Favoriete films van Cinemagazine-recensenten 2015

Terug van weggeweest, dit overzicht van wat recensenten van Cinemagazine tot hun favoriete films rekenen. En omdat wij natuurlijk, net als jullie, ook lang niet alle films die dit jaar in de bioscoop uitkwamen (het zijn er 388! Zie voor de complete lijst onze lijst op Letterboxd.com) hebben kunnen zien, noemen we ook de films die niet gezien zijn en waarvan verwacht wordt dat ze wel een top tien plekje verdienen.

Frank Heinen:

1. ‘Mad Max: Fury Road’
Als liefhebber van de originele reeks, waren mijn verwachtingen voor deze film vrij hooggespannen. Gelukkig maakte ‘Mad Max: Fury Road’ die verwachtingen meer dan waard. Een prima, visueel overrompelende en door het ijzersterke duo Tom Hardy/Charlize Theron gedragen actiefilm waar de vonken bijna letterlijk vanaf vliegen. Ook qua toonzetting en vormgeving is deze Mad Max een bevlogen ode aan het originele bronmateriaal.

2. ‘Star Wars: The Force Awakens’
Na de drie wat minder ontvangen prequels waarschijnlijk de film van 2015 waar met de meeste spanning naar werd uitgekeken. Met zijn Start Trek-adaptaties bewees J.J. Abrams al dat hij over de kwaliteiten beschikt om een meeslepend sf-epos te fabriceren en ook ‘Star Wars: The Force Awakens’ stelt allesbehalve teleur. Best knap als je bedenkt hoe onvoorstelbaar hoog de verwachtingen waren. Een tweede ‘The Empire Strikes Back’ is dit nieuwe Star Wars-avontuur niet, maar de combinatie van oude bekenden (vooral Harrison Ford is weer in topvorm als de charmantste sjacheraar van het universum Han Solo) en nieuwe personages/verhaalelementen zorgt voor een beklijvende film die zeker niet misstaat in ’s werelds beroemdste saga.

3. ‘The Hunger Games: Mockingjay Part Two’
De eerste ‘Mockingjay’ deed wat plichtmatig aan en leek soms niet veel meer dan een obligatoire opmaat naar de finale van het verder uitstekende epos over lotgevallen van heldin Katniss Everdeen en het fictieve oord Panem. Gelukkig is ‘Mockingjay: Part Two’ een waardige afsluiter van de Hunger Games-trilogie. Wat vooral opvalt, is dat de film en stuk dieper graaft dan je op het eerste oog verwacht. Ja, het is een fraai ogende blockbuster, maar ‘Mockingjay: Part Two’ is ook een zorgvuldige karakterschets van een politiek systeem die perfect laat zien hoe een fascistisch regime van binnenuit werkt en welke rol effectieve propaganda kan spelen bij het bespelen van mensenmassa’s. Daarnaast toont de film op inventieve wijze hoe de revolutionairen die uit zijn op het omverwerpen van een dictatoriaal regime zelf vaak langzaamaan veranderen in het kwaad dat ze jarenlang hebben bestreden als ze zelf eenmaal aan de macht komen. Zoals de schrijver Wolfgang Leonard het al eens treffend omschreef: “De revolutie eet haar eigen kinderen op.”

Gemist in 2015:
Sicario, Son of Saul, Inside Out, Birdman, The Martian

Guilty pleasure: Krampus
Een prima combinatie van humor en kersthorror in de trant van ‘Gremlins’ die een prima alternatief vormt voor de zoetsappige kerstfilms waar je normaal gesproken mee wordt overspoeld in de decembermaand.

Ans Wijngaarden:

Ik moet zeggen dat ik weinig films heb gezien dit jaar in de bioscoop. Door reizen en andere beslommeringen heb ik er geen tijd voor genomen. Ik denk dat mijn rijtje er heel anders uit had gezien als ik meer bioscoopfilms gezien zou hebben.

1. ‘The Martian’
Een leuke aangename verrassing. Ik had geen hoge verwachtingen van de film. Maar het verhaal en de realistische aanpak van hoe astronaut Mark Watney (Matt Damon) als enige levend wezen op Mars zich moet zien te redden totdat hij wellicht kan worden opgehaald door zijn NASA-collega’s, weet je te boeien van het begin tot eind. En het heerlijke sarcasme dat Matt Damon bijvoorbeeld overbrengt als diens personage weer verslag doet aan de camera waar hij zijn videodagboek mee opneemt, is erg verfrissend tussendoor.

2. ‘The Hunger Games: Mocking Jay Part 2’
Een mooie afsluiter van de filmreeks. Katniss gaat voor de confrontatie met de verschrikkelijke president Snow. Hiervoor moet ze weer flink op haar wilskracht teren. Ze heeft het er erg moeilijk mee om Peeta te vertrouwen na wat er voorgevallen is in deel 3. De nodige verliezen vallen haar ten deel om ervoor te zorgen dat er eens en voor altijd een eind komt aan de verschrikkingen in Panem…

3. ‘Spectre’
Hoewel deze film zijn voorganger ‘Skyfall’ niet laat verbleken, is Daniel Craig er weer in geslaagd om James Bond sterk neer te zetten. Zoals anderen al voor mij hebben genoemd, de openingsscène is de moeite waard, prachtig hoe het in beeld is gebracht hoe Bond door de mensenmenigte zich begeeft en ook de actiescènes die volgen daarna… Het verhaal is niet zo pakkend als ‘Skyfall’, ik gun Daniel Craig een betere afsluiter als Bond. Waar ‘Skyfall’ je verraste met andere diepgang en alle kansen werden benut, zo bleven in ‘Spectre’ wel dingetjes liggen. Ik had bijvoorbeeld het verhaal uitgewerkt willen zien rondom het personage van actrice Bellucci, het script bleef hier en daar op de oppervlakte. Vandaar dat ik hard ga duimen dat Craig toch nog een keertje in de reprise gaat… Waarom staat ie wel in mijn top 3? Omdat het toch zeker wel het wachten waard was en tsja, de nieuwe ‘Star Wars’-film heb ik helaas nog niet gezien…

Onverwacht juweeltje: ‘Seymour: An Introduction’
Deze documentaire heb ik per toeval gezien op de Belgische televisie. Deze documentaire kwam in september dit jaar uit in Nederland, vandaar dat hij wel in mijn lijstje mag voorkomen. Acteur Ethan Hawke heeft deze documentaire geregisseerd en heeft op een toegankelijke wijze een interessant portret gemaakt van de Amerikaanse pianist Philip Seymour. Je leert niet alleen Seymours werk kennen, maar ook écht de persoon er achter. Zijn leerlingen, vrienden, komen aan het woord. Maar wat de film voor mij bijzonder maakt, is de passie die Ethan Hawke van de pianist prachtig naar voren brengt door verschillende beeldfragmenten en de wijsheden die Seymour aan zijn leerlingen meegeeft (en dus ook aan jou als kijker). Je kunt bijvoorbeeld goed piano spelen, maar als je er geen passie bij hebt, zul je dit ook nooit over kunnen brengen in je muziek. Een hele leuke verrassing, deze documentaire, en ik ben benieuwd waarop Ethan Hawke zich de volgende keer gaat richten als regisseur.

