Favoriete films van Cinemagazine-recensenten 2016
Ook dit jaar is het weer moeilijk, maar tegelijkertijd ook wel leuk (om te lezen dan, voor anderen, gaan we van uit). Daarom weer een overzicht van wat recensenten van Cinemagazine tot hun favoriete films rekenen. En omdat wij natuurlijk, net als jullie, ook lang niet alle films die dit jaar in de bioscoop uitkwamen (het zijn er 384! Zie voor de complete lijst onze lijst op Letterboxd.com) hebben kunnen zien, of het lastig kiezen is, noemen we in sommige gevallen ook de films die niet gezien zijn en waarvan verwacht wordt dat ze wel een top tien plekje verdienen, of de films die net de top 3 niet haalden.
Maaike Tol:
1. Demolition
Rouw is een idiosyncratisch proces, bewijst regisseur Jean-Marc Vallée met deze film. Jake Gyllenhaals personage verliest zijn vrouw en lijkt daar onaangedaan onder, maar begint dan stap voor stap met het uit elkaar halen van zijn leven totdat er ook daadwerkelijk sloophamers aan te pas komen. Het is bizar, komisch, en nog veel meer, en zo kan de tragedie heel geniepig mee naar binnen sluipen. Ik zag ‘Demolition’ tijdens het IFFR en heb er nog weken aan gedacht.
2. Room
Kamer heeft deur en raam – onbepaald enkelvoud, want er is geen noodzaak voor meervoud als je hele wereld zich op een paar vierkante meter afspeelt. Terecht dat Brie Larson hier een Oscar voor won, maar Jacob Tremblay is de ster van dit drama. Met kindacteurs is het altijd afwachten of ze simpelweg best goed zijn in hun tekst overtuigend opzeggen, of dat ze echt hun personages kunnen zijn. Dit jongetje is the real deal, en speelt Jack erg ontroerend. Boekverfilming ‘Room’ maakte diepe indruk.
3. Men & Chicken
Deze film is geweldig in al haar absurditeit. Als je het op schrift leest, zou het absoluut niet moeten werken: een stel zonderlinge broers met hazenlip woont in een voormalig gesticht waar ze kaas rijpen, kippen houden, en elkaar de hersens inslaan. Maar laat het maar aan Deense regisseur Anders Thomas Jensen over om daar een meesterwerkje van te maken. Want hoewel de opzet wellicht flauw klinkt, gaat ‘Men & Chicken’ onverwacht diep.
Gemist in 2016: Joy, Legend, Hunt for the Wilderpeople, Weiner, Toni Erdmann, Arrival, Nocturnal Animals
Beste animatiefilm: Anomalisa
Ontving een Oscarnominatie voor beste geanimeerde film. Volledig in stop-motion gemaakt, laat dat goed tot je doordringen terwijl je kijkt want ‘Anomalisa’ is zo knap gemaakt dat je het heel gemakkelijk vergeet. Deze film heeft een hoop te zeggen over de mens, en is niet alleen technisch maar ook narratief erg sterk.
Scott van der Winden:
1. Hell or High Water
Wat is het toch fijn als je onverwachts wordt getrakteerd op een topper van een film! Met weinig verwachtingen tijdens het PAC festival gezien en gelijk met stip op nr. 1 binnengekomen en niet meer weggegaan. Werkelijk alles klopt aan deze film; het geweldige script, de markante bijpersonages en de chemie tussen de twee centrale duo’s. Jeff Bridges verdient minimaal een Oscarnominatie voor zijn acteerprestatie, wellicht zijn beste sinds ‘The Big Lebowski’. Zelden zo vaak een film aangeraden bij mensen, een waar genot voor elke filmliefhebber.
