Feast III: The Happy Finish – Feast 3 (2009)
Regie: John Gulager | 85 minuten | actie, horror, thriller, komedie | Acteurs: Jenny Wade, Martin Klebba, Carl Anthony Payne II, Juan Longoria García, Diane Ayala Goldner, Hanna Putnam, Tom Gulager, William Prael, Chelsea Richards, Clu Gulager, Melissa Reed, John Allen Nelson, Megan Brown, Josh Blue, Lacie Manshack, Craig Henningsen, Lena Clark, Raphael ‘Elvis’ Coca, Vance Hartwell, Mike J. Regan, Tim Jarvis, Jeff L. Deist, Kip Cummings, Mysti Nash, Oliver Simor
Gore, belachelijke horror met behoorlijke zieke humor. Dat is een korte samenvatting van ‘Feast III: The Happy Finish’, waarmee deze low-budget en totaal over the top horror trilogie wordt afgerond.
Na het abrupte einde van ‘Feast II: Sloppy Seconds’, leek het er even op dat alle personages het loodje zouden leggen nadat hun vluchtmogelijkheden waren afgesloten en hun laatste toevluchtoord op het dak overlopen werd door de monsters. Niets lijkt minder waar, als de slotscène uit deel 2 wordt overgedaan (aangevuld met nieuwe shots en andere camerastandpunten), waarbij de karakters één voor één worden worden geherintroduceerd. Dit gebeurt door middel van een freeze frame, waarbij naast hun naam, ook humoristische teksten verschijnen over hun overlevingskansen en “leuke feitjes” over hobby’s et cetera. Die overlevingskansen blijken overigens, zoals de tekst vaak al cryptisch aangeeft, niet voor iedereen even groot. Of daar voor de lol regelrecht mee in tegenspraak. Garanties worden niet gegeven en sommigen leggen al minder dan een minuut later het loodje.
En van de nieuwe personages die in de film opduiken met illustere namen als Shitkicker (John Allen Nelseon), de ironisch genaamde Jean-Claude Segal (Craig Henningsen) en de mysterieuze Prophet (Josh Blue) zijn ook niet altijd een lang leven beschoren. Zo zit er een scène in, die sterk doet denken aan wat het karakter Marvin overkwam in ‘Pulp Fiction’ en zulke momenten zorgen voor een onverwachte schok. Een andersoortige schok is dat personages die al eerder het loodje hadden gelegd, toch weer blijken te leven. Uiteraard wordt dit feit ronduit toegegeven en het bewijst dat logica en consistentie niet de sterkste kanten van de film zijn.
Zoals van de ‘Feast’ films verwacht mag worden, is een etalage van bloederige special effects, smerigheid rondom de meest basale lichaamsfuncties en een type humor dat op zijn minst als apart omschreven kan worden. In elk geval heeft regisseur John Gulager een feilloos oog voor slechte smaak. Of het nu een afgerukt hoofd is, dat door één van de monsters wordt verslonden en direct weer uitgepoept wordt (in close-up), voordat het hoofdloze lichaam uiteindelijk omvalt, of een mannelijk personage dat via een luchtopening door één van de monsters wordt besprongen en “bevrucht”, het is allemaal even ranzig. Tegelijkertijd werken andere scènes wèl op de lachspieren, want als iemand zelfs met afgerukte armen gewoon kan blijven functioneren en Greg (Tom Gulager, de broer van de regisseur), die aan het einde van deel 2 een ijzeren staaf dwars door zijn hoofd kreeg, moeizaam pratend achter de rest van de groep aan kan blijven sjokken, dan is het duidelijk dat de film met een stevige knipoog is bedoeld. De aparte humor zal echter niet bij iedereen in de smaak vallen, maar dat geldt evenzeer ook voor de ranzigheid die de makers tevoorschijn toveren.
Als het er slecht uit begint te zien voor het steeds kleiner wordende groepje overlevenden in het dorpje Smalltown, lijkt het erop dat de subtitel ‘The Happy Finish’ niet bewaarheid zal worden, maar dat volgt er een onnavolgbare ontknoping, waar alleen het woord “absurdistisch” een juiste omschrijving voor is. Tijdens de aftiteling en naast bloederige overblijfselen zingt Mariachi Dude (Raphael ‘Elvis’ Coca) het lied “The Ballad of Feast (Parte Uno, Parte Dos, Parte Tres)”. Dat zorgt ervoor dat de ‘Happy Finish’ in elk geval voor de kijker klopt.
Is het – hopelijk – het laatste deel? Het lijkt er wel op, maar de mariachi zanger houdt de mogelijkheid toch nog enigszins open. Hij suggereert het de onbeantwoorde vragen dan misschien wel beantwoord gaan worden. Maar wie zou daar nu echt nieuwsgierig naar zijn?
Hans Geurts