Gemist in 2015: ‘Star Wars: The Force Awakens’, ‘Birdman’, ‘Everest’

Wouter de Boer:

1. ‘Song of the Sea’ (‘Het lied van de zee’)

Als sollicitatie voor Cinemagazine (toen nog Movie2Movie) schreef ik in 2009 een preview voor ‘The Secret of Kells’, een suggestie van hoofdredacteur Monica Meijer. Ik ben verliefd geworden op de film en keek vanaf dat moment uit naar een opvolger. ‘Song of the Sea’ heb ik vanaf het begin gevolgd en zien groeien. Na de eerste vertoning in Nederland, op het KLIK! Amsterdam Animation Festival eind 2014 (waar ik mijn recensie op gebaseerd heb), duurde het maanden voor ik de film weer kon zien. Ik ben er in totaal nog eens zo’n acht keer heen geweest. Alleen of met vrienden. In het Nederlands of in het Engels. En elke keer opnieuw ontroerde hij me mateloos. Deze film is met zoveel liefde en aandacht gemaakt en kent zoveel visuele pracht, dat ik hoop dat hij in Nederland ook eindelijk bekend wordt bij het grote publiek. Het is mijn onbetwiste nummer 1 van dit jaar.

2. ‘Youth’

Een van mijn favoriete films ooit is ‘Le conseguenze dell’amore’. Een ongekende bioscoopervaring was dat voor mij destijds (2005). Ik ben Paolo Sorrentino vanaf dat moment gaan volgen en raakte een paar jaar geleden tamelijk opgewonden over de lovende recensies van ‘La grande bellezza’. Maar hoe mooi ook, die film miste in al zijn gestileerdheid voor mij een bepaalde essentie. Een essentie die ‘Youth’ paradoxaal genoeg wel weer heeft. Paradoxaal, omdat de film nog gestileerder is dan zijn voorganger. Ik denk dat het ’t meesterlijke spel van Sorrentino is. Hij maakt het sublieme banaal en het banale subliem. Hij speelt trefzeker met conventies en met emoties. Dit is een regisseur die precies weet wat hij doet. Ik heb de film twee keer in de bioscoop gekeken en beide keren bleef hij nog lang nagalmen. Moge deze film overigens veel mensen kennis laten maken met de formidabele muzikant Mark Kozelek. Let daarnaast vooral op de voortreffelijke (bij)rollen van Rachel Weisz en Paul Dano.

3. ‘Ex Machina’

Oscar Isaac viel me voor het eerst écht op in ‘Drive’. Als Standard was hij tegelijk beangstigend en zorgzaam, een tamelijk zeldzame combinatie. Hij heeft in de jaren daarna zijn diversiteit mogen tonen in films als ‘10 Years’, ‘Inside Llewyn Davis’ en ‘A Most Violent Year’, maar in ‘Ex Machina’ keert diezelfde spanning uit ‘Drive’ weer terug. Deze film zindert van de spanning. En het is niet alleen Oscar Isaac. Het is ook vooral de sublieme Alicia Vikander als Ava die de film zo intens maakt. Ook deze film heb ik twee keer bekeken. En wanneer een film bij tweede bezichtiging nog net zo beklemmend voelt als de eerste keer, weet je wat mij betreft dat je met een moderne klassieker te maken hebt.

Eervolle vermeldingen:
Mad Max: Fury Road – glorieus spektakel met een furieuze Charlize Theron
Prins – gedurfd debuut van een begaafde Nederlandse cineast
45 Years – meesterlijk portret van een ouder echtpaar
Son of Saul – beklemmend, uitdagend en uitmuntend

Films die ik heel graag nog in 2015 gezien had:
Sicario, It Follows, The Martian, De Surprise

Shelley Eimers:

1. ‘Star Wars: The Force Awakens’

Nog nooit eerder heb ik zo ontzettend naar een film uitgekeken als naar ‘Star Wars: The Force Awakens’. Mijn verwachtingen waren torenhoog. Gelukkig heeft J.J. Abrams mijn verwachtingen ingelost. Episode 7 is nostalgisch en toch fris, emotioneel maar wel met humor en zit boordevol vette actie. Ik liep op wolkjes de bioscoop uit en hoopte dat er ergens een lightsaber zou staan die ik stiekem mee naar huis kon nemen. Op naar Episode 8!

2. ‘Inside Out’

Pixar has done it again! Na het wat saaie ‘Brave’ wist ik niet zo goed wat ik van ‘Inside Out’ kon verwachten. Maar Pixar is terug op het oude niveau met een universeel verhaal dat iedereen zal aanspreken. Alles ziet er prachtig uit en de slimme vondsten (een trein als ‘train of thought’!) bleven me constant verbazen. En toen was daar Bingbong, een personage dat ik het liefst van het scherm wilde plukken en mee naar huis wilde nemen. Iedereen die de film gezien heeft zal daarom goed begrijpen dat ik het bij een bepaalde scène dan ook niet droog hield.

3. ‘Ex Machina’

‘Ex Machina’ bekeek ik zonder al te veel voorkennis. Een goede zet want ik zat er direct helemaal in. Prachtig uitgevoerd, sterke cast en het claustrofobische sfeertje ging al snel onder mijn huid zitten. ‘Ex Machina’ heeft wellicht niet het meest originele uitgangspunt (kan een computer menselijk zijn?) maar voert dit zo goed uit dat ik de twist totaal niet zag aankomen.

Teleurstellingen:

‘Spectre’

Laat ik eerst voorop stellen dat ik ‘Spectre’ geen slechte film vindt. De openingsscène is werkelijk een plaatje, maar na het briljante ‘Skyfall’ viel ‘Spectre’ toch tegen. Christoph Waltz wordt te weinig gebruikt net als Monica Bellucci. Ook waren er nauwelijks verrassingen en leek Sam Mendes een Bondfilm checklist te hebben afgewerkt.

