Fear Itself: Chance (2008)
Regie: John Dahl | 41 minuten | horror | Acteurs: Ethan Embry, Vondie Curtis-Hall, Christine Chatelain, Sean Hoy, Ellen Ewusie Ricardo Betancourt, Allison Cullen, Tina Lameman, David Earnest, Niall Matter
Chance Miller, het centrale personage in dit verhaal, heeft bepaald geen gelukkige hand als het op financiële zaken aankomt. Hij is een meester in het verprutsen van transacties en heeft een snel oplopende huurschuld waardoor hij uit zijn woning gezet dreigt te worden. Hij heeft al zijn hoop gevestigd op een vaas. Een antiekhandelaar heeft hem een paar dagen eerder verteld 45.000 dollar voor het object te willen betalen. Maar als Chance het kantoor van de verzamelaar bezoekt, blijkt de man opeens terug te krabbelen en zijn bod substantieel naar beneden bijgesteld te hebben. Op dat moment slaan bij Chance alle stoppen door en begaat hij een daad die wel eens verregaande gevolgen voor zijn verdere leven zou kunnen hebben.
Voor ‘Chance’ mocht John Dahl in de regisseursstoel klimmen. Hij heeft vooral veel ervaring met het regisseren van thrillers, waarvan ‘Red Rock West’, ‘Rounders’ en ‘Joy Ride’ waarschijnlijk de bekendste voorbeelden zijn. Verder nam hij ook diverse afleveringen van de alom bejubelde series “Californication”, “True Blood” en “Dexter” voor zijn rekening. ‘Chance’ past wel een beetje in dit rijtje. Ook deze prent is op de keper beschouwd redelijk ingetogen en gespeend van het zwaardere hak- en steekwerk. Ook spoken, vampiers, weerwolven en andere bovennatuurlijke booswichten blijven buiten beeld. Wat overblijft is een vrij conventioneel moordverhaal met een paranormaal randje. Dahl kiest ervoor om het verhaal te vertellen vanuit het perspectief van hoofdpersoon Chance Miller. Het resultaat is een psychologisch portret dat laveert tussen de goede kant van Chance en zijn duistere, zelfs moorddadige zijde die verbeeld wordt door een mysterieuze dubbelganger die Chance allerlei vileine adviezen influistert. Op zich biedt het verhaal dat ten grondslag ligt aan ‘Chance’ voldoende potentieel voor een interessante film. Maar de troeven worden niet uitgespeeld. Voorspelbaarheid viert hoogtij, wat resulteert in een aantal clichématige scènes die we al letterlijk in tientallen films op de een of andere manier voorbij hebben zien komen. De ‘douchescène’ is hier een eclatant voorbeeld van. Verder vertoont de episode nogal wat logische onvolmaaktheden. Een imaginaire dubbelganger die als een volleerd verhuizer meehelpt om loodzware lijken in de dichtstbijzijnde vuilniscontainer te deponeren. Of de reflectie van Chance, die om vage en ongedefinieerde redenen in een spiegel als bij toverslag verdwijnt. Het blijft allemaal vaag en wordt door het gebruik van de verkeerde stijlmiddelen niet in een begrijpelijke context geplaatst. Het wat houterige acteerwerk helpt ook niet om een toch al warrig verhaal makkelijker verteerbaar te maken.
Kortom, wat op papier een indringend verhaal had kunnen worden over een schizofrene man die balanceert tussen sulligheid en moordlustige waanzin, komt in de praktijk maar mondjesmaat uit de verf. Ook Mick Garris, geestelijk vader van ‘Fear Itself’, kan zich wel een beetje vinden in die kritiek. “Het probleem is dat we op het moment waarop we de eerste scripts voor de serie kregen met de schrijversstaking te maken hadden. Veel verhalen zijn toen naderhand herschreven en door de bazen van NBC ontdaan van de scherpe randjes.”
Frank Heinen