstige vrouw in lingerie.
Het einde lijkt plotseling op een passievolle ontmoeting uit te draaien, wanneer de oude Emmanuelle en de oude Mario (Lazenby) samen het parfum gebruiken en in de jongere versies van zichzelf veranderen. Ze bedrijven de liefde in het vliegtuig (temidden van alle passagiers), maar tijdens belangrijke momenten, of net wanneer een heftig shot moet gaan plaatsvinden wordt er keer op keer “weggecut” naar een flashback of droombeeld van Emmanuelle, of naar een shot van een opkijkende medepassagier. Ook dit blijkt dus een tamelijk tamme aangelegenheid.
Bart Rietvink