‘Avengers: Age of Ultron’

De eerste ‘Avengers’ film was een terechte dikke hit en na het verrassende sterke ‘Captain America: The Winter Soldier’ had ik flinke verwachtingen van ‘Avengers: Age of Ultron’. Ja de humor was dik in orde en het soepele samenwerken tussen de superhelden zag er vooral in de openingsscène gelikt uit. Maar ondanks de imponerende stem van James Spader was Ultron nauwelijks een boeiende schurk te noemen en duurde de film minstens een half uur te lang.

‘Tomorrowland’

Een origineel sci-fi verhaal met een sterke cast en een fantasievolle regisseur. ‘Tomorrowland’ of ‘Project T’ had alle ingrediënten voor een sterke film. Toch bleek de film een rommeltje met grote gaten in het script. Heel erg jammer want het futuristische landschap van ‘Tomorrowland’ zag er beeldschoon uit.

Eervolle vermeldingen:

‘Spy’
Een actie-komedie met een volle vrouw in de hoofdrol die grappig en stoer is. ‘Spy’ bewees voor mij dat het kan. Melissa McCarthy is bijzonder goed gecast als de aandoenlijke Susan Cooper die haar onzekerheid overwint en van een grijze muis in een badass CIA agent verandert. Zonder dat de film haar belachelijk maakt. Grootste verrassing van de film is Jason Statham in een hilarische rol.

‘Mad Max: Fury Road’

‘Mad Max: Fury Road’ grijpt je bij de eerste minuut vast en sleurt je de woestijn in zonder je ook maar een seconde los te laten. Een wildemansrit vol prachtige shots, oogstrelende actie en een onverwachts feministische toon. Mad Max bleek niet de hoofdrol te spelen, die was weggelegd voor een kale, stoere en kwetsbare Charlize Theron in een van de beste rollen uit haar carrière.

‘Crimson Peak’

Misschien niet een van de beste films van het jaar maar wat mij betreft wel een van de allermooiste. Guillermo del Toro overtreft zichzelf qua setdesign en het spookhuis in de film is een personage op zich. Jessica Chastain is onherkenbaar als de nare en verbitterde Lucille en speelt Mia Wasikowska met gemak van het scherm. Samen met de zeer knappe Tom Hiddleston vormt Chastain een creepy duo dat een naar maar overduidelijk geheim verbergt.

Bart Rietvink:

Eigenlijk heb ik geen recht om op deze plek een top 3-lijstje neer te pennen, aangezien ik slechts een handjevol films uit 2015 heb gezien. Maar omdat mijn huidige nummer 1 wel écht een zeer geslaagde film is en vermoedelijk ook na het zien van meer films zijn weg naar de top 3 zou hebben gevonden, kan ik het toch wel met enig zelfvertrouwen doen.

1. ‘Mad Max: Fury Road’

Regisseur George Miller heeft zichzelf overtroffen met deze tot rockopera verheven achtervolgingsfilm en, durf ik nu toch wel te zeggen, de beste Mad Max-film tot op heden. Eentje waarin Max zelf, ironisch genoeg, feitelijk een bijrol speelt. Tom Hardy doet Mel Gibson uit de originele reeks niet vergeten – hij is soms onkarakteristiek stamelend en timide – maar alles om hem heen is grootser en indrukwekkender dan ooit. Charlize Theron is overtuigend als de stoere, ijzervretende, maar getroebleerde ‘grease monkey’ Furiosa, en de achtervolgingsscènes en originele voertuigen zijn bijna onwaarschijnlijk meeslepend. De eerste trailer was al een adrenalinerush, maar dat zijn maar een paar minuten. Om dit pulserende ritme en eye candy festijn een slordige twee uur vol te houden is niets minder dan een tour de force. De winst is onwaarschijnlijk maar een nominatie voor de beste filmoscar zou toch een mooie erkenning zijn van deze prestatie van formaat.

2 ‘Star Wars, Episode VII: The Force Awakens’

Hoe je er ook naar kijkt: het moet echt niet gemakkelijk zijn geweest om een nieuwe Star Wars film te produceren die maar een beetje aan de hooggespannen verwachtingen kon voldoen. Maar ‘het geflikt, J.J. heeft’ schreef ik al in mijn recensie. En daarvoor is, ondanks enkele terechte bezwaren, een buiging wel op zijn plaats. Star Wars heeft hiermee definitief een nieuwe impuls gekregen voor een nieuwe generatie; met de vele bekende verhaalelementen en zelfs soortgelijke personages en relaties, zou je kunnen spreken van een milde ‘reboot’. Maar ook al gaat het gebrek aan originaliteit de film in de tweede helft lichtelijk opbreken, veel voelt aan als een ongekwalificeerd succes en onvervalste filmmagie. De oogstrelend in beeld gebrachte landschappen, de wezens, de nostalgie, de kameraadschap en vooral de aanstekelijke humor zorgen voor een fantastische filmbeleving.

3. ‘Spectre’

Tja, ik kan niet anders zeggen dan dat ik me kostelijk heb vermaakt tijdens ‘Spectre’. Misschien had het met mijn getemperde verwachtingen te maken (vanwege de niet al te hoge gemiddelde waardering), maar ik had nergens de indruk met een inferieur product te maken te hebben. Ja, de schurk wat minder interessant dan Silva (Javier Bardem) in ‘Skyfall’ en Monica Bellucci heeft een wel erg kleine rol, maar veel meer is er niet af te dingen op de film. De opening is al meteen een mooi spektakel, met een gevecht in een over een druk plein suizende helikopter. Daarna zakt de film, ondanks berichten in die richting, niet in. De vaart en vooral goed getimede humor blijven aanwezig. Soms wel erg over de top en onwaarschijnlijk, maar wel met een prima te pruimen Daniel Craig, en een Mendes die dit keer geen gewichtige, maar een fijne, lichtvoetige stijl laat zien.

To-see lijst 2015:

Dan een top drie met films uit 2015 die ik nog graag zou zien:

1. ‘Son of Saul’

Tot mijn schaamte moet ik bekennen nog niet eerder van deze film te hebben gehoord toen ik de lovende woorden las van enkele van mijn Cinemagazine-collega’s. Maar ik ben zo geïnteresseerd geraakt, dat de film met stip op 1 in mijn must-see list uit 2015 terecht is gekomen. Potentieel melodramatisch en ongepast, maar uiteindelijk ongetwijfeld een heel bijzondere en niet te missen film.