2. The Hateful Eight
Groot ontzag voor de hoge kwaliteit die Quentin Tarantino telkens weer weet af te leveren. En om na ‘Django Unchained’ het filmgaand publiek op nog een geweldige western te trakteren, chapeau! Samuel L. Jackson lijkt in Tarantino films toch altijd het beste floreren, ook hier is dit zeer zeker het geval. Ook Kurt Russell en Jennifer Jason Leigh genieten zichtbaar van de rollen die hun zijn toebedeeld. Er is al eerder sprake van geweest, maar de claustrofobische setting leent zich uitstekend voor een toneelversie. Alsjeblieft Mr. Tarantino, los deze wens in!
3. La La Land
Al ongelofelijk genoten van ‘Whiplash’, het regiedebuut van Damien Chazelle en ook in deze jazz besprenkelde film laat hij zien dat hij zeer zeker geen eendagsvlieg is. De muzikale opening laat je gelijk weten dat er niet raar moet worden opgekeken als dialogen door gezang worden vervangen en Chazelle weet hier de perfecte balans in te vinden. Het meer dan geloofwaardige liefdesverhaal maakt het af. ‘La La Land’ mag zich nestelen naast een klassieker in het genre zoals ‘Singin’ in the Rain’.
Eervolle vermelding:
Land of Mine: Ook deze gezien tijdens het PAC festival en nog nooit met zo’n hoge hartslag een film zitten kijken. Deze WO II-film is een van de spannendste filmervaringen van het jaar, thrillseekers opgelet!
Grootste teleurstelling van het jaar:
Batman v Superman: Dawn of Justice: Tegen beter weten in hier toch wat hoop op gevestigd vanwege de toffe trailers. Eenmaal in de bioscoop was het al snel duidelijk dat er weer even moet worden gewacht op een toffe film met Batman in de hoofdrol. Wellicht een beetje verwend geraakt door de hoge kwaliteit van de Nolan-films.
Gemist in 2016: Sing Street, Toni Erdmann, Hunt for the Wilderpeople, Elle, The Wailing.
Frank Heinen:
1. Rogue One: A Star Wars Story
De beste Star Wars-film sinds tijden. De vrees dat ‘Rogue One’ een snel en slordig gefabriceerd tussendoortje was om de fanhonger naar de opvolger van ‘The Force Awakens’ te stillen, werd gelukkig al snel weggenomen. Prima CGI, een van de beste ruimteveldslagen uit de filmgeschiedenis, een interessant scala aan nieuwe en bekende gezichten (het korte optreden van Darth Vader is imponerend genoeg om elke Star Wars-fan te plezieren) en een even duister als meeslepend verhaal. Bovendien ontbreekt de incidentele, meestal uitstekend getimede humoristische kwinkslag ook niet. Regisseur Gareth Edwards levert met ‘Rogue One’ een film af die zonder twijfel een verrijking voor het Star Wars-universum is.
2. The Conjuring 2
‘The Conjuring’ was een van de betere horrorfilms van de laatste twee decennia. Aangezien vervolgfilms, zeker in het horrorgenre, vaak schril afsteken bij hun voorgangers met eeuwigheidswaarde, valt dit bij ‘The Conjuring 2’ reuze mee. Het eerste deel van de film doet soms wat repetitief aan, maar het laatste uur staat bol van de spanning en evenaart (en overtreft soms) zijn voorganger wat betreft intensiteit, suspense en gruwelgehalte. Waarschijnlijk een van de beste horrorsequels sinds ‘Evil Dead II’.
3. Arrival
‘Arrival’ is een prachtige geschoten, ingetogen en op veel vlakken vrij onconventionele sf-film. Waar veel films over buitenaards leven ontaarden in high tech-veldslagen tussen de nobele mensheid en boosaardige, op verovering beluste ruimtecreaturen, kiest regisseur Denis Villeneuve juist voor een compleet andere aanpak. De film brengt op fraaie wijze het belang van universele communicatie voor het voetlicht en maakt (wellicht onbedoeld?) duidelijk dat veel van onze wereldproblemen voortkomen uit een gebrekkige toepassing van dit principe. De prima temporisering en fraaie cinematografie, het sterke acteerwerk van met name Amy Adams en de manier waarop de diverse verhaallijntjes uiteindelijk worden samengebracht, maken van ‘Arrival’ een oogstrelend meesterwerk. Het slot is naar mijn smaak wat (te) zoetsappig, maar dat verder niet zo gek veel af aan het prima geheel.
