Happy Feet 2 (2011)

Regie: George Miller | 99 minuten | animatie, komedie, familie | Originele stemmencast: Elijah Wood, Pink, Elizabeth Daily, Sofía Vergara, Robin Williams, Matt Damon, Brad Pitt, Hank Azaria, Magda Szubanski, Johnny Yong Bosch

De populariteit van pinguïns blijft ongekend groot. Na de documentaire ‘March of the Penguins’ en de animatiefilm ‘Madagascar’ (beide uit 2005) volgde de swingende musical ‘Happy Feet’ (2006) en ook het Jim Carrey-vehikel ‘Mr. Popper’s Penguins’ (2011) borduurde voort op het beproefde concept. Succesvolle formules moeten worden uitgemolken en dus is er nu ‘Happy Feet 2′ (2011). Muziek en dans is nog steeds alom tegenwoordig, maar waar het eerste deel nog een rechtlijnig verhaal had, haalt ‘Happy Feet 2′ tal van verhaallijnen aan zonder ze allemaal op een bevredigende manier uit te werken. De schitterende animaties en enkele interessante nieuwe personages houden de film lange tijd overeind, maar omdat de lat voor animatiefilms tegenwoordig nu eenmaal torenhoog ligt, kun je niet anders concluderen dan dat ‘Happy Feet 2′ teleurstelt.

Het centrale figuurtje in de eerste film, Mumble (stem van Elijah Wood) , keert in deel twee terug. Hij probeert zijn zoontje Erik (Ava Acres) aan het dansen te krijgen (want alle pinguïns blijken te kunnen zingen dan wel dansen, zien we in de grootse openingsscène), maar Erik heeft niets met zingen of dansen. Dat hij anders is dan de andere pinguïns (waar hebben we dat eerder gezien?) maakt zijn leven in de groep er niet makkelijker op en wanneer hij het niet meer ziet zitten loopt hij met twee andere rebelse pinguïns weg. Dan ontmoet hij Sven (Hank Azaria), een pinguïn die kan vliegen, die hem mateloos fascineert. Mumble laat het er ondertussen niet bij zitten en probeert zijn zoon op te sporen. Wanneer hij terugkeert naar de kolonie, blijkt de natuur te hebben huisgehouden. Een enorme ijsberg is losgeraakt en heeft de pinguïns ingesloten. Als er niet gauw iets verzonnen wordt, zullen de dieren sterven van de honger. Het is aan Mumble om de kolonie te redden.

George Miller, samen met Doug Mitchell eerder verantwoordelijk voor de eerste ‘Happy Feet’, regisseerde ook deze tweede film. Vrijwel alle bekende figuurtjes keren weer terug, zoals Gloria (na het overlijden van Brittany Murphy in 2009 nu ingesproken door zangeres P!nk), Ramon (Robin Williams) en de Adelie Amigos. Daarnaast wordt een aantal nieuwe personages geïntroduceerd, van wie Will en Bill de interessantste zijn (en niet alleen omdat hun stemmen worden ingesproken door Matt Damon en Brad Pitt). Will en Bill zijn plankton (‘krill’) die hun geheel eigen avonturen beleven. Als plankton vormen ze de laagste klasse in de voedselketen; ze zijn gedoemd om in groten getale opgegeten te worden. Will en Bill willen het daar niet bij laten zitten en zijn vastberaden hun noodlot te ontlopen. De avonturen van deze minuscule diertjes vormen een verhaal op zich (vergelijk het met de wanhopige eekhoorn Scrat in de ‘Ice Age’-reeks). Will en Bill boffen dat hun verhaal nog uitgewerkt wordt, want heel wat andere verhaallijntjes blijven in het luchtledige hangen. Je zou kunnen zeggen dat ‘Happy Feet 2′ te veel hooi op zijn vork neemt door te veel thema’s aan te halen.

Waar het verhaal helaas wordt afgeraffeld, is wél veel aandacht besteed aan de animaties. De pinguïns zijn enorm aaibaar, maar ook aan minder schattige dieren als zeeleeuwen is veel zorg besteed. De kleurrijke onderwaterwereld biedt natuurlijk volop mogelijkheden voor de art department en die zijn dan ook ten volle benut. Ook de motion capture techniek werd toegepast, net als in de eerste film. Als je ziet hoeveel tijd, geld, energie en zorg besteed is aan de animaties, is het jammer om te moeten constateren dat dit ten koste van het verhaal is gegaan. Dat ‘Happy Feet 2′ in verhaaltechnisch opzicht een allegaartje is, zal vooral de meekijkende volwassenen op een gegeven moment storen. De jeugdige doelgroep ziet vooral vrolijke, pluizige figuurtjes die dansen en zingen op herkenbare muziek (de soundtrack is namelijk wel erg ongeïnspireerd), zij hebben geen boodschap aan een halfbakken uitgewerkte kerngedachte over de opwarming van de aarde, die ergens diep in de film verstopt zit. Dat maakt dit tweede deel uit de reeks toch vooral kijkbaar voor de allerjongsten.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 23 november 2011
DVD- en blu-ray-release: 4 april 2012