2. ‘Inside Out’

Het is er nog niet van gekomen om de meest recente Pixarfilm te bekijken, maar het gaat zeker gebeuren! Het concept is weer ouderwets origineel (hoewel niet volledig: er was al eens een live action serie met hetzelfde idee: “Herman’s Head”) zoals het beste werk van deze studio, en de uitwerking lijkt buitengewoon succesvol te zijn, met gelaagdheid/diepgang en veel humor. Ik ben erg benieuwd!

3. ‘Ex-Machina’

Er zijn natuurlijk genoeg science fiction films over kunstmatige intelligentie, de scheidslijn tussen robots en mensen, en de bijkomstige ethische dilemma’s, maar ‘Ex-Machina’ lijkt me toch een mooie en interessante aanvulling te zijn op het bestaande aanbod. De focus op drama en emoties, een klein groepje personages en een boeiend liefdesverhaal, maakt me erg nieuwsgierig naar deze film; los van de altijd intrigerende hoofdthematiek.

Lisette van der Meij:

1. ‘Birdman’
Een film waarbij de kijker meegezogen wordt in het leven van een toneelacteur in één take. Ik heb vervoerd zitten kijken naar een duidelijk ouder geworden Michael Keaton die zijn rol als getroebleerde toneelacteur zo geloofwaardig neerzet. Toen ik de trailer had gezien, dacht ik dat het om een actieheldenfilm ging, maar gelukkig is ‘Birdman’ een film van een heel ander kaliber en genre. Ook de sfeer tussen de coulissen in het theater komt erg goed in beeld doordat de effecten en filmtechniek je laten geloven dat de hele film in één lange take is opgenomen zonder camerawisselingen. Heel knap gedaan.

2. ‘Inside Out’
Één woord: originaliteit. Als we letterlijk een kijkje krijgen in het hoofd van een jong meisje en haar opspelende emoties als ze met haar ouders naar de grote stad verhuist, wordt de denkwijze van een opgroeiend kind visueel, speels en eerlijk in beeld gebracht in animatiefilm ‘Inside Out’. Doordat haar emoties onderverdeeld in grappige karaktertjes met ieder hun eigen kleuren en charme zijn, zorgt dat voor een pedagogisch verantwoorde film, zeker als je je eigen kind(eren) niet altijd begrijpt. Een echte kinderfilm is ‘Inside Out’ overigens niet, het is meer bedoeld voor ouders die soms met de handen in het haar zitten en een “Aha-momentje” te wachten staat.

3. ‘The Cobbler’
Je weet pas hoe de ander leeft totdat je een dag in zijn of haar schoenen hebt gelopen… een gezegde die de rode draad is voor ‘The Cobbler’. Adam Sandler stamt af van een oude generatie Joodse schoenmakersfamilie. Hij heeft een kleine schoenmakerij in New York en per toeval ontdekt hij dat hij de identiteit van zijn klanten kan aannemen door hun gerepareerde schoenen aan te trekken. Dat z’n klanten een eigen agenda en verstrekkende geheimen hebben wordt al snel duidelijk. Ik ben geen grote Sandler liefhebber, maar deze film droeg hij met verve en geheel tegen verwachting in was ik hier en daar ontroerd. Een mooie film voor een koude winterdag.

Sexy & funny: ‘Trainwreck’
Amy Schumer is hot. Welke Amerikaanse talkshow je ook aanzet, overal zit blonde Amy op de bank. Ik heb haar pas begin dit jaar ontdekt als stand up comedian en ik was direct gecharmeerd van haar stijl. De ongemakkelijkheid van daten, monogamie, seksuele escapades en haar ongegeneerde kijk op de mannen is smakelijk. Dus een film met haar in de hoofdrol zal bevallen, toch? Hoewel ik het vermakelijk vond, vielen de seksueel getinte grappen wel snel in hetzelfde voorspelbare patroon. ‘Trainwreck’ is geen hoogvlieger, maar als je je daarop instelt blijft het leuk.

Onverwachte topper: ‘Turist’
Een Scandinavisch gezin ontsnapt aan een lawine tijdens hun wintersport. Dat klinkt als een spannende actiefilm, maar deze film gaat juist 180 graden de andere kant op. De scheuren in het huwelijk van de jonge ouders komt aan de ijskoude oppervlakte en de dagen in het moderne kille sporthotel worden aaneengeregen door ongemakkelijkheid, ontevredenheid, hysterie en onuitgesproken hartzeer.

Onverwachte meevaller: ‘Mortdecai’
Één ding moet me direct van het hart: ik ben een Johnny Depp fan van het eerste uur en ik vind het spijtig om te lezen dat de laatste films van Depp niet goed ontvangen zijn. Zo ook ‘Mortdecai’. Deze film werd internationaal afgeserveerd en deed Johnny Depp zelfs overstappen van impresario. Sceptisch ben ik ervoor gaan zitten en… God, wat heb ik gelachen! De streken en grimassen van de bekakte Engelse kunstverzamelaar en Enfant Terrible deden me gelijk terugverlangen naar Peter Sellers als Inspector Jacques Clouseau. Dat mijn eega ook wel raad weet met dergelijke gelaatstrekken als van die Charlie Mortdecai, verdubbelde het kijkplezier. ;)

Thomas van den Berg:

1. ‘Son of Saul’

Een uur en zevenenveertig minuten aan extreme ellende en chaos om te gruwelen. Toch was ‘Son of Saul’, ondanks het complete gebrek van enig positivisme (wat natuurlijk ook niet meer dan logisch is), een zege om naar te kijken. Mede door de briljante cameravoering zit je er bovenop, maar de shots vanaf de schouder maskeren de weerzinwekkende taferelen van Auschwitz genoeg om er niet na vier scènes al klaar mee te zijn. De pijn, de ongekende druk in combinatie met het overlevingsinstinct, dat zelfs in deze uitzichtloze hel nog merkbaar is, zijn voor mij persoonlijk in geen enkele andere holocaustfilm zo naar voren gekomen.

