Hannah and Her Sisters (1986)

Regie: Woody Allen | 103 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Barbara Hershey, Carrie Fisher, Michael Caine, Mia Farrow, Dianne Wiest, Maureen O’Sullivan, Lloyd Nolan, Max von Sydow, Woody Allen, Lewis Black, Julia Louis-Dreyfus, Christian Clemenson, Julie Kavner, J.T. Walsh, John Turturro    

Terwijl cameraman Carlo Di Palma de stukjes van New York laat zien die Allen heeft overgeslagen in eerdere films, discussiëren en debatteren verschillende stellen over de liefde, narratief bijeengehouden door Hannah, haar man Elliot en haar twee zussen Lee en Holly. Ingedeeld in hoofdstukken, en met fijne verwijzingen naar Ingmar Bergman. Geleend van diens acteerstal steelt Max Von Sydow de show als de man van Lee; een stijve intellectueel met een grootse kunstkennis, maar gebrekkig in emotionele diepte waar Lee zo naar verlangt.

Het beschrijven van de verschillende verhaallijnen zou te veel plaats innemen en is bovendien onnodig; Allens films laten zich het best kijken wanneer er weinig tot niets bekend is over de plot. Zelf acteert hij ook, zij het in een komische bijrol, als de hypochondrische Mickey, maar de andere acteurs krijgen meer ruimte en dit is sympathiek van Allen. Zelf de mindere acteur laat hij het speelveld open voor improvisaties en ingevingen; afwijkend van het script dat hij zelf heeft geschreven. Het is hierom dat al jaren achtereen acteurs en actrices Oscars winnen voor films van hem, zo ook in ‘Hannah and Her Sisters’, waar het prijs was voor Michael Caine en Dianne Wiest. Ook Allens script viel in de prijzen, maar het is vooral de uitmuntende regie die je tot in de puntjes voelt. Als oud-meester in de komedie, weet de regisseur ook de juiste dramatische snaar te raken, met intens existentialistische vraagstukken die hij bij zijn Scandinavische collega’s heeft afgekeken – niet erg, want van naschilderen is geen sprake.

Ultiem, maar vooral intens hoogtepunt van de film is de scène waarin Elliot (Michael Caine) zijn zondige liefde voor Lee, de zus van zijn vrouw, laat blijken door voor haar een dichtbundel te kopen en te verwijzen naar een vroeg en experimenteel werk van de Amerikaanse dichter E.E. Cummings. De voelbare spanning wanneer Lee het gedicht leest – en de film deze in voice-over brengt – is in zijn laatste regels nauwelijks geëvenaard:

(i do not know what it is about you that closes and opens; 

only something in me understands  

the voice of your eyes is deeper than all roses)  

nobody,not even the rain,has such small hands   

Luuk Imhann