Hancock (2008)

Regie: Peter Berg | 92 minuten | actie, drama, komedie, fantasie | Acteurs: Will Smith, Jason Bateman, Charlize Theron, Daeg Faerch, Lauren Hill, Valerie Azlynn, David Mattey, Darrell Foster, Kate Clarke, Lily Mariye, Alexandra Nowak, Trieu Tran, Shea Curry, Rio Ahn, Adam Del Rio, Jae Head, Kyla Dang, Stephen Bishop, Ron Fassler, Gregg Daniel, Sumalee Montano, Liz Wicker, Mark Simich, Atticus Shaffer, Ryan Radis, Nick Wall, Allan Havey, Carson Aune, Adam Van Conant, Brian D. Phelan, Algerita Wynn Lewis, Steve DeCastro, Chris Mitchell, Jameson Dixon Jr., Rick Mali

Wonderlijk toch hoe je met 150 miljoen dollar, een veelbelovende regisseur en een handvol capabele acteurs een leuk idee geen gestalte kan geven. Regisseur Peter Berg en zijn cast kunnen van ‘Hancock’ niet de verfrissende en originele variatie op het superheldengenre maken die was beloofd. ‘Hancock’ verzandt in een vergaarbak van special effects die juist zo typisch zijn voor superheldenfilms. En dat is zonde.

De premisse is interessant: John Hancock (Will Smith) is een superheld in een soort midlifecrisis. Hij drinkt excessief, is lui, grofgebekt, onsympathiek, depressief en richt een enorme ravage aan als hij weer eens een heldendaad verricht. Een soort Robert Downey Jr. in zijn slechte jaren, maar dan oersterk en met de mogelijkheid om te vliegen. Deze karaktertrekjes zorgen ervoor dat Hancock voornamelijk gehaat wordt in zijn stad.

Op weer een typische slechte dag in Hancocks leven redt hij PR-agent Ray Embrey (Jason Bateman, hét lichtpuntje in ‘Hancock’) op het nippertje van een aanstormende trein. Ray, dankbaar als hij is, neemt Hancock mee naar huis en stelt voor zijn agent te worden om zijn populariteit op te krikken. Rays vrouw Mary (Charlize Theron) ziet de superheld liever gaan dan komen, later leren we waarom.

Best leuk, zo’n superheld die zwelgt in zelfmedelijden. Een emotioneel afgesloten superheld die gewoon vrienden wil hebben, net als iedereen. Het begin is guitig, afgeladen met geslaagde en minder geslaagde grappen. Halverwege gaat het mis. Na een grote twist staan de verhoudingen opeens helemaal anders en ontspoort Hancock. Het dramatische randje krijgt een hele vreemde wending. Geheimen ontvouwen zich in rap tempo, de finale is even belachelijk als onlogisch, en de moraal wordt de kijker als een natte forel in het gezicht gesmakt.

Minstens zo stuitend als het ontsporende verhaal is Berg zijn cameravoering. Hij kiest voor een shaky-cam (denk aan ‘The Bourne Identity’) met extreem veel close-ups tijdens de dialogen. Niet alleen irritant en onoverzichtelijk, maar vooral overbodig in dit genre.

Het script van ‘Hancock’ schijnt tien jaar in de steigers te hebben gestaan. De eerste versie werd vorig jaar in het geniep aan een zaaltje vertoont. De reacties waren rampzalig waardoor ‘Hancock’ weer terug naar de montagekamer ging. Naar verluidt is onder andere een scène waarin Hancock met een ‘superheldenorgasme’ een dame van het dak van zijn woning spuit geschrapt. Misschien moeten we daarom blij zijn met dit resultaat, al kan je je afvragen hoe de eerste versie er dan uit zag.

Caspar Kraaijpoel

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 9 juli 2008