Fear Itself: Something with Bite (2008)
Regie: Ernest R. Dickerson | 41 minuten | horror | Acteurs: Nathaniel Arcand, Gillian Barver, George Buza, Norman Cabrera, Colin Campbell, Fulvio Cecere, Seanna Collins, Margherita Donato, Rob Hislop, Mark McCracken, Jake McKinnon,Richard Meen, Paula Jai Parker, Meshach Peters, Wendell Pierce, Christopher Redman
De weerwolf is een wezen dat al sinds mensenheugenis (met zekerheid al sinds de late middeleeuwen) opduikt in mythen en folkloristische volksverhalen. De weerwolf is in feite een mens die ’s nachts in een wolf verandert en dieren, mensen of lijken verscheurt vooraleer tot zijn menselijke vorm terug te keren. Aan weerwolven wordt bovenmenselijke kracht toegeschreven, gekoppeld aan sterk ontwikkelde zintuigen, geheel naar analogie met de krachtige neus, de uiterst gevoelige oren en het uitstekende nachtzicht van een echte wolf. Hoewel de meeste oude verhalen omtrent weerwolven afkomstig zijn uit Europa, trof je ook anekdotes over vergelijkbare wezens aan in bijvoorbeeld Australië en Noord-Amerika. In het moderne tijdsgewricht is de legende rondom de weerwolf grotendeels geüsurpeerd door de mondiale filmindustrie. Niet zo gek natuurlijk, want verhalen over mensen die onder de gloed van de volle maan veranderen in harige, bloeddorstige monsters zijn vanzelfsprekend uitermate inspirerend voor creatieve geesten die actief zijn in het horrorsegment. De kwaliteit van de vele weerwolfprenten die in de loop der jaren over de filmkijker zijn uitgestort, varieert sterk.
Dat ook Mick Garris bij het schrijven van de reeks ‘Fear Itself’ zou putten uit dit rijke archief aan weerwolfmateriaal, zal weinig verbazing oproepen. Toch is ‘Something with Bite’ wel in een aparte vorm gegoten, eentje die afwijkt van de meeste andere genregenoten. Het verhaal draait om de wat sullige dierenarts Wilbur Orwell die op een dag wel een heel vreemd dier in zijn praktijk binnenkrijgt. Het is een groot, harig wezen met zowel menselijke als hondachtige kenmerken. Nadat het dier hem gebeten heeft, merkt de dierenarts dat zijn lichaam langzaam maar zeker een innerlijke metamorfose ondergaat. Zijn uithoudingsvermogen en levenslust nemen toe, terwijl ook zijn zintuigen een stuk scherper worden. Wanneer er in de omgeving echter een paar gruwelijke moorden worden gepleegd, maakt Wilbur zich zorgen over de nachtelijke escapades die blijkbaar deels uit zijn geheugen verdwenen zijn.
‘Something with Bite’ houdt een beetje het midden tussen een horrorfilm en een komedie, waarbij de nadruk op het laatste genre ligt. Ingetogen grappen en kwinkslagen die verwijzen naar aloude weerwolfclichés krijgen het gezelschap van enkele nieuwe verhaalelementen. De kenners herkennen dan gelijk de hand van John Landis. Bijna goed, want het script voor ‘Something with Bite’ is hoofdzakelijk neergepend door diens zoon Max. Stilistisch gezien is de film nog het nauwst verwant aan ‘An American Werewolf in London’. Hoofdrolspeler Nathaniel Arcand levert een aardige prestatie. Hij speelt zijn rol met flair en een vorm van natuurlijke nonchalance. Net zoals de meeste verhalen in deze reeks kent ook ‘Something with Bite’ een ietwat verassende plotwending aan het eind. Het horrorgehalte is op een paar doeltreffende scènes na (iets te veel) ondergeschikt aan de luchtigheid en humoristische ondertoon.
‘Something with Bite’ is een solide aflevering die het aankijken zeker waard is. Maar de momenten waarop de film écht toehapt en je stevig naar de strot grijpt, zijn zeldzaam.
Frank Heinen