2. ‘Mad Max: Fury Road’

Mad Max is terug, en hoe. Kennissen van mij laakten de film vanwege het gebrekkige verhaal. Gebrekkig verhaal? Wat dacht je van een vastgeketende mutant die een rocksolo speelt op een vuurspuwende gitaar terwijl die op het dak staat van een auto, die weer onderdeel is van een overdonderde colonne met vuurwerk en ontploffingen? En dat dan twee uur lang! Er is geen film uit 2015 die mij de gehele tijdsduur zo wist te vermaken. Desondanks ben ik wel enigszins sceptisch voor het vervolg van regisseur George Miller. Want kan een tweede deel (van de nieuwe serie) nog overtuigen als het weemoedige gevoel en de hervonden stijl in zo’n korte tijd nogmaals worden aangeboord?

3. ‘The Look of Silence’

Zo mogelijk nog bizarder dan zijn voorganger, ‘The Act of Killing’ uit 2012. Joshua Oppenheimer snijdt in deze documentaire de franje uit zijn eerdere film weg en laat de vaak krankzinnige waarheid over. De genocide in Indonesië en hun daders. Een uitstekende keus, zo blijkt. In ‘The Act of Killing’ was het kijken naar massamoordenaars in kitscherige filmsets natuurlijk al ongekend cru en indrukwekkend, in ‘The Look of Silence’ zijn de daden met hun daders de echte ‘sterren’. Het bleek harder binnen te komen zonder dat het ‘What-the-fuck-gevoel’ verdween. De ijzingwekkende gesprekken in combinatie met de serene omgeving, en het op het oog onschuldige oude mannetjes, zullen me nog lang bijblijven.

Het jaar van de ‘mwah-film’:
2015 is voor toch vooral het jaar waarin ik torenhoge verwachtingen niet waargemaakt zag worden. ‘Black Mass’, ‘Everest’, ‘A Most Violent Year’, ‘The Martian’, ‘The Man from U.N.C.L.E.’, films waar ik erg naar uitkeek maar die bij het voorbijglijden van aftiteling nauwelijks indruk op me hadden gemaakt. Soms had er meer ingezeten, soms waren de verwachtingen wellicht te hoog gespannen. En zo waren er meerdere films. Mijn persoonlijke deceptie was zonder twijfel ‘Spectre’, die ik eigenlijk alweer grotendeels vergeten ben. Het Bondmeisje redden voordat de bom afgaat, een gigantisch complex dat na één kogelinslag volledig ontploft en tal van andere generieke zaken waarvan ik blij was dat ze verdwenen waren. Wat mij betreft heeft Sam Mendes de vernieuwde stijl van de serie, die met het geweldige ‘Casino Royale’ werd ingezet, hardhandig de nek omgedraaid.

Zeker gaan kijken:
‘The Gift’, een ontzettend sympathieke film. Het regiedebuut van Joel Edgerton komt misschien niet om in de schrikmomenten, maar als die momenten daar zijn moet je even pauzeren om van onderbroek te wisselen. Totaal pretentieloos, een maf gevoel voor humor en bovendien een uitstekende cast.

Bart Boersma:

1. ‘Birdman’

Visuele foefjes, razende gesprekken, Edward Norton op de toppen van zijn kunnen en Micheal Keaton die dat zelfs overtreft. ‘Birdman’ is een draaikolk waar je je volledig aan moet overgeven om ervan te genieten. Maar als je dat doet, laat het je niet snel los.

2. ‘The Imitation Game’

Film zoals film is bedoeld: een steengoed verhaal over een uniek codekraaktalent, een sausje (correcte) geschiedenis en afgewerkt met de onvolprezen Benedict Cumberbatch. Conventioneel, zeggen sommigen, omdat het handig sentiment, humor en spanning combineert. Maar dat combineert regisseur Morten Tyldum wel verdomd goed.

3. ‘La isla minima’
Stilistisch misschien wel de mooiste film van het jaar. Deze thriller uit Spanje is een lust voor het oog, waardoor je soms bijna vergeet dat er een gruwelijke moordzaak opgelost moet worden.

Guilty Pleasure: ‘Everest’
Klimverhalen zijn van nature groots, meeslepend en avontuurlijk, maar toch hebben ze een slechte track record op het witte doek. Speelfilms vervallen vaak in clichés en gemakzuchtige gewauwel van B-niveau. Alleen documentaires lijken in staat om de dramatiek op grote hoogte goed te verbeelden en verwoorden (denk aan ‘The Summit’, ‘Touching the Void’, ‘The Beckoning Silence’ en ‘The Wildest Dream’). Ook op ‘Everest’ valt van alles aan te merken, maar het verbeeldt de grootsheid van die magische berg op fenomenale wijze, waardoor al dat lijden van die nietige klimmers ineens veel geloofwaardiger wordt. Daardoor is het stiekem een hele fijne kijkfilm geworden.

Nog te zien: Youth, The Lobster, The End of the Tour, Steve Jobs.

Ruud Stift:

1. ‘Youth’

Paolo Sorrentino (‘La grande bellezza’) strikes again! Twee oudere heren blikken terug op hun leven in een kuuroord in de Alpen. Michael Caine (als dirigent in ruste) en Harvey Keitel (als ‘vergane glorie’ regisseur) in topvorm. Aangrijpend en humoristisch. Waren we nog maar jong, want het wordt er allemaal niet leuker op. Mét een prachtige bijrol van Jane Fonda (!) en een briljante soundtrack. Zet deze film nog snel als één van je goede voornemens op je lijst.

2. ‘Carol’

Ik zag deze film net voor kerst. Een betere (Christmas) Carol kon ik me niet wensen. ‘Carol’ is Todd Haynes’ prachtige verfilming van een boek van Patricia Highsmith over een verboden liefde in de jaren vijftig. Met een uitblinkende Rooney Mara die valt voor de charmes van een oudere, getrouwde vrouw (de hypnotiserende Cate Blanchett). Prachtig oog voor detail en decor. Ondanks het rustige tempo verveelt de film geen minuut. Mad Women in the fifties.

3. ‘Sicario’ / ‘The Martian’

Een gedeelde derde plaats voor ‘Sicario’ van Denis Villeneuve en ‘The Martian’ van Ridley Scott. In de eerste film zien we Emily Blunt als idealistische FBI-agent die ingezet wordt bij een operatie tegen drugsbaronnen in Mexico. Dat valt rauw op haar dak, want dan moet je tegen een stootje kunnen. Met Josh Brolin en topper Benicio del Toro als de ervaren rotten aan haar zijde, krijgt ze een harde les in realiteit. Niet voor de teerhartigen onder ons, zeer confronterend en daarom niet te missen. Men kijkt niet op een leven meer of minder in deze business, keihard maar waar! In ‘The Martian’ zien we een excellerende Matt Damon als astronaut Mark Watney. Hij wordt voor dood achtergelaten tijdens een missie naar planeet Mars. Maar, als een soort ruimte-MacGyver weet Watney op de planeet te overleven en zelfs de aarde in te seinen: “Jongens, I’ll be back!” Indrukwekkend, invoelbaar drama met lichte, komische noot. Zeer actueel, want er bleek water gevonden op Mars.