Eervolle vermeldingen: The Hateful Eight, The Jungle Book, Captain America: Civil War, X-men: Apocalypse
Gemist in 2016: Deadpool, Nocturnal Animals, The Wailing
Alberto Ciaccio:
1. Elle
Verhoevens expressieve rechttoe rechtaan regie en Hupperts ongrijpbaar, ingetogen spel gaan fascinerend mooi samen in deze Hollywoodachtige thriller verpakt als Frans relationeel drama. Verhoeven laat zien dat hij op hoge leeftijd nog steeds kan boeien met zijn kenmerkend schurende cinematografie.
2. Room
Van tijd tot tijd verschijnt er een film waarin vorm en plot perfect samenvallen — ‘Room’ is er zo eentje. Verteld vanuit het perspectief van een kind is ‘Room’ een intelligente en superspannende vertelling over traumaverwerking. Het spel van Brie Larson en de destijds negenjarige Jacob Tremblay is overdonderend.
3. A Bigger Splash
‘A Bigger Splash’ is losjes gebaseerd op de klassieker ‘La Piscine’ (1969) en net zoals in het origineel zijn het de acteurs —én de omgeving— die alle ruimte krijgen in deze film over relaties, macht en nostalgie. Maar het is vooral Ralph Fiennes die van het scherm knalt als de egocentrische en jaloerse ex met ADHD.
Ruud Stift:
Alle rollen in deze misdaad/thriller/western van David Mackenzie staan als een huis. Chris Pine (eindelijk volwassen?), Ben Foster en als absolute uitblinker (Oscarwaardig) Jeff Bridges als – bijna – gepensioneerde marshall Marcus Hamilton die jacht maakt op twee bank rovende broers. Vooral de een-tweetjes tussen Bridges en en zijn deputy zijn legendarisch. En oh ja, een werkelijk prachtig passende soundtrack. Mijn favoriet voor de Oscars!
2. Arrival
Een science fiction film die eigenlijk heel ‘naturel’ overkomt en nog lang na siddert. Over de kracht van communicatie op velerlei vlak. Hoe we daar meestal redelijk in slagen, maar vooral hoe we ook vaak de plank gigantisch misslaan. Om met de hoofdrolspeelster, de fantastische Amy Adams, te spreken: “You can understand communication and still end up single.” Wat kan deze dame niet spelen? Enfin, weer een meesterwerk van de hand van Denis Villeneuve die al eerder uitblonk met ‘Prisoners’ en ‘Sicario’.
3. Suburra
When in Rome… Films over de maffia. We dachten dat het genre wel een beetje uitgemolken was. Maar ‘Suburra’ was de enige film (ik geef toe, schandalig) die ik tijdens het IFFR zag en hij kwam aan als een mokerslag. Briljante setting, goede koppen. Een verhaal over liefde, bedrog, verraad en corruptie niet perse in deze volgorde maar zeer beklemmend en overtuigend gebracht.
Guilty pleasures and very great fun:
Deadpool
Ryan Reynolds die het superheldengenre origineel op de hak neemt. Kijk nu al uit naar een vervolg. Een film die je vanaf seconde één voor je weet te winnen. Actie, humor, spektakel: wat wil een cinemabezoeker nog meer?
The Hateful Eight
Tarantino delivers once more! De dialogen, de goede cast, het rauwe en onverwachte. En dat alles in een toneelsetting: bijna alle actie speelt zich af op één plek. Ga daar maar eens aan staan! Quentin blijkt eens te meer een echte meesterhand van regisseren te bezitten. Heerlijk entertainment vol onderhuidse spanning.
