Endure (2010)

Regie: Joe O’Brien | 88 minuten | thriller | Acteurs: Devon Sawa, Joey Lauren Adams, Judd Nelson, Clare Kramer, Tom Arnold, Brett Rice, Stuart Stone, Susan Gallagher, Dennis Neal, Michael Ray Davis, Tyler Cravens, Bjorn Jiskoot Jr., Ginger King, Lacey Varn, Nathan Todaro

Soms komt er zo’n film uit die het de recensent maar verdomd lastig maakt. Zo’n film waar eigenlijk niets noemenswaardigs over te vermelden valt. Zoals u al voelt aankomen valt ‘Endure’ in die categorie.

In ‘Endure’ treffen we een bebloede vrouw aan die aan een boom is gebonden. Niet voor de lol, maar omdat zij gevangen is genomen door een of andere psychopaat. Helaas voor haar gaat die zo op in zijn overwinningsroes dat hij een overstekend hert niet ziet aankomen op zijn rit terug naar huis. Met een flinke klap komt er zo een einde aan de enige getuige van de misdaad (de bestuurder, niet het hert). Tijd voor rechercheurs Emory Lane en Zeth Arnold om de race tegen de klok aan te gaan in een poging de vastgebonden vrouw terug te vinden.

Helaas is ‘Endure’ zo doorsnee als wat en dus blijft onze miep voorlopig nog wel even hangen. De schrijvers volgen netjes het slechte-detective-scenario-boek en dus wordt clue op clue gestapeld, alleen maar om alles in de laatste minuut te onthullen met een aanwijzing die men al op het begin had kunnen zien aankomen. In de tussentijd volgen ‘Em’ en Zeth hun dwaalspoor langs slaapverwekkende bijkarakters en stoffige clichés tot het punt dat het je eigenlijk weinig uitmaakt of ze überhaupt het slachtoffer nog terug vinden.

De film roept vooral de vraag op waarom schrijvers van detectives zo vaak voor het overbekende pad kiezen. Staat of valt een detective immers niet met het element van mysterie? Van verrassing? Van dat wat je niet ziet aankomen? ‘Endure’ lijkt meer te mikken op het publiek dat al knikkebollend in de luie stoel naar KRO detectives zit te kijken met een zak chips op schoot, getrakteerd op series die er rekening mee houden dat het publiek het late tijdstip niet meer zo goed kan bijbenen en die daarom netjes alles voorgekauwd krijgen. Er zal ongetwijfeld een publiek voor zijn, maar bedenk toch gewoon iets anders.

Waarom moeten collega’s bijvoorbeeld altijd een hekel aan elkaar hebben in dit soort films? Is het echt teveel gevraagd alle geforceerde dialogen achterwege te laten en gewoon door te gaan met het verhaal? En waarom proberen dit soort politiefilms toch altijd zo krampachtig om een realistische sfeer neer te zetten? Mag er niet een paar keer een afwijkend camerastandpunt in of een excentriek karakter? Om nog maar te zwijgen van hoe verdomd beschaafd het er allemaal aan toegaat. Schijnbaar is het prima om de plot van je film om moord en doodslag te laten draaien, maar mag het vooral niet aanstootgevend zijn.

Het ergste is nog dat de toon van deze recensie veel dramatischer is dan wat de film oproept. ‘Endure’ lijkt iedere emotionele reactie uit de weg te willen gaan, zowel in positieve als negatieve zin. De film cijfert zichzelf weg met eindeloos kopieergedrag. Daar zou je je graag boos over maken of kwaad om willen worden, maar uiteindelijk is het een film waarvoor je de schouders ophaalt. Gewoon lekker blijven doorsnoezen in de luie stoel dus.

Sander Colin