Funny Face (1957)

Regie: Stanley Donen | 103 minuten | komedie, romantiek, musical | Acteurs: Audrey Hepburn, Fred Astaire, Kay Thompson, Michel Auclair, Robert Flemyng, Dovima, Suzy Parker, Sunny Hartnett, Jean del Val, Virginia Gibson, Sue England, Ruta Lee, Alex Gerry, Iphigenie Castiglioni    

In de jaren vijftig stonden ongeveer gelijktijdig twee actrices op die allebei koninklijke allure op het scherm brachten. De een was Grace Kelly, die later ook écht royalty werd toen ze trouwde met Prins Rainier van Monaco. De tweede was Audrey Hepburn, die haar gracieuze en adellijke verschijning wellicht te danken had aan haar Nederlandse moeder die barones was. Wellicht wordt ze ook met adel geassocieerd omdat de eerste rol waarin het grote publiek haar zag die van een prinses was (in ‘Roman Holiday’). Hoe dan ook, vanaf het moment dat Audrey op het witte doek verscheen werd ze door iedereen omarmd en niet meer losgelaten. De charmante en stijlvolle Hepburn is na al die jaren nog steeds een van de belangrijkste stijliconen ter wereld.

Na het grote succes van ‘Roman Holiday’ (1953) en ‘Sabrina’ (1954) werd Audrey gevraagd om in de musical ‘Funny Face’ te spelen. Die film, bestaande uit een verhaal dat gebaseerd was op de Broadway-musical ‘Wedding Day’ van Leonard Gershe en aangevuld met de muziek die George en Ira Gershwin dertig jaar eerder hadden geschreven voor hun Broadway-musical ‘Funny Face’, werd geregisseerd door de toen pas 34-jarige Stanley Donen (‘Singin’ in the Rain’). Als tegenspeler kreeg Audrey musicallegende Fred Astaire, die zo oud was dat hij met gemak haar vader had kunnen zijn.

Hoofdredactrice Maggie Prescott (Kay Thompson) van modemagazine Quality is niet gelukkig met de laatste editie van haar blad en gaat op zoek naar een nieuw gezicht. Ze wil daarmee zowel de trendvolgers als nieuwe, meer serieuze lezers aantrekken. Ze besluit haar nieuwe campagne te richten op kleding voor vrouwen die niet geïnteresseerd zijn in kleding. Ze stuurt haar beste fotograaf Dick Avery (Astaire) er op uit om een nieuw model te spotten. Al gauw komt hij terecht in de boekenwinkel van de op het eerste gezicht nogal saai en timide ogende Jo Stockton (Hepburn). Zij vindt dat hele modewereldje maar oppervlakkig en leest liever een filosofisch boek. Maggie wil Jo desondanks als haar nieuwe model en dus paait ze haar met een reis naar Parijs. Jo wil daar graag heen, vooral om haar idool, de bekende filosoof Professor Flostre, te ontmoeten. Ze laat zich overhalen en vliegt spoedig met Dick naar de Franse hoofdstad, waar de fotoshoot plaats zal vinden. Natuurlijk worden de twee langzaam maar zeker verliefd op elkaar. Al is daar ook nog die dekselse Flostre, die Jo toch eigenlijk ook wel erg interessant vindt.

Fred Astaire mag dan tijdens de opnamen van de film 57 jaar zijn geweest, hij danst en zingt nog als in zijn jonge jaren. Toch is het vreemd hem naast Audrey Hepburn te zien; ze zijn een ongeloofwaardig liefdeskoppel, met name vanwege het enorme leeftijdsverschil. Hepburn straalt als altijd en krijgt voor één keer de kans te laten horen dat ze wel degelijk kan zingen. Het zou bij die ene keer blijven, want voor ‘My Fair Lady’ werd haar stem gedubd door Marni Nixon. De muziek van de gebroeders Gershwin is heerlijk, als je tenminste van die typische musicalmuziek houdt. En ook de cinematografie ziet er gelikt uit; prachtige plaatjes van het Parijs van de jaren vijftig. Als visueel adviseur werd Richard Avedon ingehuurd, de fotograaf op wie Astaires personage gebaseerd was. Stijlvolle plaatjes verzekerd. De beelden blijven dan ook langer hangen dan het verhaal.

Want waarom is ‘Funny Face’ ondanks al die positieve punten, dan toch niet helemaal geslaagd? Het belangrijkste probleem zit hem in het verhaal, dat simpelweg niet boeiend genoeg is. Het verhaal en het acteerwerk blijven erg oppervlakkig en ook Astaire en Hepburn doen er weinig aan hun personages meer diepgang te geven. En ook al is diepgang in het genre musical niet het belangrijkste aspect, toch helpt het wel als het verhaal pakkend is. Vergelijk het maar met die ándere bekende musical van Donen, ‘Singin’ in the Rain’. Als je in die film de liedjes weglaat blijft er nog altijd een interessant verhaal over, over de overgang van de ‘stomme’ naar de geluidsfilm. Haal je bij ‘Funny Face’ de liedjes weg dan blijft er weinig over. Daar kunnen zelfs wereldsterren als Hepburn en Astaire niets aan doen.

Liefhebbers van musicals, Hepburn en Astaire zullen deze film zeker wel de moeite waard vinden. Al is het van beide acteurs niet hun beste werk en zijn er veel betere musicals (waaronder ‘Singin’ in the Rain’) gemaakt. Zie ‘Funny Face’ maar als een lekker gebakje; met een prachtige zoete buitenkant maar van binnen niets anders dan lege calorieën…

Patricia Smagge