Happily N’Ever After 2 – Happily N’Ever After: Sneeuwwitje bijt weer in de @ppel (2009)
Regie: Steven E. Gordon, Boyd Kirkland | 75 minuten | animatie, avontuur, familie | Originele stemmencast: G.K. Bowes, Kelly Brewer, Doug Erholtz, Jennie Fahn, David Lodge, Helen Niedwick, Cindy Robinson, Jim Sullivan, Kirk Thornton
Aardige animatiefilm met een satirische knipoog naar de traditionele vertelwijze van bekende sprookjes. Tijdens het opgroeien naar volwassenheid leren kinderen dat sprookjes niet bestaan. Maar tot die tijd worden kinderen vaak overspoeld met allerlei uiteenlopende sprookjes over prinsesjes en kinderen in spannende en gevaarlijke situaties. Sprookjes zijn ontstaan uit oude volksvertellingen, die absoluut niet enkel voor kinderen bedoeld waren, integendeel. Maar tegenwoordig zijn sprookjes vooral voor kleine kinderen en dromen hele generaties meisjes ervan om een sprookjesprinsesje te zijn als Sneeuwwitje.
Sprookjes worden kinderen van jongs af aan voorgelezen en er worden miljoenen dvd’s over de hele wereld verkocht met sprookjesverhalen over Assepoester, De Gelaarsde Kat, Hans en Grietje en nog veel meer. En hoewel sprookjes op zich wellicht niet bestaan, is het de centrale boodschap die in elk sprookje verstopt zit, die de kern vormt. Elk verhaal heeft zijn moraal, meestal de boodschap om je goed te gedragen, dat ware schoonheid van binnen zit of dat het loont om eerlijk en oprecht te zijn. De soms vreselijke gebeurtenissen in sprookjes (de heks die in de oven wordt geduwd in “Hans en Grietje”, de prinses die honderd jaar slaapt in “Doornroosje”, de geitjes die worden opgegeten door de wolf in “De wolf en de zeven geitjes”) en de manier waarop de slechteriken meestal hun verdiende loon krijgen, zijn meteen (harde) lessen over gevaar en dat het beter is om het juiste te doen.
Dit is een les die Sneeuwwitje in ‘Happily N’Ever After 2’ ook meekrijgt van haar moeder, koningin Grace en haar vader, koning Cole (King Cole in het Engels). Het is alleen jammer dat de prinses na de dood van haar moeder het verkeerde pad opgaat en een verwend en egoïstisch meisje wordt. Als haar vader zich genoodzaakt ziet om te hertrouwen om Sneeuwwitje beter op te voeden, ziet Vrouw Vals (Lady Vain in het Engels) haar kans schoon. Het verhaal wordt ingeleid en omlijst door de capriolen van het duo Mambo en Munk (waarbij enige gelijkenis met Puumba en Timon uit ‘The Lion King’ opvalt), die werken voor de tovenaar die alle sprookjes goed laat aflopen.
Jammer genoeg is de stemmencast uit het vorige deel volledig vervangen. De grote komiek George Carlin, die de tovenaar speelde, is tussen de twee delen overleden en het zal ongetwijfeld met de teleurstellende box office van deel 1 te maken hebben, dat het beschikbare budget voor dit vervolg naar beneden is bijgesteld. Het heeft tot gevolg dat er verder geen bekende namen aan deze productie verbonden zijn. Het gebrek aan financiële middelen is ook wel te merken aan de kwaliteit van de animatie. Die is gemiddeld te noemen, maar zeker niet bijzonder goed of gedetailleerd uitgewerkt. Dit valt vooral op bij de gezichtsuitdrukkingen en de niet altijd gelijk met de dialogen lopende mondbewegingen van de karakters. Aan de manier waarop bijvoorbeeld de kostuums en achtergronden zijn weergegeven, is goed te merken dat er geen ruimte was om hier veel aandacht aan te besteden. En waarom ziet de koning er niet ouder uit, als er een sprongetje in de tijd wordt gemaakt na de dood van zijn geliefde vrouw?
De verwijzingen en overlap met andere sprookjes zijn legio: uit het vorige deel (dat over Assepoester ging) keert Repelsteeltje terug en in deze film duiken Roodkapje en Goudlokje op als vriendinnen van Sneeuwwitje, maar de satire blijft bij speldenprikken en bijt nergens lekker door. De vaak zoete en wat sentimentele inslag van Disney animatiefilms wordt op de hak genomen, maar niet zo pijnlijk doeltreffend als in Shrek bijvoorbeeld. Het is op zich een vondst om van Sneeuwwitje een soort Paris Hilton te maken, een feestend en met haar vriendinnen rondhangende “socialite”, maar het is toch te hopen dat de doelgroep van deze tekenfilm nog te jong is om in clubs uit te gaan. De grappen zijn desondanks wel leuk, vooral voor een jong publiek, en dat zorgt ervoor dat ‘Happily N’Ever after 2′ wat dat betreft niet gaat vervelen.
De regisseurs Steven Gordon en Boyd Kirkland hebben hiervoor jarenlange ervaring opgebouwd bij andere, concurrerende animatiestudio’s en kennen hierdoor het klappen van de zweep. De verhaalopbouw is goed doortimmerd en van een duidelijke moraal voorzien. Wellicht iets te duidelijk zelfs, want de lading ligt er flink dik bovenop. Zo kabbelt ‘Happily N’Ever After 2’ door, leuk om naar te kijken als tijdverdrijf, maar echt beklijven doet de film niet.
Hans Geurts