Encarnación – Embodiment (2007)

Regie: Anahí Berneri | 93 minuten | drama | Acteurs: Silvia Pérez, Martina Juncadella, Luciano Caceres, Osmar Núnez, Fabian Arenillas, Carlos Portaluppi

Regisseuse Anahí Beneri vroeg voor de rol van Erni actrice Silvia Pérez, die in eerdere dagen zelf een gevierde filmster was in Argentinië. Geknipt voor de rol van Erni dus, want een actrice op haar retour speelt een actrice op haar retour en houdt er tegelijkertijd een – als actrice op leeftijd, schaarse – serieuze hoofdrol aan over. De Argentijnse samenleving vergt (net als vele anderen uiteraard) veel van de vrouw, en lijkt geen zichtbare tekenen van ouderdom te tolereren. Het is dan ook geen toeval dat juist in dit Zuid-Amerikaanse land het aantal gevallen van plastische chirurgie de afgelopen jaren gigantisch is gestegen en de grote film- en tv-sterren bijna uit elkaar spatten van de hoeveelheid botox en waterstofperoxide.

Erni is het vleesgeworden (letterlijk; haar naam is voluit Encarnación) voorbeeld van het wanhopige vasthouden aan een onhaalbaar schoonheidsideaal maar zit duidelijk gevangen in een innerlijke tweestrijd, omdat ze eigenlijk te gevoelig en niet oppervlakkig genoeg is voor het wereldje waarin ze zich beweegt. Tegelijkertijd is ze wel heel ijdel en afhankelijk van de aandacht; kan ze niet accepteren dat ze zich ‘naar haar leeftijd’ moet gaan gedragen. Ze zou niet eens weten hoe. Dit dilemma wordt genuanceerd in beeld gebracht, waar de problematiek in de kleine dingen naar voren komt. Een licht vernederend reclamespotje, een te jong vriendje, een schuine blik van haar familie. Erni doet net of haar neus bloedt, maar wij weten wel beter.

Actrice Pérez draagt de rol overtuigend door van Erni een uitgebalanceerd personage te maken, die zowel medelijden als bewondering oproept. Toch had er meer uit kunnen komen; hadden bepaalde details beter uitgewerkt kunnen worden (let bijvoorbeeld op de posters en billboards bij Erni in de straat – toevallig ook de drukste straat van Buenos Aires, en is het toeval dat Erni de hele film lang geen hap eet?). Ook had het zwaartepunt op momenten iets meer in de dialoog gelegd mogen worden; de woorden van Erni doen het spel van Pérez vaak niet genoeg eer aan. Als Erni voor de vijftiende verjaardag van haar nichtje Ana naar het platteland vertrekt, waar haar zus en zwager wonen, zien we in deze twee werelden ook meteen de verdeeldheid van het land terug, hoewel ook deze symboliek niet erg ver is doorgevoerd. Het best uitgewerkt is het samenspel tussen Silvia Pérez en de jonge Martina Juncadella, die de rol van Ana op zich neemt. Het is mooi om deze twee tegengestelde vrouwen, de een aan het eind en de ander aan het begin van hun lichamelijke en seksuele bloei, te zien in hun toenadering en steun aan elkaar.

Ruby Sanders