Ghost (1990)

Regie: Jerry Zucker | 128 minuten | drama, thriller, romantiek | Acteurs: Patrick Swayze, Demi Moore, Tony Goldwyn, Stanley Lawrence, Christopher J. Keene, Susan Breslau, Martina Deignan, Rick Kleber, Macka Foley, Rick Aviles, Phil Leeds, John Hugh, Sam Tsoutsouvas, Sharon Breslau, Vincent Schiavelli, Angelina Estrada, Armelia McQueen, Gail Boggs, Whoopi Goldberg, Thom Curley, Stephen Root, Laura Drake, Augie Blunt, Alma Beltran, Vivian Bonnell, Derek Thompson, J. Christopher Sullivan, Charlotte Zucker, Tom Finnegan, Bruce Jarchow, Sondra Rubin, Faye Brenner, William Cort, Minnie Summers Lindsey, Mabel Lockridge, Said Faraj, Mike Jittlov

Patrick Swayze heeft de twijfelachtige eer in een lijst met meest idiote filmuitspraken met maar liefst twee quotes genoteerd te staan. Levensmiddelengigant Warburtons hield enkele jaren geleden een enquête onder 2000 Britse bioscoopgangers. Swayzes ‘Nobody puts Baby in a corner’ uit ‘Dirty Dancing’ (1987) eindigde als tweede, net achter Leonardo DiCaprio’s legendarische ‘I’m the king of the World!’ uit ‘Titanic’ (1997). Op de vierde stek duikt een dialoog tussen Swayze en Demi Moore uit ‘Ghost’ (1990) op. Wanneer zijn personage Sam eindelijk zo ver is ‘I love you’ tegen haar te zeggen, antwoordt zij met de woorden ‘Ditto’. Je zou je voor minder idioot kunnen voelen… Flauw of niet, de film ‘Ghost’ staat al jaren bij menigeen hoog op de lijst van guilty pleasures. Je geliefde die na zijn dood bij je blijft om je te beschermen en over je te waken – hoe romantisch wil je het hebben?!

Het gaat Sam Wheat (Patrick Swayze) en Molly Jensen (Demi Moore) voor de wind. Hij is een succesvolle bankier in Manhattan en zij verdient de kost als kunstenares. Het stel heeft zojuist een prachtig gerenoveerd appartement betrokken. Niets lijkt hun geluk in de weg te staan, maar dan slaat het noodlot toe. Tijdens een roofoverval wordt Sam vermoord door een verslaafde crimineel (Rick Aviles). Zijn geest is echter geenszins van plan om naar de hemel te gaan, want hij heeft nog een belangrijke taak te vervullen. Hij ontdekt namelijk dat zijn dood geen toeval is en dat zijn beste vriend en collega Carl Bruner (Tony Goldwyn) erachter zit. Die heeft belangrijke informatie nodig om drugsgeld te kunnen witwassen en hij heeft er alles voor over om daar aan te komen. Daarom loopt dus ook Molly gevaar. Sam probeert wanhopig om haar te beschermen, maar krijgt het niet voor elkaar haar te waarschuwen. Totdat er hulp uit onverwachte hoek opduikt. Oda Mae Brown (Whoopi Goldberg), een oplichtster eerste klas die toch een hart van goud blijkt te hebben, blijkt op wonderlijke wijze met hem te kunnen communiceren. Maar zie die nuchtere Molly daar maar eens van te overtuigen!