Perfetti Sconosciuti
Mobiele telefoons. Over de schade die ze aan kunnen richten. Van kwaad tot (nog) erger. Italiaanse kolder van hoog niveau. Als je een hele zaal aan het lachen krijgt, moet je toch iets goed doen?
The Light Between Oceans
Hoe doen ze dat toch? Net als je denkt dat je het zonder janken uitzit, nekken de laatste tien minuten je alsnog. Alicia Vikander en Michael Fassbender in een prachtig gemaakte tearjerker.
Beste documentaire:
Weiner: Een onthutsend kijkje in het bestaan van congreslid Anthony Weiner (“What’s in a name?”). Hoe de Amerikaanse politiek werkt. En hoe stom je kan zijn, qua ezel en een steen. Zeer aanbevelenswaardig!
Flops:
Eddie the Eagle
Humor? Waar? En wat te denken van die volstrekte miscast voor de hoofdrol? Taron Egerton is lachwekkend door zijn irritant kinderachtige manier van acteren en zelfs Hugh Jackman kan er geen chocola van maken.
High-Rise
Visueel overdonderend? Apocalyptisch? Tuurlijk, zal allemaal wel. Maar dat zijn termen waar ik niets mee kan. Geef mij maar gewoon een film met een verhaal wat te begrijpen valt en NIET een overdaad aan decadent onverklaarbaar gedrag. En ze doen echt allemaal hun stinkende best. Jammer dat het dan niet overkomt…
Gemist in 2016: Tot mijn spijt en ontzetting gemist: ‘Elle’, ‘Toni Erdmann’, ‘Bacalaureat’, ‘Trumbo’. Ga nog zien: ”La La Land’ en ‘A Streetcat Named Bob’
Steven Strik:
1. The Wailing
De Koreaanse cinema is terug! De afgelopen tien jaar was de filmindustrie van het Aziatische land tamelijk afgevlakt, en verschenen er minder sterke films dan aan het begin van deze eeuw. Films zoals ‘Memories of Murder’ (2003), ‘Oldboy’ (2003) en ‘Bin-Jip’ (2004) sloegen destijds in als een bom en kunnen met recht moderne klassiekers genoemd worden. Het moordmysterie ‘The Wailing’ van regisseur Hong-jin Na kan zonder moeite in dit rijtje genoemd worden. De film is meeslepend, waanzinnig gefilmd en vooral een bizarre mix van stijlen die je als kijker volledig in zijn greep heeft. De intrigerende balans tussen humor, thriller en regelrechte horror maakt ‘The Wailing’ tot een meesterwerk waar ik zeker vaak naar zal terugkeren.
2. El abrazo de la serpiente
Gedurende het Cannes filmfestival van 2015 beleefde ‘El abrazo de la serpiente’ zonder al te veel bombarie zijn wereldpremière. Na de eerste vertoning echter begon er steeds meer ‘buzz’ te ontstaan over de film. Het werk van de Colombiaanse regisseur Ciro Guerra is uniek in elke zin van het woord. In een tijd waarin er bijzonder weinig risico’s genomen worden in de filmindustrie, is het verfrissend om een project te zien dat in zekere zin aanvoelt als een klassiek werk. Ondanks het feit dat de film in magistraal zwart-wit gefilmd is en tamelijk traag tempo aanhoudt, neemt het je mee op magnifieke en enigmatische (tijd) reis door de jungle van Zuid-Amerika. Het is al met al een prachtige en mystieke film die absoluut gezien moet worden!