Grootste missers van het jaar:

1. ‘Mad Max: Fury Road’
Een achtervolging tussen bendes op een vurige weg. En dat bijna een hele film lang. Spectaculair? Nee, saai en volkomen irrelevant. Hoera, we kunnen dertig jaar na dato uitpakken met CGI en nog meer gekkigheid. Jammer, zonde van mijn kostbare tijd.

2. ‘Spectre’
Daniël Craig die weer lekker strak in het pak alles als ‘superheld’ doorstaat. Het wordt een beetje voorspelbaar allemaal. Achtervolgingsscènes? Check! Vuistgevecht in een trein? Check! James die middels een gadget weet te ontsnappen aan een zekere dood? Check! Het donkere ‘Skyfall’ was verfrissender in mijn optiek.

3. ‘Turist’
Ik ga als toerist naar de bioscoop en wil vermaakt worden! Of misschien heb ik het wel gewoon allemaal niet begrepen, dat kan natuurlijk ook…

Tip voor iedereen, een must see documentaire:
‘Elephant’s Dream’ van Kristof Bilsen. Hoe staat de vlag ervoor in Congo? Aan de hand van drie arbeiders (kantoormedewerkster, brandweercommandant en stationschef) schetst Bilsen een indringend beeld van de voormalige Belgische kolonie. Niet te missen, want we hebben het – echt waar – heel goed in het Westen!

Scott van der Winden:

1. ‘Mad Max: Fury Road’

Van voorgaande ‘Mad Max’ films had ik eigenlijk maar weinig meegekregen. Ik kon me voornamelijk de leus “two man enter, one man leave” van het 3e deel met Tina Turner in de hoofdrol herinneren, dus ‘Mad Max: Fury Road’ stond niet hoog op mijn watchlist. Dit alles veranderde na het zien van de trailer; wat een visueel spektakel! De snoeiharde actie, een iconische bad guy en geweldige soundtrack van onze eigen Junkie XL (Tom Holkenborg) maken dit tot een adrenalinerit die niemand zou moeten missen. Mooi ook is het verhaal hierachter met regisseur/geestelijk vader George Miller die al meer dan 15 jaar (!) dit nieuwe deel wilde maken en dan zo’n glorieuze comeback realiseert. Termen als “mediocre” zijn ondertussen mijn vaste vocabulaire ingeslopen. Tevens de enige film die ik dit jaar twee keer in de bioscoop heb gezien.

2. ‘Birdman’
Al vroeg in het jaar uitgebracht en gelijk de maatstaf voor alles wat erna uitkwam. Zelden zo verbouwereerd de bioscoop verlaten als na het zien van ‘Birdman’. Het single shot principe (petje af voor de vlekkeloze montage!) van regisseur Iñárritu werkt verslavend en zorgt voor een unieke ervaring. Al snel vraag je je af waarom dit niet al eerder en vaker wordt gebruikt. De geweldige acteerprestaties van Michael Keaton, Emma Stone en Edward Norton maken dit hoogstandje af.

3. ‘Sicario’

Regisseur Denis Villeneuve weet mij al sinds ‘Incendies’ te fascineren met elke film die hij uitbrengt. Of het nu gijzeldrama ‘Prisoners’ is of het surrealistische ‘Enemy’, Villeneuve weet je elke keer op het puntje van je stoel te krijgen. Zo ook met ‘Sicario’. Lange tijd ben je net zo verdwaald als hoofdrolspeelster Emily Blunt maar als je eenmaal mag deelnemen in het bloedstollende verhaal laat het je niet meer los. Het geplande vervolg van ‘Blade Runner’ is bij Villeneuve dan ook in uiterst geschikte handen.

Eervolle vermelding: ‘Star Wars: The Force Awakens’. Als je aan de torenhoge verwachtingen die de naam Star Wars met zich meebrengt kan voldoen en vrijwel niemand teleurstelt ben je een hele grote, Mr. J.J. Abrams.

Grootste teleurstelling van het jaar: ‘Avengers: Age of Ultron’ De 1e Avengers film was zó tof dat het al lastig zou worden voor dit vervolg, maar dat deze zo zou tegenvallen had ik niet verwacht. Teveel opzetjes richting toekomstige films zorgden voor een rommelige kijkervaring en als de vrijwel onbekende ‘Ant-Man’ zich met zijn formaat je makkelijk overschaduwt gaat er duidelijk iets mis.

Gemist in 2015:
 The Lobster, The Walk, Inside Out, Dope, Slow West, The Walk, Chorus, Cobain: Montage of Heck, A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence

Ruby Sanders:

1. ‘Ixcanul
Heel bijzondere film over Maria, een meisje in een kleine gemeenschap van Kakchikel-Maya’s in Guatemala. Film zit boordevol symboliek die samen met de vertelvorm de inheemse manier van vertellen verbeeldt. Daarnaast spectaculaire beelden van de mooie Maria en dito omgeving.

2. ‘Birdman’
De grimmige sfeer, het acteerwerk, de vele verwijzingen naar en verbanden met andere films, de filmindustrie en de ‘werkelijkheid’ in combinatie met de humor en de mooie cinematografie maakte de verwachtingen meer dan waar.

3. ‘Dheepan’
Geen film was zó actueel als ‘Dheepan’ dit jaar. Realistische film over vluchtelingenproblematiek verbeeldt verschillende kanten van het verhaal en laat zien dat niets zwart-wit is en tegelijkertijd dat ieder mens ook gewoon behoefte heeft aan veiligheid en geborgenheid. Multi-interpretabel einde klinkt nog lang na.

Eervolle vermeldingen: ‘El club’ en ‘A Girl Walks Home Alone at Night’.

Beste film die waarschijnlijk niemand gezien heeft:
‘O menino e o mundo’: werkelijk wonderschone handgemaakte animatiefilm over een jongetje dat vanuit het tropische en prachtig weergegeven Braziliaanse platteland naar de grote en grimmige stad trekt; een harde zoektocht die laat zien hoe globalisatie en kapitalisme voor grote ongelijkheid zorgen in de megasteden van deze wereld.

