Grace of Monaco (2014)

Regie: Olivier Dahan | 103 minuten | biografie, drama | Acteurs: Nicole Kidman, Milo Ventimiglia, Parker Posey, Tim Roth, Paz Vega, Frank Langella, Derek Jacobi, Geraldine Somerville, Roger Ashton-Griffiths, Nicholas Farrell, Robert Lindsay, Olivier Rabourdin, Jeanne Balibar, Yves Jacques, André Penvern, Pascaline Crêvecoeur

Het leven van een prinses is helemaal geen sprookje. Vrienden moeten voor je buigen, er zijn lastige paleiscodes en loop vooral keurig, rechtop en in de juiste cadans. Alleen dan kun je je staande houden in een slangenkuil vol intriges en wil die charmante prins wel eens naar je luisteren. Brrr verschrikkelijk. Je kunt beter Hollywoodster zijn.

‘Grace of Monaco’ neemt afstand van het sprookjesleven dat actrice en prinses Grace Kelly (Nicole Kidman) vaak wordt toegeschreven. Het richt zich niet op haar Hollywood-successen of het paradijselijke leven in het Prinsdom Monaco, maar op de worsteling met haar nieuwe identiteit, land en echtgenoot prins Reinier (Tim Roth). Want nu ze prinses is en de staande ovatie is verdwenen, moet ze zich schikken naar ‘de rol van haar leven’, waar ze nooit meer uit kan uitstappen.

Dat probeert ze wel, want als Alfred Hitchcock haar probeert over te halen om mee spelen in zijn nieuwe productie ‘Marnie’, beginnen haar matte ogen spontaan te glinsteren. Maar niet iedereen in Monaco is blij met haar voornemen en als het uitlekt, wordt het onderdeel van een koninklijk machtsspel.

Het valt regisseur Oliver Dahan (‘La vie en rose’) te prijzen dat hij van een sprookjesleven geen standaard sprookje maakt, al wordt het waarheidsgehalte van het scenario wel betwist (de film kiest voor de veilige omschrijving ‘fictief verhaal gebaseerd op echte feiten’). Helaas heeft hij wel een onophoudelijke reeks clichéscènes nodig het sprookje te laten barsten, alsof hij bang is dat mensen zijn boodschap anders niet begrijpen.

Het lijkt nog het meest op een invuloefening ‘aspecten waarin Grace ongelukkig is’. Verlangen naar huis? Ze belt haar ouders. Beperkte vrijheden? Ze spreekt een hoge pief tegen en krijgt ruzie met Reinier. Paleiscodes? Frummel even iets met buigen in het script. Subtiel is het nooit en de film zoekt zijn heil voortdurend in misplaatste overdrijving.

Dat ligt ook aan Nicole Kidman, die op een irritante manier aan overacting doet. Haar zuchtjes zijn te luid, haar frustratie overdreven, haar verdriet veel te dramatisch. Als je Kidman zo ziet acteren, doet het je vooral verlangen naar de echte Grace Kelly.

Overigens doet Tim Roth qua missers niet voor Kidman onder. Zijn prins Reinier krijgt van hem maar één gezichtsuitdrukking toebedeeld. Ook wisselt hij zijn Franse en Engelse accent irritant met elkaar af. Zijn slappe spel steekt sterkt af tegen dat van Frank Langella, die in zijn bijrol als pater wel overtuigt.

Halverwege verandert de film plots in een warrige politieke thriller, want het Franse leger staat op het punt om Monaco binnen te vallen. Daardoor krijgt het verhaal wel (eindelijk) wat vaart, maar worden losse verhaallijnen ook afgeraffeld. Nooit wordt het een coherente boeiende kijkervaring.

Misschien dat een volgende film maar gewoon het sprookje van Grace Kelly moet vertellen. Want haar geschiedenis, nu aan het begin van de film in slechts vijf minuten prachtig verbeeld en verweven met echte beelden, is het hoogtepunt van de film.

Bart Boersma

Waardering: 2

Bioscooprelease: 5 juni 2014
DVD- en blu-ray-release: 8 oktober 2014