3. Arrival
In eerste instantie was ik na het kijken van ‘Arrival’ helemaal niet zo onder de indruk van de film. In mijn ogen was het vreemde potpourri van stijlen en bovendien op emotioneel vlak tamelijk manipulerend. De film bleef echter in mijn hoofd spoken en ik moest zodoende behoorlijk terugkomen op mijn oordeel. Denis Villeneuve is langzamerhand een van de grote regisseurs van onze tijd te noemen. De filmmaker heeft de afgelopen jaren een behoorlijk reputatie opgebouwd met intrigerende titels, met name ‘Sicario’ (2015) was een geweldige filmervaring. Veel van de beproefde elementen van ‘Sicario’ zijn hier ook terug te zien; de ‘score’ van Jóhann Jóhannsson is magistraal, het setdesign is fantastisch en de temporisering van grote klasse. ‘Arrival’ is een slim sci-fi/drama, dat ergens te plaatsen valt tussen het latere werk van Terence Malick, de boeken van Kurt Vonnegut en de films van Christopher Nolan. De Canadees bewijst wederom dat hij een filmmaker is waar we op moeten letten. ‘Arrival’ kies ik zodoende niet omdat het de beste film is van het jaar, maar omdat ik denk dat er nog zoveel mooie dingen gaan komen van Villeneuve. Het wachten is vooral op zijn ‘Blade Runner’ vervolg dat komend jaar uit zal komen!
Beste film gezien tijdens een filmfestival: Bone Tomahawk
De film van S. Craig Zahler haalde in Nederland helaas de bioscopen niet en gezien de aard van het werk is dat niet heel verbazingwekkend te noemen. ‘Bone Tomahawk’ is een horror-western, met een traag tempo en met zeer gewelddadige en expliciete scènes. In de hoofdrol schittert de koning van de B-film Kurt Russell en hij krijgt ondersteuning van een zeer degelijk cast (met name Richard Jenkins maakt zoals gewoonlijk veel indruk). Het is een klein project en bovendien een genrefilm die zeker net iedereen zal bekoren. Maar wat een avontuur! Een beklemmend en huiveringwekkend verhaal en vooral een van de beste Westerns van deze eeuw.
Eervolle vermeldingen (zowel DVD/Streaming als regulier): Toni Erdmann, Hell or High Water, The Salesman, The Fits, 10 Cloverfield Lane (afgezien van einde, laten we dat vooral er afknippen!), Hunt for the Wilderpeople, The Childhood of a Leader, The Revenant, La La Land.
Jan-Kees Verschuure:
1. Nocturnal Animals:
visueel volmaakte, dramatisch uitstekend gecomponeerde raamvertelling. Wie dit verhaal lineair na kakelt hoort een eenvoudige, misschien zelfs povere thriller, maar dat maakt weinig uit bij multi-illusionist Tom Ford. Die draait zijn hand niet om voor een wolkje sterrenstof meer of minder, en houd je op het puntje van de stoel.
2. Préjudice:
langspeelfilmdebuut van Belgische filmmaker Antoine Cuypers, een ‘Festen light’ met autistisch koekoeksjong Cédric (Thomas Blanchard) als hoofdfiguur. Ook een beetje Haneke, maar nadruk ligt op dialogen, vooral die van topactrices Ariane Labed en Nathalie Baye; met eervolle vermelding voor charmerocker Arno als uitgebluste pater familias.
3. Julieta:
Wat doe je je kind aan, als je haar niet terugroept van schoolkamp wanneer haar vader plots is overleden? De scherpe randjes zijn er een beetje af bij de oude meester Almodóvar, maar het beeldend vakmanschap en de liefde voor personages zijn er nog in optima forma. Met een glansrol voor Adriana Ugarte als jonge Julieta.
Gemist in 2016: Anomalisa, Elle, Toni Erdmann
Wouter Los:
1. La La Land
In een verder matig filmjaar was ‘La La Land’ één van de absolute uitblinkers. Romantiek en nostalgie voeren de boventoon in dit als musical vermomde filmcollege, waarin de door Emma Stone en Ryan Gosling vertolkte hoofdpersonages in hun pogingen om van hun dromen werkelijkheid te maken warmhartig om elkaar heen blijven draaien. ‘La La Land’ verwijst naar talloze klassiekers binnen het genre, maar door zijn fijne ironie wordt de film nergens afgezaagd. Het bewijst vooral dat het leven zelf geen film is. En de personages bovenal echte mensen zijn.