Gemist in 2015: Youth, The Lobster, Son of Saul, Those Who Feel the Fire Burning, Inherent Vice, A Most Violent Year.

Patricia Smagge:

1. ‘Inside Out’
Ratten die kunnen koken, robots die verliefd worden en speelgoedfiguren die vriendschappen met elkaar sluiten; waar haalt Pixar toch al die originele verhalen vandaan? ‘Inside Out’ past perfect in dit rijtje. Duik mee in het controlecentrum in het hoofd van prepuber Riley, die worstelt met tegenstrijdige emoties en haar naderende adolescentie. Zelden werden menselijke emoties zo treffend in animaties weergegeven.

2. ‘Birdman’
Alejandro Gonzalez Iñarritu was altijd al een persoonlijke favoriet, na zijn grimmige, indringende mozaïekvertellingen ‘Amores Perros’, ’21 Grams’ en ‘Babel’, en met ‘Birdman’ is zijn reputatie alleen maar gegroeid. Niet alleen vanwege de gewaagde visuele aanpak, waarbij de film in één lange take te zijn opgenomen, maar ook vanwege de brutale manier waarop de film het ‘eigen wereldje’ een spiegel voorhoudt. En niet in de laatste plaats vanwege het geweldige acteerwerk.

3. ‘A Most Violent Year’
Stijl- en sfeervolle moderne film noir die zich afspeelt in het New York in zijn meest gewelddadige jaar: 1981. Een op het oog onschuldige oliehandelaar ontwikkelt zich tot een spil in een wereld van corruptie, moord en doodslag. Indringend door de aarzelende spanningsopbouw, waarbij steeds meer onthuld wordt van hoe de vork in de steel zit. Sterk geacteerd door hoofdrolspelers Oscar Isaac en Jessica Chastain.

Eervolle vermeldingen: The Walk, Big Hero 6, Bridge of Spies, Sicario, Amy

Beste film die geen Nederlandse bioscooprelease kreeg:
‘Me and Earl and the Dying Girl’: Originele en innemende combinatie van drama en coming of age, waarin een dwarse tiener die het liefst koddige remakes maakt van bekende films, door zijn bemoeizuchtige moeder gedwongen wordt op te trekken met een ernstig ziek klasgenootje. Dat klinkt niet per se origineel, maar doordat regisseur Alfonso Gomez-Rejon zich verre houdt van vals sentiment en levensechte personages creëert, en daarnaast de nodige frisse visuele flair laat zien, is deze hartverwarmende film dat zeker wel. Onbegrijpelijk dat ‘Me and Earl and the Dying Girl’ niet in de bioscopen te zien is (geweest)!

Henny Wouters:

1. Turist
Hoe een kunstmatig opgewekte lawine kan leiden tot ongekende angsten en een stevige relatiecrisis. We beleven het allemaal in dit wonderschone drama van Ruben Östlund. Met hypnotiserend ritme, stijlvaste cinematografie, diep psychologisch inzicht, droge humor en het fantastisch spel van Lisa Loven Kongsli. Film waarin vermaak, schoonheid en diepgang een perfecte verbinding aangaan.

2. Frank
Onwaarschijnlijk muzikantendrama van de al even onwaarschijnlijke Lenny Abrahamson. In ‘Frank’ leren we dat een rockmuzikant iets anders is dan een rockster en dat Michael Fassbender ook met een masker op nog een geweldige acteur is. Lekkere arty muziek, humor om te lachen en Maggie Gyllenhaal als doorgerookte muze. Wat wil een mens nog meer?

3. A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence
Ergens in het absurdistische landschap tussen Monty Python en Jiskefet vind je het universum van het Zweedse genie Roy Andersson. ‘A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence’ is de afsluiting van een trilogie, waarvan we vooral het eerste deel (‘Songs from the Second Floor’) en deze laatste worp gaan onthouden. Bizarre situaties en droogkomische dialogen, verpakt in een strakke en minimalistische vormgeving.

Film die niemand zou moeten zien:
Love: Noé was altijd al een twijfelgeval, maar met de kinderlijke arthouseporno van ‘Love’ heeft hij zichzelf definitief bij het leger van afgeschreven wonderkinderen gevoegd. Puberaal, veel te lang, met seksscènes die helemaal niets toevoegen aan een verhaal dat helemaal niets heeft te vertellen. Mét stroboscoopeffecten en lollig bedoelde zelfverheerlijking. Zucht.

Wouter Los:

1. ‘Birdman’
Film en werkelijkheid. Ook in 2015 was het een beproefd thema, met enkele films die het karakteriserende spel van wat echt is en wat niet optimaal wisten de benutten. Precies zoals het hoort bij het medium van dromen en illusies. ‘Birdman’, veelwinnaar bij de Oscars, speelt dat spel hartstochtelijk en zelfbewust mee. De film zit vol intertekstuele verwijzingen, maatschappijkritiek en ook cinematografisch ligt de filmwerkelijkheid dicht bij de onze doordat het lijkt ‘Birdman’ in één take is opgenomen. De waanzin van hoofdpersoon Riggan Thomson (geweldig vertolkt door Michael Keaton), die denkt dat hij een superheld is, komt akelig voelbaar dichtbij.

2. ‘Son of Saul’
Is het mogelijk om een fictiefilm te maken over de werkelijk gebeurde gruwelijkheden van de Holocaust? Het intelligente ‘Son of Saul’ bewijst dat het kan door geen directe representatie te geven van die werkelijkheid. De toeschouwer ziet hoofdpersoon Saul vrijwel de gehele film op het gezicht. Het vernietigingskamp waar hij in ruil voor het leven aan het werk is gezet is omgeven door een onscherpe waas die de kijker belet de huiveringwekkende omstandigheden daadwerkelijk te zien. Intens, ook door de geluidseffecten, maar nooit over de grens van het onbetamelijke heen.

3. ‘The Lobster’
Als het de singles in ‘The Lobster’ niet lukt om in 45 dagen een partner te vinden, veranderen ze in een dier naar keuze. Deze ogenschijnlijke maffe basispremisse krijgt in de handen van filmprovocateur Lanthimos (‘Dogtooth’) een heerlijke uitwerking. Door de magisch-realistische absurditeit en zwarte humor komt de maatschappijkritiek van de film uitstekend over. Van het vrije individualisme tegenover de begrensde beknotting van bovenaf: beide richtlijnen zijn in ‘The Lobster’ even ridicuul.

