Happy Happy – Sykt lykkelig (2010)

Regie: Anne Sewitsky | 88 minuten | komedie, drama | Acteurs: Agnes Kittelsen, Henrik Rafaelsen, Joachim Rafaelsen, Maibritt Saerens, Oskar Hernæs Brandsø, Ram Shihab Ebedy, Heine Totland, Hans Martin Austestad, Nils Christian Fossdal, Mattis Myrland, Håkon Rasmussen

Een film met ‘Happy’ in de titel? Reken dan maar op ellende.  Van ‘Happiness’ (pedofiel bespringt vriendje van zoon) ‘Terribly Happy’ (grimmige misdaden in grimmig Deens stadje) ‘The Pursuit of Happyness’ (semi-zwerver zoekt baan, geluk en heel veel geld) tot ‘The Happy Housewife’ (Carice van Houten in verschillende stadia van depressie): het is allemaal kommer en kwel. Zelfs een komedie als ‘Happy-Go-Lucky’ zorgde bij menig filmliefhebber voor rode vlekken en  een milde vorm van vrouwenhaat.
Wat kun je dan verwachten van een film met tweemaal Happy in de titel?

Gelukkig geen ellende in het kwadraat. ‘Happy Happy’ draait om Kaia, een jonge vrouw vol optimisme, ondanks een matig huwelijk en een leven vol sleur. Dat optimisme houdt stand totdat ze op een dag de nieuwe buren ontmoet. Geconfronteerd met het ogenschijnlijke geluk van die buren, die in een koor zingen en een Ethiopisch kind opvoeden, gaat de twijfel knagen. Ontbreekt er niet iets aan Kaia’s leven en waar kan ze dat dan vinden?

Deze Noorse tragikomedie moet het hebben van goede acteerprestaties en een sterk script. Dat laatste zorgt voor onverwachte wendingen, vileine humor en geloofwaardige karakters.  Bovendien is het een eerlijk script, dat personages en publiek niet spaart.  Een blank en een zwart jongetje die meester en slaafje spelen? Misschien niet politiek correct of prettig om te zien, maar gezien het verloop van het verhaal wel geloofwaardig.

Sterkste troef is het acteerwerk, vooral van Agnes Kittelsen. Kaia’s eeuwige lach, die bij een minder getalenteerd actrice ergernis zou opleveren, zorgt er bij Kittelsen voor dat je begrijpt hoe ingewikkeld haar personage in elkaar steekt. Je ziet in gelijke mate de wil om gelukkig te zijn, de twijfels over haar leven en een allesomvattende hunkering.  En als we halverwege de film een glimp opvangen van Kaia’s jeugd, begrijp je precies waar die gevoelens vandaan komen.

Dan is er ook nog de winterse schoonheid van het Noorse platteland en zijn er de Amerikaanse traditionals, gezongen door een mannenkwartet dat commentaar levert op de handelingen. Bovendien is de film hartverwarmend en geestig, ondanks alle huwelijksproblemen en immoreel gedrag. Het kan kortom niet anders dan dat je van Happy Happy zelf ook een beetje happy wordt. Misschien zelfs happy happy.

Henny Wouters

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 14 juni 2012