2. Louder than Bombs
Ook ‘Louder than Bombs’ onderzoekt in zekere zin de raakvlakken tussen wat er in film gebeurt en onze perceptie daarop. De personages, nabestaanden van een overleden oorlogsfotografe, zijn toeschouwer geworden van hun eigen levens. Ze houden elkaar constant in de gaten, maar blijven door hun zelfgekozen isolement op gepaste afstand. Net als de voyeuristische toeschouwer, weten de personages echter niet van ophouden. Ze blijven kijken, verslaafd aan het subtiele drama dat zich voor hun ogen ontvouwt. Zoals mensen dat doen. Met sterk ingetogen acteerwerk van steracteurs als Isabelle Huppert, Gabriel Byrne en Jesse Eisenberg.
3. The Wailing’ (‘Goksun’)
Horror, thriller en een vleug komedie in een film waarin niets is wat het lijkt. Na een aantal mysterieuze moordgevallen hoopt de politie van een provinciaal stadje de dader gevonden te hebben. Maar als er doden blijven vallen, gaat de sullige agent Jong-Gu zelf op onderzoek uit. Door de bovennatuurlijke krachten, de verhandelingen over geesten en de sjamanistische praktijken verliest hij steeds meer het grip op wat er om hem heen gebeurt. Hij gaat er alleen maar menselijker van handelen. ‘The Wailing’ zit daarbij zo vol met symboliek, dat ook de toeschouwer een groot deel van zijn rationalisme moet laten vallen. En net zoals Jong-Gu terug moet vallen op zijn emoties. Wat ook dat zijn mensen: onnadenkende, emotionele wezens.
Grootste tegenvaller: Rogue One: A Star Wars Story
Vertragingen, vertragingen en nog meer vertragingen. Het spel van versnellen en afstoppen, volgens regisseur Martin Scorsese regel nummer 1 bij het maken van film, is hier volkomen afwezig. Het resultaat is spanningsloos, zonder enige karakterbetrokkenheid en vol zielloze actiescènes. Bovendien zit het Star Wars-universum zo vast in zijn eigen conventies, dat elke vorm van creativiteit of originaliteit bij voorbaat in de kiem wordt gesmoord. Jammer.
Gemist in 2016:
Deadpool, Elle, Mijn naam is Courgette (‘Ma vie de Courgette’)
Patricia Smagge:
1. Mijn naam is Courgette (Ma vie de Courgette)
De makers van stop-motionfilms verdienen sowieso alle lof, vanwege hun engelengeduld, hun inventiviteit en oog voor detail. De makers van ‘Mijn naam is Courgette’ krijgen daar bovenop een oorverdovend applaus voor de manier waarop ze extreem gestileerde poppetjes een kloppend hart en een ziel hebben weten te geven en hen als beschadigde kinderen in een weeshuis – in veel films geen fijne plek, maar hier een baken van rust, eenheid en harmonie – hun eigenwaarde laten hervinden.
2. Spotlight
Een film over journalisten die seksueel misbruik in de katholieke kerk aan de kaak proberen te stellen. Het is knap hoe regisseur McCarthy van een onderwerp dat in feite gortdroog is, zo’n indrukwekkend en meeslepende film weet te maken. En dat zonder de katholieke kerk compleet af te vallen. Want er blijft altijd ruimte voor nuance in deze film. Met glansrollen voor Mark Ruffalo, Michael Keaton en Liev Schreiber.
3. Room
Wie zelf moeder is, zal zich absoluut kunnen identificeren met Ma, die met haar zoontje opgesloten zit in een kamer, en haar keuzes als geen ander begrijpen. ‘Room’ grijpt je bij de keel, om niet meer los te laten: dit is een krachtig, hartverscheurend en aangrijpend drama dat je bijblijft. En niet in de laatste plaats om de verpletterende performances van Brie Larson en Jacob Tremblay!