De beste film die (waarschijnlijk) niemand gezien heeft:
‘Realité’: Geen film waar film en werkelijkheid zo door elkaar lopen als in ‘Realité’. Tegelijkertijd is het ook een film over film. En over de doelgerichte verstandhouding tussen verschillende werkelijkheden. Met als wezenlijke maar ook aan interpretatie onderhevige hoofdvraag: wat is film en hoe ervaren wij dat? Plato, Descartes en Lacan zijn nooit ver weg. Laat u niet wijsmaken dat ‘Realité’ betekenisloze ongein is. Al doen de verhalen van de cameraman die op zoek is naar de beste filmschreeuw aller tijden, de constant jeukende presentator die in een muizenpak zijn werk doet en het meisje dat een mysterieuze videoband vindt tussen de ingewanden van een geschoten everzwijn anders vermoeden. Geniaal!

Gemist in 2015:
Mad Max: Fury Road, Those Who Feel the Fire Burning, When Marnie Was there, Song of the Sea, 45 Years, Le tout nouveau testament

Monica Meijer:

1. ‘Chorus’
In fraai zwart, wit, grijs geschoten drama over een huwelijk dat stukliep om een wel heel trieste, gruwelijke, reden. Het bewijs dat tijd niet alle wonden kan helen. Kwam bij mij zo hard aan dat ik soms vergat adem te halen.

2. ‘Het lied van de zee’ (‘Song of the Sea’)
Ongelooflijk mooi geanimeerd, bijzonder emotioneel sprookje. Op deze plek had ook ‘Inside Out’ kunnen staan (ook heel erg van genoten), maar omdat 2D-animatie steeds meer op de achtergrond verdwijnt, gun ik ‘Het lied van de zee’ deze plek meer.

3. ‘Star Wars: The Force Awakens’
J.J. Abrams heeft mij als regisseur sinds ‘Star Trek’ niet meer teleurgesteld. Met ‘Star Wars: The Force Awakens’ biedt hij de perfecte combinatie van actie, spanning en humor. Zeer geslaagde nieuwe personages en een meer dan bevredigend weerzien met de oude bekenden.

Beste Nederlandse film: gedeelde eerste plaats voor ‘De surprise’ en ‘De Boskampi’s’.

Beste short: ‘Gips’ van Jeroen Houben, met de aandoenlijke Rohan Timmermans. Is op de site van NTR Kort te zien.

Eervolle vermeldingen: Birdman, Inside Out, Mustang, Corn Island, How to Change the World, Geronimo, 52 Tuesdays, Ilo Ilo, en voor het hele gezin: Shaun the Sheep Movie, Mini en de muggen en Antboy en de wraak van de rode furie.

Gemist in 2015:
45 Years, Carol, The Diary of a Teenage Girl, Hard to Be a God, The Lobster, Marketa Lazarová, The Martian, Son of Saul, The Walk, Youth.

Jan-Kees Verschuure:

1. ‘Cobain: Montage of Heck’: Brett Morgen laat de kijker kruipen in de huid van Kurt Cobain, met het tricky uitgangspunt dat Frances Cobain – coproducent van de film – haar overleden vader beter zou leren kennen. Meer dan gelukt, mede dankzij een intrigerende koppeling tussen originele muziek en leven, en het in toom houden van Courtney Love. Standaardwerk.

2. ‘Melody’: Genre-overstijgende film die in potentie een emotionele mishit is, maar op ingetogen wijze de levens van een jonge vrouw die haar kind kwijt wil, verbindt met een stervende vrouw die het moederschap nog wil proeven. Melody ‘verkoopt’ haar ongeboren kind aan deze vrouw. Verrassende wendingen, catharsis aan het eind.

3. ‘Diary of a Teenage Girl’: Uitgangspunt is niet helemaal origineel – ‘Fish Tank’ pakte het onderwerp naar bed met je stiefvader beter aan, maar de casting en aankleding (o.a. seventiesmuziek) is zodanig in orde dat dit met gemak je film van het jaar zou kunnen zijn. Retro, maar ook hip. Bel Powley blaast je weg.

Beste film niet gezien: ‘A Most Violent Year’. Alleen al om de filmposter. Leve de vroege eighties, toen uw recensent nog in de blonde van ABBA geloofde, en vast en zeker ooit met haar zou trouwen. Films bieden troost.

Marjolein Linstra:

1. ‘Son of Saul’: Een andere kijk op de Holocaust die veel indruk heeft achter gelaten. De manier van filmen, met veel onscherpte, zorgde ervoor dat de gruwelijke gebeurtenissen niet tot de kijker kwamen, maar door de gezichtsuitdrukking van Saul kwam de boodschap wel over. Het wordt duidelijk wat er belangrijk is in een situatie van leven en dood. ‘Son of Saul’ geeft een nieuwe kijk op de Holocaust door net even een stapje verder te gaan.

2. ‘Amy’: Een documentaire die je aan het denken zet. Waar Amy in haar populaire jaren door de media vaak neergezet werd als alcohol- en drugsverslaafde, laat deze documentaire ook de andere kant van het verhaal zien.  Aan de ene kant kan Amy gezien worden als een supersterke vrouw die precies weet wat ze wil, namelijk muziek maken en ze hoeft helemaal niet beroemd te worden, en aan de andere kant een vrouw die zo afhankelijk is van anderen en haar verslaving aan drank en drugs. Een vrouw waar je respect voor krijgt.

3. ‘Inside Out’/‘Birdman’: Lastige keuze voor een plaats op nummer 3. ‘Birdman” kwam al in het begin van het jaar uit, waardoor deze al redelijk naar de achtergrond is verdwenen. Maar door de prachtige montage verdient ‘Birdgman’ een plaats verdient in deze top van 2015. ‘Inside Out’, de animatiefilm waarin de gedachten de overhand hebben, waar je als kijker al snel meegezogen wordt in het spel tussen de verschillende emoties van het hoofdpersonage Riley, waardoor je zelf al snel ook de emoties overneemt.

Beste boekverfilming 2015: (Ik heb een zwak voor boekverfilmingen.)
1. ‘Wild’: Na het lezen van het boek waan je je in gedachten al in de wildernis van Amerika. Met een zwaar bepakte rugzak de Pacific Crest Trail wandelen van Zuid- naar Noord- Amerika: het boek was al een inspiratie om ooit zoiets te doen, maar de beelden voegen daar natuurlijk een extra dimensie aan toe.

Gemist in 2015:
Carol, The Diary of a Teenage Girl, The Lobster, Sicario, Steve Jobs, Victoria