Frostbite – Frostbiten (2006)
Regie: Anders Banke | 98 minuten | horror, komedie | Acteurs: Petra Nielsen, Grete Havnesköld, Emma Åberg, Jonas Karlström, Måns Nathanaelson, Carl-Åke Eriksson, Mikael Göransson, Anna Lindholm, Björn Andersson, Sara Arnia, Hubertus Buchinger, Linn Bülow, Anders Carlsson, Erik Dalin, Nour El-Refai, Niklas Grönberg, Elin Gustavsson, Thomas Hedengran, Gustav Johansson, Linnea Jonsson, Patrik Karlson, Eric Lagergren, Jonas Lawes, Joar Löfberg, Per Löfberg, Ulla Lyttkens, Jens Olsson, Kristian Pehrsson, Karl Pense, Aurora Roald, Isidor Torkar, Mikael Tornving, Malin Vulcano, Kenneth Waara, Eva Westerling
Wonen in een stad waar vampiers ’s nachts de dienst uitmaken is niet zo best. Maar als dat stadje door de hoge ligging ook nog eens permanent donker is, heb je dubbel pech. Deze originele vondst is er één van verschillende die de makers van ‘Frostbite’ in petto hebben. Hetzelfde kan bijvoorbeeld met recht gezegd worden van de Zweedse Waffen SS-soldaten die tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Oekraïne in de pan gehakt worden in een vuurgevecht, waarna de overlevenden zich veilig wanen in een boshut – totdat daar om een heel andere reden de pleuris uitbreekt. De genoemde scène is de ijzersterkte opening van deze eerste Zweedse vampierfilm. Er worden door dit begin echter wel verwachtingen gewekt, die de rest van de film niet kan inlossen. Zonder de rest van ‘Frostbite’ te kort te willen doen, moet gezegd worden dat de proloog een minifilm op zichzelf is, waarvan het jammer is dat de rest van dat verhaal niet verteld wordt. Deze scènes hebben een groter potentieel dan de uiteindelijke film.
De makers hebben ervoor gekozen om horror en (zwarte) humor met elkaar te verbinden, wat een soms nogal onevenwichtige film oplevert. Hierdoor komen sommige scènes niet helemaal uit de verf. Dat is jammer, want dat er talent aan het werk is voor en achter de camera’s, is overduidelijk. Met wat meer uitwerking (zo wordt het feit dat het zo lang donker is in Lapland niet ten volle uitgebuit) en een “finishing touch” hier en daar, had ‘Frostbite’ een klassieker kunnen worden. Sommige grappig bedoelde momenten werken niet en soms is het niet helemaal helder of iets wat grappig is, ook wel zo bedoeld is. Niet helemaal waar de makers op hoopten. Dat neemt niet weg dat ‘Frostbite’ een goede en vermakelijke film is, met een paar sterke scènes op horrorgebied – en ook grappige momenten. De laatste zijn lekker cynisch, zo is er een moment met een tuinkabouter dat gezien moet worden om te geloven. Ook dieren zijn niet veilig voor de bloeddorstige vampiers. De bloedzuigers is deze film zijn niet echt bijzonder onderscheidend ten opzichte van andere films. Geen romantische helden zoals in de boeken van Anne Rice, geen aristocratische graaf met een voorkeur voor jonge, blonde vrouwen, geen afzichtelijke hordes als in ‘From Dusk till Dawn’. Misschien, gezien de leeftijd van veel vampiers, bij vlagen een beetje zoals ‘The Lost Boys’.
Carl-Åke Eriksson is karikaturaal slecht als de gemene professor, de rest van het acteerwerk is degelijk, zonder veel positieve (of negatieve) uitschieters. De acteurs krijgen over het algemeen weinig te doen en de dialogen zijn niet het sterkste punt van de film. Uiteraard is dat in een vampierfilm van ondergeschikt belang. Het belangrijkste is dat er mensen worden aangevallen, doodgebeten en dat er bloed vloeit. Wie zich daarop instelt, krijgt met ‘Frostbite’ een prima film voor zijn kiezen.
Hans Geurts