‘Ghost’ werd geregisseerd door Jerry Zucker, die voorheen vooral bekend was van komische films als ‘Airplane’ (1980) en de reeks ‘The Naked Gun’-films, waarvoor hij het scenario schreef. Zucker waagt zich nu aan een film die niet bepaald in een hokje te stoppen is. Het begint allemaal erg romantisch, met als mierzoet hoogtepunt de scène van Molly en Sam aan het pottenbakkerswiel, vergezeld door de legendarische ‘Unchained Melody’ van The Righteous Brothers. De romantiek maakt echter al snel plaats voor een misdaadaspect wanneer de roofoverval plaatsvindt waarbij Sam het leven laat. Daarna komt het drama om de hoek kijken; Molly die haar verlies moet zien te verwerken en Sam die wanhopig probeert contact met haar te maken. Zodra Whoopi Goldberg haar intrede doet, wordt er een flinke dosis humor toegevoegd aan deze bizarre mix van genres en stijlen. Het contact dat ze met Sam weet te leggen riekt dan weer sterk naar een paranormale thriller. En als klap op de vuurpijl wordt een en ander afgesloten met een plichtmatige actiescène waarin alles toch nog op z’n pootjes terechtkomt. En dan hebben we de erbarmelijke special effects nog buiten beschouwing gelaten. Scenarioschrijver Bruce Joel Rubin heeft zich uitgeleefd en alles wat hij maar kon bedenken in het verhaal gestopt. Daardoor is de balans regelmatig zoek. Het is simpelweg teveel van het goede. Onbegrijpelijk dat Rubin voor dit allegaartje een Oscar in ontvangst mocht nemen.

Daar komt nog bij dat ‘Ghost’ met Demi Moore en Patrick Swayze nu niet bepaald de sterkste acteurs heeft om dit topzware projectiel te dragen (ter vergelijking: onder anderen Nicole Kidman en Tom Hanks waren in de race voor de hoofdrollen…) Moore valt vooral op vanwege haar jongensachtige koppie en tomboy-kleding. Haar personage is oppervlakkig en behoorlijk dom. Swayze is een zeer middelmatig acteur die in de jaren tachtig beroemdheid vergaarde vanwege zijn sexappeal. In ‘Ghost’ overtuigt hij nergens en komt hij bij vlagen hulpeloos over. De film begint pas écht te leven zodra de immer flamboyante Whoopi Goldberg haar intrede doet. Hoewel ze behoorlijk over the top gaat, brengt ze met haar humor een welkome afleiding van het slepende melodrama dat rond Moore en Swayze hangt. Goldberg sleepte voor deze bijrol niet voor niets haar enige Oscar in de wacht (eerder was ze al eens genomineerd voor haar werk in ‘The Color Purple’ uit 1985). De bijrollen zijn sowieso goed ingevuld, want ook Tony Goldwyn laat zich van zijn beste kant zien als de gluiperige Carl Bruner. Hij weet deze wolf in schaapkleren toch een zweem van sympathie mee te geven. Opmerkelijk is ook de kleine rol van Vincent Schiavelli als de mysterieuze geest die ronddoolt in het metrostelsel. In de weinige screentime die hij krijgt weet deze karakteracteur pur sang toch een onvergetelijke indruk te maken.

‘Ghost’ was genomineerd voor vijf Oscars en won er twee. De muziek, van Maurice Jarre, had ook best een beeldje verdiend. Verder is deze film vooral een overgewaardeerd werkje boordevol clichés. ‘Ghost’ neemt teveel hooi op zijn vork zijn, wil de grenzen van de genres overschrijden maar gaat hiermee meermalen over de schreef. Als Zucker en Rubin zich beperkt hadden tot een paranormale romantische thriller, was de film waarschijnlijk veel sterker geweest. Nu wordt ‘Ghost’ gepresenteerd als een tearjerker, waar in feite nauwelijks tranen aan te pas komen. Daarvoor is de focus namelijk niet scherp genoeg en worden er teveel zijwegen ingeslagen. Bovendien kan de film niet bogen op een sterk acteurskoppel in de hoofdrollen. Gelukkig maar dat overige castleden de film van een totale afgang weten te redden. Voor wie deze film destijds met zijn geliefde in de bioscoop heeft gezien zal ‘Ghost’ ongetwijfeld altijd een guilty pleasure blijven. Wie verder kijkt dan die sentimenten zal zien dat deze prent eigenlijk flink tegenvalt.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 12 oktober 1990