Hardwired (2009)

Regie: Ernie Barbarash | 94 minuten | actie, science fiction | Acteurs: Cuba Gooding Jr., Val Kilmer, Michael Ironside, Matt Anderson, Rob Carpenter, Robert Clarke, Dave Cote, Alastair Gamble, Josh Goring, Vicky Huang, Hiro Kanagawa, Ali Liebert, Rachel Luttrell, Tatiana Maslany, Sunita Prasad, Juan Riedinger

‘How are the mighty fallen,’ zou een goede tagline zijn voor deze film, al is hij waarschijnlijk marketingtechnisch lastig te verdedigen. Omdat een van de mogelijke interpretaties duidt op de status van de grote sterren van de film: Val Kilmer en Cuba Gooding, Jr. Hadden we ons nog in de jaren negentig bevonden, dan waren deze twee waarschijnlijk goed geweest voor behoorlijk wat interesse in de film. Vooral Cuba Gooding, Jr. gold als een grote belofte, zeker na zijn Oscar voor zijn rol in ‘Jerry Maguire’ (1996). Maar beide heren komen niet meer aan bod en rommelen maar wat aan in het B-circuit in films die niet eens meer de intentie hebben om een bioscooprelease te halen.

Een tweede interpretatie geldt het eigenlijke verhaal dat ‘Hardwired’ wil vertellen. Dat van grote bedrijven die zich verlagen tot mensonterende adverteerdersacties. In dit geval Hope Industries, dat een manier heeft gevonden om middels een computerchip die rechtstreeks wordt geïmplanteerd in de hersenen (het zogenaamde Psi-Com implantaat), proefpersonen te dwingen bepaalde producten te kopen. Omdat de chip zich nog steeds in de testfase bevindt en Hope Industries de technologie graag geheim houdt, zit er een bijzonder handige noodregeling op de chip. Als iemand te nieuwsgierig wordt naar dat jeukerige ding in zijn harses, kan het implantaat van afstand opgeblazen worden. En omdat in foute B-films bepaalde natuurkundige wetten niet gelden, ontploft daarmee meteen het hele hoofd van de proefpersoon.

Luke Gibson (Cuba Gooding, Jr.) is een van de 660 proefpersonen (vandaar ook de volstrekt niet tot de verbeelding sprekende codenaam voor de proef: Project 660). Na een auto-ongeluk waarbij zijn vrouw en ongeboren kind zijn omgekomen, wordt hij omdat hij niet verzekerd is, geïmplanteerd met het Psi-Com implantaat. Bijkomend verschijnsel is dat zijn geheugen wordt gewist. Waarom dat noodzakelijk is bij de proefpersonen, blijft overigens een raadsel. Gibson wordt al gauw gillend gek van de reclames die plots voor hem opdoemen in de vorm van oninteressante B-acteurs die een product aanprijzen. Omdat deze ex-marinier echter niet op zijn achterhoofd is gevallen, besluit hij al snel de arts te bevragen die hem behandeld heeft. Dit zou de chip moeten laten exploderen, maar iets (of iemand!) houdt het signaal tegen.

Wat blijkt: een voormalig medewerker van Hope Industries en tevens ’s werelds meest briljante hacker, heeft zich toegang verschaft tot de chip. Zo wordt het mogelijk voor een stel Tokyotieners met slecht geverfd haar om boodschappen aan Gibson door te geven, die op slechtziendenformaat voor zijn geestesoog oplichten. Zij leiden hem naar onze superhacker (met de briljante codenaam ‘Keyboard’) en de leider van hun kleine guerrillaorganisatie Hal (gespeeld door cult-acteur Michael Ironside die voor de gelegenheid ongetwijfeld vernoemd is naar de boordcomputer uit ‘2001: A Space Odyssey’, 1968). Hij doet Gibson het voorstel om zijn geheugen te verversen, met als tegenprestatie dat Gibson probeert te infiltreren bij Hope Industries om genoeg informatie te verzamelen om het bedrijf ineen te doen storten.

Vele andere plotgaten, onwaarschijnlijkheden en een hoop onrealistisch cybergebabbel later komt Gibson oog in oog te staan met de gemene leider van Project 660, gespeeld door Val Kilmer, die zich getooid heeft met de meest absurde pruik ooit. (Saillant detail is overigens dat de dvd-hoes gesierd wordt door een foto van Kilmer uit betere tijden, toen hij aanzienlijk minder vet was in zijn gezicht en nog een net kort kapseltje had. Gemene marketingtruc!) Alleen al het feit dat Gibson zijn lachen weet in te houden, geeft aan dat de film volstrekt niet realistisch is. Toch zien de makers er blijkbaar een goudmijntje in, want er wordt zonder blikken of blozen een uitgebreide opzet gemaakt voor één of meerdere vervolgdelen. Mede hierdoor is ‘Hardwired’ dolkomisch zonder dat het zo bedoeld is. Helaas wordt er door deze en gene zo oprecht tenenkrommend in geacteerd dat de film niet in aanmerking komt voor een gezellige cultstatus. Het is gewoon een stinkende hoop pulp die enkel kan gelden als voorbeeld van hoe het niet moet. How are the mighty fallen, indeed…

Wouter de Boer