Haunting at the Beacon – The Beacon (2009)
Regie: Michael Stokes | 92 minuten | thriller | Acteurs: Teri Polo, David Rees Snell, Elaine Hendrix, Ken Howard, Michael Ironside, Nick Sowell, Marnette Patterson, Jonny Cruz, Kelli Dawn Hancock, Everett Sifuentes, Kevin Scott Keating, Austin Lux, Rick Morrow, Julia Smathers, Dell Johnson, Ben Lux, Bridget Coughlin, Tom Sowell
Matige horrorthriller die duidelijk voor een niet al te hoog budget gemaakt is en ondanks een paar goede (schrik)momenten uiteindelijk zwaar teleurstelt. ‘Haunting at the Beacon’ heeft in sommige opzichten wel wat weg van het monster van Frankenstein. In die zin dat de film aan elkaar lijkt te zijn genaaid uit verschillende onderdelen en tot leven komt, maar niet helemaal zoals de makers hadden gehoopt.
Het verhaal lijkt simpel: fotografe Bryn (Teri Polo) en haar echtgenoot Paul (David Rees Snell), die astronoom is, verhuizen naar het Beacon appartementencomplex ergens in Texas. Vier jaar eerder is hun zoontje verdwenen en vermoedelijk verdronken omdat Bryn niet aan het opletten was. Bryn is overmand door schuldgevoel en doet een zelfmoordpoging. De verhuizing is bedoeld om een nieuw leven te beginnen, maar draait algauw uit op ellende wanneer er kwade geesten rond de Beacon blijken te waren.
Zoals hierboven al aangegeven, slaagt ‘Haunting at the Beacon’ (die in het kortstondige verblijf in de bioscoop nog eenvoudig ‘The Beacon’ getiteld was) er niet in om de losse segmenten waaruit de film is opgebouwd, tot één coherent geheel te smeden. Zo lijkt de film soms op een psychologische thriller, soms op een atmosferische horror, is het acteerwerk van de spelers afwisselend goed (vooral Teri Polo en de altijd betrouwbare Michael Ironside) en tenenkrommend slecht (zowel Snell als verschillende bijrollen). Scènes zijn af en toe slordig gemonteerd, alsof ze tot twee verschillende films behoren en zo kan nog wel even worden doorgegaan. Oké nog één ding dan: met Michael Ironside in de cast, kan het toch niet zo zijn dat hij zo weinig te doen krijgt? Desnoods had regisseur Stokes zijn eigen script kunnen herschrijven? Dat was trouwens iets wat hij sowieso had moeten doen.
Het grootste probleem van de film zit hem namelijk in het verhaal. Filmmakers proberen sinds jaar en dag om hun publiek te vermaken, angst aan te jagen en te verrassen. Dat laatste geldt vooral voor thrillers en horrorfilms, waarin er ineens een onverwachte “twist” is, waardoor het voorgaande volledig op zijn kop komt te staan. Hoe beter en handiger de filmmaker, hoe onverwachter de wending. Het kan een stunt zijn om een bekende ster vroeg in de film om zeep te helpen (denk aan ‘Scream’ of ‘Deep Blue Sea’), de inmiddels behoorlijk slappe oplossing “het was allemaal een droom” – of inventieve varianten daarop (denk aan ‘Inception’), de “wat-de-…-twist waarin personages anders zijn dan je aanvankelijk denkt” (denk aan ‘The Crying Game’, ‘The Empire Strikes Back’ of ‘The Usual Suspects) en misschien wel de bekendste van allemaal: ‘The Sixth Sense’. Zo inventief is ‘Haunting at the Beacon’ niet. Integendeel. Deze wending zie je als kijker waarschijnlijk niet aankomen. Voornamelijk omdat het de regels breekt die het genre zichzelf oplegt. Door deze twist ontstaan er enorme gaten in de plot, die je met geen mogelijkheid recht gebreid krijgt. Het is gewoon vals spelen. Voor de zeldzame kijker die zich alsnog door deze film heen wil worstelen, zal de twist hier niet worden verklapt. Maar je zal je gegarandeerd belazerd voelen. Elk genre heeft conventies, elk genre heeft regels waar je je aan moet houden. Spelen met de regels, prima. Stoeien en oprekken, geen probleem. Vals spelen en sjoemelen is echter uit den boze. Daarmee beledigen de makers de intelligentie van de kijker en nemen ze een loopje met mensen die de moeite nemen om tijd (en geld, helaas) te investeren in een filmproduct.
En dan te bedenken dat de film naar het einde toe al steeds ongeloofwaardiger werd. ‘Haunting at the Beacon’ is niet de eerste film met dit probleem, maar het haalt de spanning er halverwege al behoorlijk uit. Hoe gaan ze dit oplossen? denk je dan al een tijdje. Als die oplossing zich in het laatste bedrijf dan aandient, blijkt het helemaal geen oplossing te zijn. Gewoon luiheid, gemakzucht, onverschilligheid. Alsof je als kijker in je gezicht gespuugd wordt. Alle goodwill die je nog eventueel hebt voor de film, dat die arme Teri Polo het met zulk mager materiaal moet doen, wordt in één klap teniet gedaan. Het laatste deel slaat de plank zover mis, dat de makers niet eens bij de plank in de buurt komen.
Is deze recensent ontevreden over dit misbaksel? Reken maar. Is hij tevens bang dat hij mensen nieuwsgierig heeft gemaakt naar hoe de film dan afloopt? Ja. Desondanks: loop hier met een grote boog omheen. Het is voor je eigen bestwil.
Hans Geurts