Foxy Brown (1974)
Regie: Jack Hill | 94 minuten | actie, drama, misdaad | Acteurs: Pam Grier, Antonio Fargas, Peter Brown, Terry Carter, Kathryn Loder, Harry Holcombe, Sid Haig, Juanita Brown, Sally Ann Stroud, Bob Minor, Tony Giorgio, Fred Lerner, Judith Cassmore, H.B. Haggerty, Boyd ‘Red’ Morgan, Jack Bernardi, Robert Nadder, Brenda Venus, Kimberly Hyde, Jon Cedar, Ed Knight, Esther Sutherland, Mary Foran, Jeannie Epper, Stephanie Epper, Peaches Jones, Helen Boll, Conrad Bachmann, Russ Grieve, Rodney Grier, Roydon Clark, Don Gazzaniga, Jay Fletcher, Gary Wright, Fred Murphy, Edward Cross, Larry Kinley Jr., Sharon Kelly
‘Foxy Brown’ is de opvolger van ‘Coffy’ uit 1973. Megachick Pam Grier speelt wederom de hoofdrol. ‘Foxy’ is eigenlijk een kopie, maar dan een goedkopere, van ‘Coffy’ en het verhaal wordt naarmate de tijd vordert steeds vreemder. De slechteriken zijn nogal amateuristisch, er zijn cat fights met een stel lesbiennes in een bar en Grier trekt uiteindelijk met een groep Black Panthers gelijkende revolutionairen op naar de boeven die haar het leven zuur maken.
In ‘Foxy’ is er één persoon die de show steelt. De voluptueuze Grier (‘Jackie Brown’) laat zien hoe ver de emancipatie inmiddels gevorderd is. Een heel eind, maar nog niet ver genoeg. Ze bestookt haar tegenstanders in minirok en strak zittende topjes, maar al met al is het aan de middelmatige kant. Grier is Foxy Brown en haar karakter komt niet echt tot wasdom. Natuurlijk blijft het een feest om Grier te zien afrekenen met een stel zware jongens, terwijl ze niets inlevert van haar sex appeal.
Wat wel van hoog niveau is, is de soundtrack. De soul van Willie Hutch snijdt bij tijd en wijlen door je ziel en blijkt perfect te passen bij het zogenaamde Blaxploitation-genre dat zo populair was begin jaren zeventig. Het wordt allemaal nog cooler met iemand als Antonio Fargas, die het broertje van Grier speelt. De slanke Fargas (Huggy Bear uit de politieserie ‘Starsky and Hutch’) houdt zijn hoofd boven water te midden van een stel mindere acteurs. De rest van de cast doet ongetwijfeld zijn best, maar tilt de film niet naar een hoger niveau.
De rode draad in ‘Foxy’ eindigt al ras in een zeemansknoop. Grier probeert haar kleine broer Fargas op het rechte pad te houden. Hij zit echter verstrikt in allerlei drugsdeals en de aangekondigde represailles zijn niet te onderschatten. Het drugssyndicaat wordt geleid door een kinderachtig ogend stel, dat niet van elkaar kan afblijven. Grier belandt, na een avontuur als call girl Misty Cotton, bij een stel randdebielen die haar platspuiten met heroïne. Later krijgt ze het aan de stok met een stel potten in een bruine kroeg en daarna roept Grier de hulp in van militante, zwarte revolutionairen. Knap verzonnen allemaal, maar ook vergezocht en gewoon zwak uitgewerkt.
‘Foxy’ levert ook kritiek, zij het op een laag pitje. Tijdens de verwikkelingen van Grier als prostituee krijg je een kijkje in de leefwereld van de betaalde liefde. Een van Griers vriendinnen zit zo diep in het wereldje dat ze haar man en kind uit het oog verliest en bijna doordraait. Later zie je een aantal dik betaalde, blanke rechters dat wel zin heeft in een nummertje met een stel (in hun ogen) wilde, zwarte dames. Eenmaal in bed met de negerinnen, zijn de rechters bereid om de letters van de wet niet zo nauw te nemen. De climax van de film zit boordevol actie en geweld en Grier moet alle zeilen bijzetten om als heldin uit de bus te komen.
‘Foxy’ is een aardige film uit het zogenaamde Blaxploitation-genre. Hoofdrolspelers Grier en Fargas steken ver uit boven de rest van de cast. Het verhaal is nogal dun en gaat gaandeweg op in chaos. Diverse stereotiepen worden lekker breed uitgemeten. Bovendien toont ‘Foxy’ een keur aan sensuele dames, met veel oogschaduw, opvallende kapsels en echte borsten. Een bonte stoet aan personen en gebeurtenissen kortom, die de term ‘exploitation’ nog eens extra onderstreept.
Robbert Bitter