Eervolle vermelding: The Revenant, The Jungle Book, Kubo and the Two Strings, I Daniel Blake, Nocturnal Animals, Moana, Piper
Gemist in 2016: La La Land, Toni Erdmann, Hell or High Water, Snowden
Henny Wouters:
1. Nocturnal Animals
Het concept kenden we van roman ‘The World According to Garp’ en de daarin verweven raamvertelling ‘The World According to Bensenhaver’. Een getraumatiseerde schrijver die al zijn ellende stopt in een akelige fictieve vertelling. In ‘Nocturnal Animals’ speelt Jake Gyllenhaal de schrijver, Amy Adams zijn gewezen geliefde, Michael Shannon een moreel uitgewrongen sheriff. Intelligent concept, prima acteerwerk en een onvergetelijke opening. Tweede film van regisseur Tom Ford is een parel.
2. Suburra
Niks vernieuwends of opzienbarends aan dit Italiaanse misdaaddrama, maar de combinatie van knetterhard geweld en oogstrelende visuals komt echt wel binnen. Regen, dope, seks en noodlot, we worden er allemaal niet vrolijker van. Maar het levert een gedenkwaardige film op.
3. Arrival
Nog eentje in de afdeling intelligent drama, met opnieuw Amy Adams in de hoofdrol. Ruimteschepen landen op aarde, maar wat willen die aliens precies van ons? Wat had kunnen uitmonden in een luidruchtige apocalyptische clash, leidt hier tot een evenwichtige vertelling over verlies, tijd en de onvermijdelijkheden van ons bestaan. Droevig en troostend tegelijk.
Beste animatie: Zootopia
Het kan verkeren. Toen Pixar werd opgeslokt door Disney was de vrees dat er alleen nog middelmaat uit die hoek zou komen. Niets is minder waar. Pixar consolideerde zijn positie als meest creatieve maker van mainstream-animatie. Nog verrassender is het toegenomen animatieniveau van het moederschip. Dat bewijst ‘Zootopia’, een feestelijke, ontroerende en lollige nieuwe loot aan de oude Disneystam. Met de ontzagwekkende Mr. Big als onvergetelijk karakter en een enigszins trage scène bij de Amerikaanse motorvoertuigendienst als onbetwist hoogtepunt.
Marjolein Linstra:
1. La La Land
‘La La Land’ is een heerlijke romantische ode aan de liefde. Een feest voor mij om de vintage van de vroegere jaren te zien in combinatie met het heden. Een magisch musicalsprookje, waarin Ryan Gosling en Emma Stone beiden schitteren. Het gevoel van nostalgie neemt je mee naar Hollywood waarin Mia (Stone) wanhopige pogingen doet om als actrice aan de slag te kunnen en Seb (Gosling) het verleden niet los kan laten. Een film waarbij je heerlijk kunt wegdromen en kunt genieten van de chemie tussen de twee hoofdrolspelers.
2. Arrival
Voor mij was ‘Arrival’ de verrassing van het jaar. Een film waar ik later nog vaak aan terug dacht. De onheilspellende muziek is fantastisch toegepast in het verhaal , dat je meeneemt in de strijd van Louise (Amy Adams) in het communiceren met de aliens. Ondanks dat er soms weinig gebeurt in de film, verveelt de film geen moment.
3. Elle
Gedurfde film van Nederlandse regisseur Paul Verhoeven waarin een verkrachting centraal staat. Normaal niet vertoond op beeld, maar Verhoeven deinst er niet voor terug. Elle (Hupert) krijgt door de verkrachting ‘zin’ om wraak te nemen op haar verkrachter. Wraak en fantasie lopen hierdoor door elkaar heen. Hupert is fantastisch in de rol van Elle en de film laat je niet los, ook na die tijd niet.
Eervolle vermeldingen:
Spotlight – wat een staaltje onderzoeksjournalistiek!
