Family Jewels: The Barry Munday Story – Barry Munday (2010)
Regie: Chris D’Arienzo | 94 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Patrick Wilson, Judy Greer, Chloë Sevigny, Jean Smart, Malcolm McDowell, Billy Dee Williams, Cybill Shepherd, Shea Whigham, Barret Swatek, Missi Pyle, Christopher McDonald, Trieu Tran, Razaaq Adoti, Matt Winston, Kyle Gass, Michael Durrell, Yvonne Huff
Als er één genre is dat moeilijk te categoriseren is, is het wel de komedie. Want wat is grappig? De een ligt dubbel om de toilethumor van de ‘Scary Movie’ saga, terwijl de ander besmuikt gniffelt om de kolderieke acties van Ash in ‘Evil Dead 2’. Een ander lacht dan weer hardop om mislukte films als ‘The Room’, terwijl een andere filmfan stuk gaat op de wrange, zwartkomische humor van ‘About Schmidt’. Humor is een lastig begrip, want wat de een grappig vindt kan door een ander als kwetsend – of ‘gewoon’ niet grappig – worden ervaren. De indie-flick ‘Family Jewels: The Barry Munday Story’ zal niemand tegen het hoofd stoten. Maar is het grappig?
‘Family Jewels: The Barry Munday Story’ draait om antiheld Barry Munday (Patrick Wilson). Deze zelfverklaarde rokkenjager struint de een na de andere verlaten kroeg af om vrouwen zijn bed in te praten. Dat gaat hem niet eens zo slecht af. Als Munday een jong meisje aanspreekt in de bioscoop, slaat haar plots opduikende vader op hol. Onze antiheld wordt in de ‘kroonjuwelen’ geslagen met een trompet. De schade? Munday moet het voortaan zonder zijn testikels doen. Tot overmaat van ramp staat ineens de sarcastische Ginger Farley (Judy Greer) op de stoep. Zij zou zwanger zijn van Munday. De twee besluiten samen voor de opvoeding van het kind te zorgen.
Regisseur Chris D’Arienzo heeft een onvervalste indie-komedie ingeblikt. De film kiest niet voor een lach-of-ik-schiet aanpak zoals je die vaak in Hollywood-films ziet. Daarnaast worden de personages vertolkt door redelijke ‘low profile’ acteur als Greer en Wilson. Niet dat deze acteurs niet in grote films opdraven – integendeel – maar ze wisselen grote studio-producties graag af met intiemere arthouse-films. Wilson’ zet zijn personage neer als een goeiige sul en Greer vertolkt Ginger als een bitch met een hart van goud. Eigenlijk kijk je naar typetjes. De personages zijn net niet karikaturaal genoeg om ze als cartoons af te doen, maar het scheelt niet veel. Je hoeft niet bang te zijn dat je een Barry Munday tegenkomt tijdens het boodschappen doen. Toch zijn ze net inleefbaar genoeg.
Het punt van ‘Family Jewels: The Barry Munday Story’ is dat de film niet kan kiezen wat het wil zijn. Een groteske komedie (bontgekleurde losers die opbloeien tijdens luchtgitaarwedstrijden en daarna achter de vrouwen aangaan) of een tragikomische film (Munday wil kinderen, maar kan ze na zijn ‘ongeluk’ in de bioscoop niet meer krijgen). De film heeft geen richting en blijft in een spagaathouding steken. Er zitten wel een paar aardige scènes in (Munday op de versiertoer is leuk en Munday op bezoek bij zijn schoonfamilie ook), maar de grapdichtheid is erg laag. Hetzelfde geldt voor de dramatisch bedoelde scènes. Ze zijn er wel, maar het zijn er te weinig. Doordat de personages net iets te dik aangezet worden, zijn ze moeilijk serieus te nemen. De film kijkt lekker weg en irriteert nooit, al wordt het ook nooit echt grappig of tragisch.
Wilson stelt eigenlijk nooit teleur en ook in ‘Family Jewels: The Barry Munday Story’ is hij goed te pruimen. Hij zet het titelpersonage neer als een sympathieke loser. Ook Greer is aardig als de snibbige Ginger. Het spel van de cast is prima, maar niet voldoende om het matige script te doen vergeten. Jammer, gemiste kans. Maar wat kun je anders verwachten van een komedie over een man zonder ballen?
Frank v.d. Ven