Funkytown (2011)
Regie: Daniel Roby | 136 minuten | drama, muziek | Acteurs: Patrick Huard, Justin Chatwin, Paul Doucet, Sarah Mutch, Raymond Bouchard, Geneviève Brouillette, François Létourneau, Sophie Cadieux, Romina D’Ugo, Jocelyne Zucco, Janine Theriault, Camille Pennell, Dominic Longo, Vince Benvenuto, Lina Roessler
Wie van disco houdt en films als Paul Thomas Andersons ‘Boogie Nights’ en Cameron Crowe’s ‘Almost Famous’ kan waarderen, kan aan de dvd- of bluray disc van de Canadese ‘Funkytown’ aardig wat plezier beleven. De seventies-vibe van sex, drugs, en uh… disco, komt goed over en door de fijne, heldere surround mix word je als toeschouwer midden op de dansvloer geplaatst. Het is zeker niet allemaal fun en games. Nee, enkele personages komen er bijzonder bekaaid vanaf – vanwege hun seksuele geaardheid, stommiteiten, midlife-crisis, of ongelukkig toeval (en soms allemaal tegelijk) – maar dat hoort ook wel thuis in een film die een natuurgetrouw beeld wil schetsen van de jaren zeventig. ‘Funkytown’ laat de goede tijden en de slechte tijden zien, zonder overdreven op één aspect te focussen (seks en/of drugs, bijvoorbeeld), en dat is weer goed nieuws voor de kijker.
De bekendste naam – in ieder geval voor non-Canadezen – uit de cast is waarschijnlijk Justin Chatwin, die opviel door zijn rol als zoon van Tom Cruise’s personage in ‘War of the Worlds’ en sindsdien in de serie “Lost” heeft gespeeld en in het middelmatige bovennatuurlijke drama ‘The Invisible’ die op het Amsterdam Fantastic Film Festival de tegenvallende verrassingsfilm was. Hier heeft hij een belangrijke rol als Tino, die samen met zijn vriendin Tina (geboren voor elkaar, dus) een aantrekkelijk, perfect ogend stel vormt, maar eigenlijke homoseksuele verlangens blijkt te hebben en hier gedurende de film ook steeds vaker uiting aan geeft. Niet publiekelijk natuurlijk, want zijn directe omgeving is niet bepaald gediend van zijn “soort”. Het is een moedige rol: eentje waar Chatwin echt zijn tanden in kan, of liever: had kunnen, zetten, ook vanwege de moeilijke relatie met zijn moeder. Maar veel verder dan wat innerlijke worstelingen, die vooral ook door zijn acties gecommuniceerd worden (het ene moment deelt hij het bed met zijn vriend, het andere [en publique] kiest hij voor zijn vriendin en het heteroseksuele “ideaal”). Het is niet dat hij het echt slecht doet maar zijn rol schreeuwt om meer emotie en inleving.
Wat dat betreft doet Patrick Huard het beter als de steeds verder naar de afgrond afglijdende disco/tv-ster Bastien Lavallée. En hoewel hij op plotniveau voldoet aan alle clichés, weet hij toch geloofwaardigheid aan zijn rol te geven. Ja, hij heeft een midlife-crisis en is fout bezig in de wijze waarop hij zijn vrouw (en dochter) bedriegt, maar hij blijft menselijk en tot op zeker hoogte sympathiek overkomen. Hij maakt fouten en heeft een bord voor zijn kop maar toch gunnen we hem zijn kortstondige pleziertjes en hopen we later echt dat zijn vrouw en dochter hem weer accepteren.
De film blijft lange tijd aardig gebalanceerd en waarachtig, maar kiest soms wel voor overdreven contrasten of opzichtig ironische situaties (zoals wanneer Tino een man die in zijn moeders restaurant komt eten, moet weg sturen vanwege “homo-gedrag” terwijl hij enkele dagen eerder nog bij hem in bed lag; of wanneer Bastien aan lager wal raakt en in een sitcom een wel heel vernederende rol op zich moet nemen: verkleed als hot dog, die ondergespoten wordt met mosterd).
De film is redelijk lang maar het tempo is aangenaam en de regisseur neemt goed de tijd om de verhaallijnen te ontwikkelen en ze in elkaar over te laten vloeien. Alleen aan het einde van de film – wanneer de jaren tachtig aanbreken – wordt alles een beetje snel tot een einde gebracht, en helaas niet allemaal even geloofwaardig. Een jonge vrouw wordt gedood, een man is van de coke in de heroïne terecht gekomen, een homo krijgt aids (wat anders?), een ander wordt invalide en [opnieuw] vader, en weer een ander vindt het geluk in een paradijselijke woning aan de kust. Voor een film die zo zijn tijd neemt, gaat dit allemaal wel erg snel.
Over het algemeen is ‘Funkytown’ gelukkig erg geslaagd. Wanneer het jonge stel Tino (Justin Chatwin) en Tina (Romina D’Ugo) officieel mee gaat doen aan een danswedstrijd voor een populaire tv-show, word je als kijker helemaal meegetrokken in de ‘Saturday Night Fever’-sfeer. Daarbij biedt de film een rijk palet aan personages, die allemaal zo hun eigen ontwikkeling doormaken, hoewel er hier en daar wel sprake is van enige stereotypering en gemakkelijke of ongeloofwaardige plotwendingen. Maar ook al gaat de film minder de diepte dan eerdergenoemde films van Anderson en Crowe, het brede spectrum aan verhaallijnen is welkom, de sfeer is aangenaam, en de film blijft, ondanks de lange speelduur, goed kijkbaar.
Bart Rietvink
‘Funkytown’ verschijnt op 25 januari 2012 op DVD en blu-ray.