The Danish Girl – Eddie Redmayne in één woord fantastisch!
Room – onheilspellende en beklemmende film
Captain Fantastic – Heerlijke roadmovie, terug naar de basics
Tonio – IJzersterkte acteerprestaties van Pierre Bokma en Rifka Lodeizen
I Daniel Blake – Keiharde realiteit
Tanna – fijne toevoeging aan de reeds bestaande Romeo & Julia verfilmingen
Grootste misser dit jaar:
Rokjesdag – Hoeveel BN-ers kun je in een film proppen?
Gemist in 2016: Louder Than Bombs, A Bigger Splash, The Nice Guys, A Hologram for the King, The Magnificent Seven, Mijn naam is Courgette, Hell or High Water, The Light Between Oceans
Diederieke van Herwijnen:
1. Arrival
De meest recente film die ik in de bioscoop heb gezien, maar ook gelijk de beste. In de trailer en het eerste deel van de film lijkt het een vrij normale science fiction film over aliens die naar de aarde komen en overheden van landen die in paniek raken, maar als snel blijkt dat het meer is dan dat. ‘Arrival’ is een film dat meer in het ‘puzzle-film’ genre valt en mij op een elegante manier liet zoeken naar een oplossing of een antwoord dat er helemaal niet was en ook niet hoefde te zijn. Daarnaast is het ook een film die laat zien hoe essentieel taal is voor communicatie én omgang met elkaar en het laat zien hoe één iemand de wereld kan redden door gewoon een keer te luisteren. Iets dat we in deze tijd allemaal wat meer zouden moeten doen.
2. Eddie The Eagle
Een ontzettend grappige en aandoenlijke film, waarin Taron Edgerton de sterren van de hemel speelt. Ik kende hem van ‘Kingsman: The Secret Service’, en kwam toevallig een interview tegen waarin hij het over ‘Eddie The Eagle’ had. Geïnteresseerd zocht ik de trailer op en toen ik zag dat ook Hugh Jackman mee speelde was het een must-see. En ik werd niet teleurgesteld. ‘Eddie The Eagle’ vertelt het wonderlijke verhaal van een jongen/man die niet op geeft, ‘no matter what’. Een film over doorzettingskracht gevuld met een goede lading humor.
3. Deadpool
‘Deadpool’ is een klein beetje een guilty pleasure, aangezien ik eigenlijk vind dat ik de grapjes niet grappig zou mogen vinden, maar dat doe ik wel. Het is een ontzettend grove, maar dus ook erg komische film, die het ‘superhero-genre’ belachelijk maakt, maar tegelijkertijd voldoet aan bijna alle ‘tropes’ uit dat genre. In ‘Deadpool’ wordt constant de ‘vierde muur’ gebroken door Ryan Reynolds (Deadpool) recht in de camera te laten spreken terwijl hij commentaar levert op wat er in de film gebeurt. Dit maakt de film uniek (in mainstream film) en al deze eigenschappen bij elkaar leveren de film ook een plekje op in mijn top 3.
De beste ‘tranentrekker’:
‘Me Before You’. Ik heb deze film samen met mijn beste vriendin gezien in de bioscoop (en ik had het boek ook al gelezen) en ik kon het niet droog houden. Emilia Clarke en Sam Claflin zijn ontzettend schattig samen en in combinatie met een grappig maar ook zeker dramatisch en tragisch verhaal, kan ik – en ik vermoed vele vrouwen met mij – mijn tranen niet inhouden. Daarom kijk ik dit soort films dus altijd liever thuis ;)!
Gemist in 2016:
Het is echt een schande dat ik deze films (nog) niet heb gezien, maar ik ben er wel van overtuigd dat ze in mijn top 10, dan wel top 3 zouden komen als ik ze ga kijken. Ze staan ook hoog op mijn kijk-lijstje, maar voor nu nog even bij de gemiste films: ‘The Danish Girl’, ‘Room’ en ‘Café Society’.