Halo: Nightfall (2014)

Regie: Sergio Mimica-Gezzan | 98 minuten | actie, avontuur, science fiction, thriller | Acteurs: Steven Waddington, Siennah Buck, Mike Colter, Christian Contreras, Alexander Bhat, Luke Neal, Jonathan Harden, Sarah Armstrong, Katherine Fitzpatrick, Shaun Blaney, Eleanor Williams, Christina Chong, Enda Oates, Jennie Gruner, Rob Pavey, Dermott Hickson, Eric Kofi-Abrefa, Alexis Rodney, Roman Beguns, Chris Patrick-Simpson, Taylor Topal

Een film gebaseerd op een van de grootste game-franchises ooit, geproduceerd door het bedrijf van Ridley Scott? Hoe hooggespannen ze precies zijn, valt over te discussiëren, maar dat de verwachtingen noemenswaardig zijn, mag toch wel aangenomen worden. Hoewel ‘Halo: Nightfall’ eigenlijk geen film is – het is een serie van vier afleveringen die aan elkaar geplakt zijn – is er aardig wat geld in dit project gestoken (een slordige 70 miljoen dollar). Is hiervan wat van terug te zien in de vorm van een topscript, acteurs, en productiewaarden? Niet bijster veel. De film is zeker geen wanproduct en is best vermakelijk – of zelfs spannend –  op zijn tijd, maar woorden als ‘origineel’, ‘oogstrelend’ of ‘meeslepend’ kunnen helaas niet gebruikt worden om ‘Halo: Nightfall’ te beschrijven.

Je hoeft weinig (voor)kennis te hebben van het Halo-universum om de film te kunnen volgen en wat je wél moet weten wordt in een korte inleidende tekst uitgelegd. Er is een wankel vredesverdrag tussen mensen en een ras van aliens genaamd The Covenant, en een speciale eenheid – de ONI (Office of Naval Intelligence) – moet erop toezien dat iedereen zich aan de regels houdt. Wanneer er door een alien, een zogenaamde Elite Zealot, een dodelijk virus wordt losgelaten op de planeet Sedra, dat alleen wezens met menselijk DNA treft, is het tijd om op onderzoek uit te gaan en ervoor te zorgen dat de productie van dit virus wordt tegengegaan. Het mondt uit in een levensgevaarlijke missie waarbij ONI-bevelhebber James Locke (Mike Colter) de handen ineen zal moeten slaan met de wat vijandig ingestelde, maar door de wol geverfde Sedraanse kolonel Randall Aiken (Steven Waddington). Hun beide teams zullen goed moeten samenwerken om de missie tot een goed einde te kunnen brengen. En dit blijkt een behoorlijke uitdaging.

Afgezien van een paar eerstepersoonsshots ‘vanuit’ de helmen van de soldaten, bekend uitziende vuurwapens, en verwijzingen naar bepaalde volken, is er weinig waaraan je deze film herkent als een Halo-productie. De Halo-ring zelf speelt weliswaar een grote rol wat betreft de locatie van de film, maar er wordt weinig uitgelegd over de achtergrond hiervan. Niet dat dit per se een probleem is; het maakt de film tenminste (potentieel) toegankelijk voor een breed publiek. Toch zorgt dit er tegelijkertijd voor dat de film weinig onderscheidend is. Als vervolgens het verhaal niet bijster origineel is, de personages nauwelijks uitgewerkt worden, en het acteerwerk slechts bij vlagen geïnspireerd is, is er niet enorm veel dat de kijker zal bijblijven van deze film.

Toch heeft ‘Halo: Nightfall’ zeker zo zijn sterke punten en vermakelijke scènes. Er is niet veel – qua concept – dat we nog niet eerder hebben gezien, maar sommige dingen werken gewoon goed. Zoals de onbekende, dierlijke en dodelijke vijand die de soldaten tegenkomen. Praktisch de enige manier om tegenover deze vijand te overleven is om een confrontatie uit de weg te gaan, en de enige mogelijkheid hiertoe is om afstand te doen van hun technologische apparaten. Dit is goed bedacht, omdat, enerzijds, nu iedereen back to basics gaat en het neerkomt op puur overleven met je instincten, en omdat anderzijds niet alleen de wapens technologisch van aard zijn, maar bijvoorbeeld ook de zuurstofcassettes, die af en toe wel écht gebruikt moeten worden. Waardoor het soms niet anders kan dan dat het gevaar aangetrokken wordt. Het is dus zaak om hier dus slim mee om te gaan. En natuurlijk zijn er dommeriken die vinden dat ze hun wapen moeten inschakelen.

Het tweede interessante, spanning verhogende element in de film is dat de soldaten al snel zeker weten dat de meesten van hen zullen sterven, maar dat ze wel zullen moeten samen werken, omdat anders niemand het er levend vanaf zal brengen. Een interessant psychologisch en sociologisch gegeven. Je bent voor een deel van elkaar afhankelijk maar tegelijkertijd kun je elkaar ook niet helemaal vertrouwen. Dus wat doe je? Sluit je kwetsbare ‘vriendschappen’ om toch met dat groepje de eindstreep te kunnen halen, of kies je alleen voor jezelf?

Deze twee elementen maken van ‘Halo: Nightfall’ een soort kruising tussen ‘The Hunger Games’ (of ‘Battle Royale’) en ‘Pitch Black’, wat op zichzelf best een aanbeveling zou zijn, ware het niet dat de uitwerking wat te wensen overlaat. Zo is de groepsdynamiek of mogelijk psychologische diepgang weinig interessant. Van tevoren is al duidelijk wie zich gaat misdragen, welke botsende karakters toch respect voor elkaar krijgen, en welk personage, dat in het begin onderschat werd, juist onmisbaar blijkt te zijn. De personages worden ook niet bepaald uitgediept. Daarbij krijgt het meest interessante figuur, de mysterieuze kolonel, bijna de minste aandacht van iedereen. De scènes die hij krijgt toebedeeld zouden groots en emotioneel moeten aanvoelen, maar omdat er nauwelijks een band met hem is opgebouwd, is dit niet het geval. Zeer waarschijnlijk moet Locke, naar wie de meeste aandacht uitgaat, de hoofdrol gaan vertolken in de volgende Halo game(s), maar er zitten weinig interessante nuances of conflicten in zijn personage.

Ook een tegenvaller is de vorm van de film. Het grootste gedeelte van de speelduur wordt in een donkere, wat saaie rotsachtige omgeving rondgelopen. Lopen, lopen, wat ruziën, even rusten, en weer verder lopen. Gaandeweg zitten er gelukkig best wat spannende scènes in de film, maar er had wel wat meer variatie kunnen zitten in het niet onverdienstelijke, maar uiteindelijk toch teleurstellende ‘Halo: Nightfall’.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

DVD- en blu-ray-release: 24 maart 2015