Happy Feet (2006)

Regie: George Miller | 87 minuten | animatie, komedie, avontuur, familie, musical | Acteurs: Robin Williams, Hugh Jackman, Elijah Wood, Nicole Kidman, Brittany Murphy, Hugo Weaving, Johnny A. Sanchez, Carlos Alazraqui, Lombardo Boyar, Jeff Garcia, Steve Irwin, Anthony LaPaglia, Miriam Margolyes, Magda Szubanski, Elizabeth Daily, Alyssa Shafer, Michael Cornacchia, David Michie   

Dé kerstfilm van 2006. ‘Happy Feet’ pretendeert het misschien niet te zijn, maar bevat zonder twijfel alle ingrediënten die ervoor nodig zijn. Een familiefilm pur sang, met humor, romantiek, verbluffende animaties en vooral muziek. Heel veel muziek. Want het leven van de pinguïns uit ‘Happy Feet’ draait in feite maar om één ding: het perfecte lied zo mooi mogelijk kunnen zingen, om gelukkig te worden met een pinguïn van het andere geslacht. ‘Happy Feet’ kan met recht de eerste échte animatiemusical worden genoemd.

Animatiemusical, omdat in rap tempo klassiekers van Queen, Diana Ross, en andere wereldsterren door de pinguïns worden vertolkt. Gospelachtige koren, dubbelstemmen en romantische duetten, niets is teveel voor de dieren op Antarctica. Des te groter is ook de verbazing en schok wanneer Mumble uit zijn ei kruipt. Hij is de eerste zoon van de twee grootste zangers van de pinguïnbevolking, maar bakt er werkelijk helemaal niets van. Toch is het enige talent dat Mumble heeft meegekregen absoluut een showelement: tapdansen. Met zijn kleine voetjes ratelt hij over het koude ijs, tot ergernis van de oude leiders.

Op esthetisch vlak is ‘Happy Feet’ een animatiefilm geworden die dezelfde soort cameravoering kent als een speelfilm. Met zeer veel oog voor details toont regisseur George Miller fabelachtige ijslandschappen die ‘Happy Feet’ het karakter geven van een natuurdocumentaire. Sterker nog, de scènes waarin Mumble achterna wordt gezeten door een moordlustige zeehond (die er dit keer ook écht eng uitziet), kunnen wat betreft snelheid en montage vergeleken worden met de grootste actiefilms. Niet gek misschien, aangezien Miller onder meer verantwoordelijk was voor de Mad Max films. Toch ontstijgt ‘Happy Feet’ met deze actie de achtervolgingen met haaien in ‘Shark Tale’ en met krokodillen in ‘The Wild’ zonder meer.

Na de confrontatie met de zeehond komt Mumble terecht bij een ander pinguïnvolk dat direct onder de indruk is van zijn kunsten. De kleine pinguïns Ramón, Lombardo, Nestor, Raul en Rinaldo zorgen voor een latinotouch met bijbehorende arrogantie, zelfspot, flirtgedrag en mambomuziek. Met een Spaanse versie van Sinatra’s ‘My Way’ proberen zij Mumble’s grote liefde, de knappe en getalenteerde Gloria, om te krijgen. Maar het tapdansen van Mumble zorgt er wederom voor dat hij in de problemen komt: de oude pinguïns zijn van mening dat het grote visgebrek een gevolg is van zijn vreemde kunsten en verbannen hem. Mumble besluit met zijn vriendjes op zoek te gaan naar de ware oorzaak van het voedselprobleem: de aliens waar de goeroe Lovelace, een heerlijke performance van Robin Williams, hem over heeft verteld.

Door middel van zijn tapdanskunsten maakt Mumble uiteindelijk contact met deze aliens, die misschien wel voor de eerste keer in een animatiefilm een realistisch uiterlijk hebben. De mens is namelijk de alien in ‘Happy Feet’, en de tekenfilmachtige poppetjes uit ‘Finding Nemo’ hebben plaats gemaakt voor échte mensen. Mooier, realistischer, grappiger en origineler dan alle animatiefilms tot nu toe. Voeg daar veel muziek en zang aan toe en het gerecht is compleet. Geen film die deze winter ‘Happy Feet’ zal verslaan. En dat heeft niets te maken met het feit dat er geen Disneyfilm wordt uitgebracht: ‘Happy Feet’ doet alles op eigen kracht.

Julien van Alphen

Waardering: 5

Bioscooprelease: 6 december 2006