Frankie and Johnny (1991)

Regie: Garry Marshall | 118 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Al Pacino, Michelle Pfeiffer, Hector Elizondo, Nathan Lane, Kate Nelligan, Jane Morris, Greg Lewis, Al Fann, Ele Keats, Fernando Lopez, Glenn Plummer, Tim Hopper, Harvey Miller, Sean O’Bryan, Goldi McLaughlin

Is romantiek levensloopbestendig? Veertiger Johnny denkt van wel: als je iets moois vindt, dan moet je het grijpen. Een aantal jaren gevangenschap om een onbenullig voorval heeft daar niets aan kunnen veranderen. Optimistisch stapt Johnny het leven tegemoet; af en toe gehinderd door het gebrek aan romantiek in zijn omgeving, maar steeds weer met open blik.

Hij heeft in de gevangenis Shakespeare leren lezen en dat mag iedereen weten. Restaurantbaas Nick (Hector Elizondo) vindt dat Johnny een tweede kans verdient; serveerster Cora (Kate Nelligan) vindt dat hij een lekker kontje heeft; ouwe vrijster Nedda (een leuke rol van Jane Morris) doet of ze het niet hoort en collega Frankie haalt haar schouders op.

”Als je iets moois vindt, dan moet je het grijpen”, fluistert Johnny haar toe, maar Assepoes verrekt geen spier op haar gezicht en geeft zich nog maar eens vrijwillig op voor een weekenddienst. ‘Faded beauty’? Het is natuurlijk wel Michelle Pfeiffer; wat beklijft van deze tragi-romantische film is haar overtuigende spel. Pacino kun je gewoon loslaten, die doet zijn ding wel als sympathieke randfiguur, maar Pfeiffer, in 1991 op het hoogtepunt van haar roem (tussen ‘The Russia House’ en ‘Batman Returns’ in) wordt zeker niet getypecast. Zij is in deze toneelbewerking het perfecte uitgebluste sloofje: een beetje goedhartig, een beetje cynisch, maar altijd geloofwaardig als door het leven getekende ‘working girl’. Nog steeds klikt het niet helemaal tussen haar en Pacino – net als in ‘Scarface’ – maar dat hoeft ook niet in deze film. Het is immers aanmodderen met de liefde in ‘Frankie and Johnny’; liefde bestaat alleen als je erin gelooft, lijken beiden te denken. Johnny is zeer gelovig, maar Frankie niet (meer) en dan kan je Shakespeare neuzelen tot je een ons weegt.

Toch gaan de makers voor een romantische ontknoping en dat is een zwakte van de film: Frankie valt niet op Johnny. Nog maar eens een roos uit een aardappel gesneden en een poosje op haar deurstep gewacht, maar het mag eigenlijk niet baten. De tragiek daarvan wordt overduidelijk als hyperromanticus Johnny Frankie vraagt of hij haar naakt mag zien en zij hem toestaat om een halve minuut – en geen seconde langer – naar haar ontblote lichaam te staren. Hij kijkt vervolgens alleen naar haar gezicht en zij kijkt weg; een beetje beschaamd, een beetje als Moeder Teresa, een beetje omdat ze niets te verliezen heeft, maar niet als minnares. Een schoon moment en een krachtige scène, die de hele film samenvat en dan is een romantisch slot mosterd na de maaltijd.

Jan-Kees Verschuure

Waardering: 3

Bioscooprelease: 17 januari 1992