Ever After (1998)

Regie: Andy Tennant | 121 minuten | drama, komedie, romantiek, fantasie | Acteurs: Drew Barrymore, Anjelica Huston, Dougray Scott, Patrick Godfrey, Megan Dodds, Melanie Lynskey, Timothy West, Judy Parfit, Jeroen Krabbé, Lee Ingleby, Kate Lansbury, Matyelok Gibbs, Walter Sparrow, Jeanne Moreau, Anna Maguire

Het verhaal van Assepoester is een van de beroemdste sprookjes in de wereld. Naar schatting bestaan er ongeveer 500 variaties van dit verhaal, waarvan de variant van de gebroeders Grimm de meest bekende is. Maar alle versies hebben één ding gemeen: Assepoester gaat over een passieve vrouw die wacht op een sterke, knappe prins die haar komt redden. Dit is niet het geval in de film ‘Ever After’, waarin het sprookje verfrissend wordt aangepakt. Een bewuste keuze van regisseur Andy Tennant. “Ik wilde een andere variant van Assepoester vertellen, want ik wilde mijn dochters niet laten opgroeien met het idee dat ze een rijke man met een groot huis moeten trouwen om gelukkig te zijn.”

Het leven van Danielle de Barberac staat centraal in ‘Ever After’. Danielle is sinds haar achtste wees en heeft het zwaar met haar stiefmoeder en haar stiefzusters. Ze wordt behandeld als een huissloof. Op een dag wil Danielle een dief beletten een paard te stelen van hun erf. Het blijkt kroonprins Henry te zijn, die zijn koninklijke taken ontvlucht. Henry betaalt Danielle een paar munten voor haar zwijgen en gaat met het paard ervandoor. Dit zwijggeld zal een grote verandering in Danielle’s leven teweegbrengen…

Drew Barrymore speelt de rol van Danielle met flair, het is inderdaad alles behalve een passief persoontje. Ze weet zich goed raad met zowel de lieve als rebelse kant van Danielle. Barrymore is niet de enige die indruk maakt met haar spel in ‘Ever After’. Anjelica Huston is eigenlijk de onbetwiste winnaar met haar rol als stiefmoeder Rodmilla. Met haar mimiek en scherpe dialogen laat Huston zich van haar beste kant zien. Ze ís gewoon een serpent van een stiefmoeder die je het liefst zo gauw mogelijk naar Timboektoe zou willen sturen. Dougray Scott weet raad met zijn rol als de ietwat snobistische prins Henry en zet hem neer met een dito accent. Daarbij is de noodzakelijke chemie tussen Scott en Barrymore duidelijk voelbaar.

De scènes van ‘Ever After’ worden ondersteund door George Feltons soundtrack. Deze muziek brengt een extra sprookjesachtige sfeer aan in de film, waardoor het een perfect geheel vormt. Je hoort de stemmingen van Danielle en de gebeurtenissen duidelijk terug in de muziek. Fenton heeft een goede mix gemaakt; de muziek is niet té zoet.

‘Ever After’ is tijdloos, ondanks dat het zich afspeelt in de 16de eeuw. Maar zijn de sprookjes van de Gebroeders Grimm dat eigenlijk ook niet? Enfin, ‘Ever After’ is geen slap aftreksel van Assepoester dankzij de cast, prachtige kostuums en een ander scenario. Tennant is geslaagd in zijn doel: Assepoester is eindelijk geëmancipeerd.

Ans Wijngaarden

Waardering: 3

Bioscooprelease: 11 februari 1999