Emoticons (2007)

Regie: Heddy Honigmann | 53 minuten | documentaire

Heddy Honigmann heeft zes meisjes gevonden die zich slechts kunnen uiten via de computer. We ontmoeten Saskia die gepest wordt op school, Sanne die last heeft van depressiviteit en gedichten plaatst op het internet of Zineb die juist vindt dat ze het goed heeft al hangt het Salomons oordeel van Verdonk boven haar hoofd en dat van de rest van haar Algerijnse familie. En we zien Samantha die juist via het internet de hele verkeerde mensen tegen het lijf liep en nu sexuele adviezen probeert te geven aan jonge meisjes via het web. Of Inge en Debbie wier leven op wonderlijke wijze parallel loopt, en juist daardoor elkaar zo nodig hebben.

Honigmann vertelt in ‘Emoticons’ indringende verhalen op lichte en subtiele wijze. Ze probeert in haar vraagstelling niet te sturen en laat de meisjes praten. En omdat we tegenwoordig alleen maar over de gevaren van internet voor de jeugd horen is dit een aangename afwisseling. We zien en beleven hoe deze mensen juist steun vinden via hun digitale contacten. De Emoticons spelen een wijze rol daar waar woorden ontoereikend zijn. De grote dikke kussen en de ronde gele lachebekjes nemen de plaats in van woorden wanneer nodig. Mailen en chatten is belangrijk in het leven van deze meisjes. Inge zegt daarover: “Als je met elkaar belt ben je te snel afgeleid. In je mail kom je direct tot de kern van de zaak.”

Heddy Honigmann heeft haar zoveelste bijzondere product afgeleverd. Minder indrukwekkend dan haar vorige documentaire ‘Forever’, heeft ook ‘Emoticons’ die typische Honigmann structuur. Ze laat de jonge mensen voor de camera zonder gêne over hun gevoelens vertellen. En hoewel het dagelijkse leven van de meisjes aan de orde is, wordt het toch een boeiende film. Honigmann kan haar personages verleiden tot openhartige gesprekken waardoor hun verhaal bijzonder wordt. Dat is de kracht van Honigmann. ‘Emoticons’ is te zien op het IDFA 2007.

Miranda van der Hoek